Op het moment zie je regelmatig een reclame langskomen van een aanbieder van opleidingen die vraagt aan kinderen wat ze later willen worden. Heerlijk, die antwoorden. Het gaat van brandweerman tot Donald Duck-schrijver. Lekker ongehinderd door vakkenpakketten en niveaus in opleidingen. Ik hou ervan. Ik weet nog goed dat ik op de kleuterschool zat, nu heet dat groep 1 maar toen waren we nog gewoon kleutertjes, en dat de juffrouw vroeg wat ik later wilde worden. Ik zie mezelf nog staan, op een stoel, met een feestmuts op want ik was jarig. Ik wist het eigenlijk nog niet, wat zou ik willen worden. Dus ik zei “juffrouw”. Het was het eerste dat in me op kwam.
Later veranderde dat nog diverse malen. Het ging van “iets met dieren” naar “iets met mensen”. Uiteindelijk ben ik door toevalligheden en interesses gekomen waar ik nu ben en daar ben ik erg blij mee. Maar waar ik altijd wel jaloers op kan zijn, is op mensen die iets kunnen maken. Iets dat blijft.
Ikzelf ben niet van de handige tak. Ik ben meer van het “wat mijn ogen zien, maken mijn handen kapot”. Geef me gereedschap in mijn handen en ik heb na een half uur een pleister nodig. Het is werkelijk verschrikkelijk. Gelukkig kan ik er zelf hard om lachen en heb ik andere kwaliteiten, maar iets maken, nee dat gaat het echt niet worden. En jaloers is dan ook niet het goede woord, maar ik kan met bewondering kijken naar mensen die echt iets moois kunnen maken van hout. Meubelmakers bijvoorbeeld, dat lijkt me een prachtig beroep. Of stoffeerders, die van een houten geraamte een echte stoel maken. Dat is toch geweldig als je dat kunt. Mensen die echt liefde hebben voor hun vak. Ik kan het alleen maar mooi vinden.
Daarom vind ik het zo jammer dat de aandacht tegenwoordig alleen maar uitgaat naar het werken met een computer. Natuurlijk, dat is ook echt een heel nobel beroep. Maar waarom is het minder goed als je met je handen werkt. En zeker, je moet doen wat je leuk vindt en het beste uit jezelf halen, maar als dat betekent dat je dingen kunt maken, die over jaren nog steeds bestaan, dan denk ik dat je daar heel gelukkig van kunt worden. Sommige dingen kunnen we heel goed automatiseren zodat mensen niet meer de hele dag dezelfde handeling hoeven te herhalen. Maar echt creëren, dat lijkt me het mooiste wat er is.
Machteld Berkelmans 
Toen mij op school werd gevraagd wat ik wilde worden dacht ik toch vooral aan het vak van piloot en als dat niet kon dan tenminste trambestuurder. Het liep allemaal anders. Een bankinstelling ronselde me al op jeugdige leeftijd. Hup..hard werken en studeren. Daarna overgestapt naar de passie, de luchtvaart. Na een reeks van jaren de auto’s in, van dealer tot importeur. Daarna trainer/coach en omdat het aardig betaalde hoofdredacteur van bladen in mkb en telecom. En later weer communicatieadviezen en boeken schrijven. Kortom…een varieteit die je als kind niet kunt overzien. Weet je veel. Thuis had ik een Pa en stiefpa met gouden handen. Technisch allebei. Ik had het kunnen meekrijgen. Maar nee hoor. Veel meer de commerciele kant dan de technische. Uitdenken ipv uitvoerder. Broerlief kon geweldig tekenen, moest een technische opleiding volgen, werd helemaal niks. Ging de handel in en kwam tot echte bloei. Kortom…alles loopt altijd anders. Beroepskeuze op school zegt helemaal niks dus. En jij?? Jij bent een lekkere schrijver hoor…daar zit best een talentje…..:)
LikeLike
Machteld, dit verhaal heb jij fantastisch GEMAAKT! #ookjijkuntietsmaken
HansM
LikeLike
Van instrumentmaker naar metaalbewerker naar servicetechneut terwijl ik eigenlijk boswachter wilde worden. Veel dingen gemaakt maar niets wat de status van monument heeft gekregen. Nu schrijf ik. Net als jij. Wij maken iets en daarin geef ik HansM volkomen gelijk. We maken niets tastbaars maar dat doen componisten ook niet. Zeer waarschijnlijk heeft ons werk niet de eeuwigheidswaarde als dat van de grote componisten maar het is er daarom niet minder om. Als ik voor mijzelf spreek: Ik geniet van het scheppen en als anderen van mijn schepsels genieten is dat een mooi cadeau.
LikeLike