Het zat in de planning, al een hele tijd. Hij riep het eigenlijk al vanaf de tijd dat hij net goed en wel als zelfstandige was begonnen. “Op mijn 55e stop ik met werken!” De datum wist hij ook al, net als het jaartal. Het klonk als een grap en zo was het in de beginjaren ook bedoeld. Op je 55e, goh, dat duurt nog zo lang.

Maar de jaren gingen voorbij. Hij had veel plezier, werkte hard en liep zeker ook tegen problemen en verdriet aan. Net als ieder ander mens, helemaal niet bijzonder. Zijn 55e verjaardag kwam heel langzaam dichterbij gekropen. Hij lette er niet op, was er niet mee bezig. Hij merkte wel dat het werken hem steeds zwaarder viel, tenslotte had hij al jaren veel van zijn lichaam gevergd. Hij begon er over na te denken, stopte het weg, dacht er weer eens over en merkte toen tot zijn verbazing dat zijn maatje er ook mee bezig was. Ze kwam met het voorstel om het nu echt te doen, stoppen met werken.

Het klonk aanlokkelijk. Maar ook griezelig. Hij stopte het maar weer weg. Toch, steeds vaker, kroop  het naar boven in zijn gedachten. En hij ging er over praten. Want hoe moest dat dan?

Na veel samen praten werd de knoop werd doorgehakt. Hij verkocht alle spullen, zocht een goede collega die zijn klanten overnam en stopte. Het ging niet zonder slag of stoot, het verlies van zijn vader overschaduwde zeker de eerste maanden.

En stoppen met werken bleek helemaal niet zo makkelijk als hij dacht. Natuurlijk, hij hoefde niets meer, dat was fijn. Maar die haast, die zat nog altijd in zijn lijf. Ik moet dit, ik moet dat. Hij was gewend iedere minuut voor zichzelf te moeten verantwoorden. De planning die hij iedere week opstelde, moest wel gehaald worden. Hij bleef maar plannen. En eigenlijk hoefde hij niks meer. Vakantie was geweldig, maar dit was geen vakantie. Wat moest hij nu gaan doen. Het maakte hem onrustig.

Uiteindelijk merkte hij dat het moeten inderdaad alleen in zijn eigen hoofd zat. Dat gaf wel rust. Hij mocht zo lang denken als hij wilde, hij hoefde nu niet te beslissen. En er zou best wel iets op zijn pad komen. Wat dat was, wist hij nog niet. Maar dat gaf niet, dat zou vanzelf wel komen. En tot die tijd, ging hij lekker genieten van het “rentenieren”.

Na een behoorlijk aantal maanden wachten is het vanavond dan eindelijk weer zo ver. Stef mag weer naar zijn geliefde behendigheidsles. Hij is voor zijn laatste controle bij de dierenarts geweest en deze heeft verklaard dat hij meer dan 100% is genezen. Zelfs de artrose, veroorzaakt door het te lang doorlopen met zijn ernstige blessure, is helemaal verdwenen. Stef mag weer rennen en vliegen naar hartelust. Dus belde ik de mensen van de hondenclub om te vragen of we weer konden komen. En dat kon, gelukkig.

Natuurlijk wist Stef van niks. Het was voor hem al zo lang geleden, mijn maatje en ik vroegen ons af of hij het nog wel zou weten. Maar die donderdagavond kreeg hij geen eten op zijn normale tijd. Dat vond hij al verdacht. Geen brokjes, wat was dat nou? Ik liep naar boven om me om te kleden. Ik moet wel voldoende snoepjes in mijn broekzakken kunnen stoppen, tenslotte draait het allemaal om de beloning. Stef stond al achterdochtig te kijken toen ik beneden kwam. Binnen een paar seconden drong het tot hem door. We gingen weer, hij mocht weer. In zijn enthousiasme sprong hij me bijna omver. Weer een paar blauwe plekken erbij, ach.

We kunnen lopen naar de club, het is bij ons om de hoek. En ik was blij dat het niet veel verder was, Stef trok bijna mijn arm uit de kom. En ja hoor, zijn sportmaatjes waren er nog. Er werd weer gesnuffeld “ja, je bent het echt”. Alsof we er geen jaar tussenuit waren geweest.

Het toeval wilde dat er die avond een clubwedstrijd was. Drie rondes volgens een vastgesteld parcours. Stef kon niet wachten tot hij aan de beurt was, hij sprong heen en weer van enthousiasme. En eindelijk mochten wij dan van start. Vol verwachting keek hij naar me en volgde naar de eerste hindernis. Hij wist het nog, keurig ging hij zitten om op het startsein te wachten. Pas halverwege maakte hij in zijn enthousiasme een fout. De tweede en derde ronde gingen foutloos, de derde maakte hij zelfs de snelste tijd. Wat was ik trots op die kleine man. De instructeur keek tevreden. Wel moesten we het bij die drie rondes laten, nog niet te veel inspanning. “Morgen zal hij wel spierpijn hebben.”

Na een vrolijk “tot volgende keer” gingen we allebei voldaan naar huis. Stef begroette zijn baasje en klom op de bank. Even later lag hij tevreden te snurken. En ik, ik genoot.

Het is echt een cadeautje, prachtige herfstdagen met hoge temperaturen. Lekker buiten, schoppen door de afgevallen bladeren maar nog geen dikke jas aan. Heerlijk. ‘s Ochtends is het fris, soms zelfs mistig. Maar dat geeft niet, het enige nadeel van de hoge temperaturen is namelijk dat het niet ruikt naar herfst. Het is te droog in de natuur. Dat komt vast nog wel, dus daar zal ik niet over klagen.

Ik hou zo van die geur. Ik weet wel, het is eigenlijk gewoon maar rottend blad, maar ik blijf maar snuiven. Geuren kunnen zo snel herinneringen oproepen. Het brengt me in een oogwenk terug naar mijn jeugd.

Mijn ouderlijk huis had een ouderwetse parketvloer. Mijn moeder boende die, op haar knieën, met een grote zachte lap en ouderwetse boenwas. Door het jaar heen werden de stukken bijgehouden waar veel gelopen werd maar eens in het jaar, in het voorjaar, werd de hele vloer onder handen genomen. Het hele huis rook dan naar boenwas. Als mijn moeder klaar was, kocht ze een grote bos forsythia. Ik zie de ouderwetse vaas nog zo voor me. De combinatie van boenwas en die mooie gele bloesem betekent voor mij nog altijd lente.

En datzelfde heb ik met het najaar. Dat begon voor mijn gevoel eigenlijk al eerder, aan het einde van de zomervakantie. Die duurde voor ons kinderen voor het gevoel een eeuwigheid, Aan het einde van die vakantie mochten we met mijn vader mee naar school. Als onderwijzer ging hij altijd zijn klaslokaal in orde maken voordat het weer overspoeld werd door lawaaierige kinderen. Wij mochten dan op ieder tafeltje een schriftje, pennen, potloden en gummetjes neerleggen. Ook die materialen hadden hun eigen specifieke geur. Wat later, toen ik op de middelbare school zat, rook ik datzelfde als we schoolinkopen gingen doen. Ik kan het niet omschrijven, het is de geur van een nieuw schrift wat nog helemaal onbeschreven is. Sommige leerlingen schreven verder in hun schrift van vorig jaar. Dat was voor mij ondenkbaar, ik moest een nieuw jaar beginnen in een nieuw schrift. Voeg daarbij de geur van de herfst tijdens de fietstocht naar school en mijn melancholie is compleet,

Zo zijn er in de loop van de tijd veel geuren bij gekomen. IJkpunten in mijn eigen eenvoudige geschiedenis. De geur van desinfectiemiddel in het ziekenhuis, de geur van houtvuur op een zomeravond, het zijn allemaal herinneringen. Mooie en minder mooie. Ik hoop er nog veel te kunnen maken.

Ik blijf me verbazen. Mijn maatje is altijd op zoek naar nieuwe informatie over hoofdpijn dus hij is ook lid van een Facebook-groep met dit onderwerp. Het brengt hem heel veel nuttige informatie, zeker. Daarom blijft hij ook regelmatig kijken. Maar ook in deze groep van zogenaamde lotgenoten gaan sommige mensen volledig los in hun commentaar op elkaar. Ik lees mee en vermaak me.

Niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen gaat hetzelfde om met hoofdpijn. Er zijn mensen die niet meer functioneren en dus ook niet meer kunnen werken. Maar er zijn ook mensen die doorbikkelen en zichzelf hebben voorgenomen zich niet te laten kennen. Geen van tweeën doen het goed of fout. Althans, in mijn ogen. Het is maar net hoe je zelf met zaken om kunt gaan en hoe heftig je aandoening zich manifesteert. Maar dat is maar een mening. En sommigen zijn toch echt een andere toegedaan.

Laatst nog. Een groepslid vroeg in het algemeen hoe medeleden omgaan met een bepaalde aandoening. Een levendige discussie ontspon zich. Maar iedereen was het er wel over eens dat je hier serieus mee om moet gaan, of het nu een gevolg is van de je aandoening of je “gewoon” overkomt.  Therapieën werden aangeraden, levenswijzen werden voorgesteld. Tot er iemand was die het nodig vond dit in het belachelijke te trekken. Hij was blijkbaar wel een ervaringsdeskundige maar er van overtuigd dat alleen zijn zienswijze de juiste was. Dat in combinatie met een neerbuigende toon was voldoende om een stroom aan commentaren uit te lokken. De beledigingen, al dan niet gespeld in behoorlijk Nederlands, vlogen in het rond.

Gelukkig heeft de groep een verantwoordelijke beheerder en deze greep direct in. Voor de zoveelste keer wees zij er op dat de groep bestaat uit lotgenoten die alleen verbonden zijn door hun aandoening dus niet allemaal hetzelfde zijn. En dat we met respect met elkaar om gaan. De aanstichter van de discussie vond het blijkbaar genoeg en verliet de groep. Waarschijnlijk hebben meerdere mensen een zucht van verlichting geslaakt.

Ik was het helemaal eens met de handelswijze van de beheerders. Maar het is toch wel een ‘guilty pleasure’ van me om eens door zo’n discussie heen te scrollen. Wat mensen toch verzinnen om elkaar te beledigen, ik vind het onvoorstelbaar. En die mensen kennen elkaar niet eens, hebben elkaar nog nooit ontmoet en in de ogen gekeken. Toch zijn ze er van overtuigd dat de ander echt van de pot gerukt is en vooral zijn of haar gore bek moet houden. Dit zijn citaten, ik heb het niet zelf verzonnen.

De veroorzaker van deze discussie neemt niet meer deel aan de groep. Gelukkig zijn er op andere plaatsen voldoende andere heethoofden die van zich doen horen. Facebook, Twitter, je kunt er je hart ophalen. Ik geef nooit commentaar, ook niet als mijn handen jeuken. Maar ik lees graag mee.