De medische gezondheidszorg in Nederland is een verschrikking. Er worden fouten gemaakt, de wachtlijsten zijn enorm. En wat te denken van de zorgverzekeringen. Die rekenen toch maar wat. Ze hebben alle macht dus ze kunnen de tarieven kunstmatig hoog houden. Dagelijks lees je in de Social Media hoe triest het in onze ziekenhuizen is gesteld.

Nee, hoe anders is dat dan in Gambia. Verpleegkundigen behandelen de patiënten als onmondige kinderen. Ze moeten gewoon niet zeuren, uiteindelijk hebben zij niet gestudeerd. Zeker kinderen moeten stil zijn, er wordt niet gehuild  en er is geen reden om bang te zijn. Hou je mond!

Marijke is diabetespatiënt en heeft (in Nederland) twee nieuwe heupen gekregen. Zij klaagt daar niet over maar moet wel bepaalde regels in acht nemen. Onlangs had zij echter een onhandige dag, ze viel behoorlijk. Met haar heupen is dat geen succes dus ze moest naar het ziekenhuis om te laten  controleren of er wat ernstigs aan de hand was. Deze keer had ze veel geluk. De Senegalese orthopeed die ze trof, was bovenmatig geïnteresseerd in haar protheses en vroeg zelfs toestemming meer röntgenfoto’s te maken om het fenomeen te bespreken met zijn collega’s. Marijke bleek haar spieren behoorlijk gekneusd te hebben en mocht, ondersteund door twee krukken, weer naar huis.

Met een zucht van verlichting. In een ziekenhuis in Gambia zijn de verpleegkundigen niet aangenomen om patiënten te verzorgen. Daarom hebben zij niet gestudeerd! Zij geven de patiënten hun medicijnen en komen af en toe eens kijken of je nog leeft. Je krijgt een bed met een doek erop en een kussen. Om de  vliegen weg te houden zetten zij de ventilator zo hard aan dat alle patiënten liggen te bibberen. Nachtkleding in de vorm van een pyjama kennen ze niet. Je ligt in je gewone kleren op bed. En als je geen hulp krijgt van familie of vrienden, moet je het ook je hele verblijf met diezelfde kleren doen. Er wordt een infuus aangelegd en dat is dat

Een vriend van Marijke moest even geleden opgenomen worden. De man is oud, zwak, heeft Alzheimer en pas een Tia gehad. Bovendien is zijn suikergehalte niet in orde. Gelukkig heeft hij wel een goede verzorgster. Marijke laat zich niet wegsturen. Na een woelige nacht met weinig slaap verwachtte zij dat de artsen het suikergehalte van de patiënt zouden checken. Niks was minder waar. De onverschillige arts vertelde dat de bloedwaarden wel niet helemaal goed waren maar dat hij toch naar huis kon. Een nacht infuus met zoutoplossing had hem goed gedaan. Naar de verdere aard van zijn problemen werd niet gekeken.

Daar stonden ze. De arme man werd nog net in de auto geholpen maar verder moesten ze het maar uitzoeken. Het ging slechter en slechter. Een zorgvereniging werd ingeseind en deze mensen reageerden wel adequaat. Hij werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en daar werd geconstateerd dat zijn suikerspiegel zo in de war was dat hij in een hypo was geraakt. Inmiddels gaat het weer beter met hem.

Marijke krijgt haar medicijnen vanuit Nederland. Ze adviseert het ook al haar gasten. Breng je eigen spullen mee, een medicijnenpaspoort en een goedgevulde verbanddoos met eigen naalden als je het binnenland in gaat. Afrika is prachtig maar medische zorg is vaak niet in de buurt.

Misschien zijn wij in Nederland verwend?

Het bedrijf waar ik werk heeft een hele mooie traditie. Iedere medewerker die zijn 25-jarig jubileum viert, krijgt een ballonvaart aangeboden. Een gerenommeerd bedrijf heeft in de vloot een ballon met levensgroot de naam van het bedrijf er op. Onnodig te zeggen dat deze ballon wordt ingezet voor deze prachtige tochten.

Onlangs viel mij de eer te beurt. Mijn jubileum was alweer wat maandjes geleden maar inmiddels waren er genoeg collega’s om een mandje te vullen. Het weer was prachtig, geen wolkje aan de lucht, het zou een rustige vaart worden. We stegen op en keken onze ogen uit. Het is grappig het bedrijf waar je werkt van bovenaf te zien. Het geeft een heel nieuw perspectief, zullen we maar zeggen.

Helaas waren de weergoden ons iets minder gezind. Nog geen tien minuten nadat we de lucht in waren gegaan, kreeg onze piloot de melding dat er onweer op komst was. Haar besluit was snel gemaakt, “we gaan landen, deze vlucht doen we over”. Jammer, vonden wij, maar natuurlijk geen probleem. Er werd uitgekeken naar een veilige plek om te landen.

Alleen, ineens viel de wind weg. We hingen stil. En dat was nog niet zo erg. Maar we hingen boven een knooppunt van twee snelwegen. De auto’s raasden onder ons voorbij. Wat nu? De pilote bleef rustig. “We laten de ballon stijgen en dan kunnen we op de thermiek weer verder”. Na wat gestegen te zijn bleek de wind toch meer wispelturig dan verwacht, we werden teruggeblazen in de richting waar we vandaan kwamen. Niet zoals gepland, in de woonwijk onder ons was ook niet veel plaats om te landen.

Inmiddels was de wind ook aangewakkerd. Normaal gesproken voel je in de lucht geen wind. Toch voelden we exact waar we heen zouden gaan. Een ballon is dan eigenlijk maar een speelbal van de elementen. We volgden de snelweg in de richting van waar we gekomen waren. Onze pilote werd serieuzer, zij focuste zich volledig op de vaart en er was geen tijd meer voor flauwekul. Dit gaf toch het gevoel dat hier iets serieus aan de hand was. Geen grapjes, geen foto’s, gespannen kijken naar een plaats om te landen.

De wind wakkerde aan en nam ons met een noodgang mee. De pilote deed wat zij kon om te zorgen dat we een plaats vonden voor een veilige landing. “Is dat gras? Trouwens, niet belangrijk, we gaan nu landen”. We kregen instructies, hielden ons schrap en deden onbewust onze ogen dicht. Met een bons landde de mand op de grond en viel op zijn zij. Helaas was het daar niet mee over want door de snelheid waarmee we neerkwamen, werd de mand nog een flink eind gesleurd. Samen met een collega lag ik onderin en voelde allerlei bladeren langs mijn gezicht gaan. Geen idee wat het was. Ik probeerde mijn hoofd wat opgetild te houden om de grond niet te raken. Eindelijk lagen we stil. Ik opende mijn ogen en ontdekte dat we in een bietenveld waren geland. Het bietenloof zat rond mijn oren en het zand zat in mijn mond.

Maar we waren veilig geland, dat was het allerbelangrijkste. De volgers die ons in de auto na waren gereden, slaakten een zucht van verlichting. Mijn maatje voorop, hij had gezien hoe de ballon weerloos was meegevoerd. Met zijn vrouw daar in. Hij had het niet leuk gevonden.

Achteraf is het een spannend verhaal. Met een goede afloop. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dit is volledig te wijten aan onze kundige pilote. Zonder haar ervaring en focus had het heel anders af kunnen lopen. Dank je wel Monique. Het was een ervaring om nooit te vergeten.

Als kind had ik een heel simplistisch beeld van de wereldproblematiek. Ik had het ook zo opgelost. Gewoon al het geld dat wordt uitgegeven aan wapens, besteden aan eten. Dan hebben de mensen in de derdewereldlanden genoeg te eten en is er gelijk geen oorlog meer. Want er zijn dan geen wapens meer beschikbaar.

Later leerde ik dat het zo niet werkt. Aan oorlog wordt veel geld verdiend, aan voedsel niet. Dictators kunnen alleen de absolute macht behouden door mensen te onderdrukken. En er is altijd een groep mensen die aan zo’n dictator veel geld verdienen, dus hem het liefst aan die macht houden. Macht is immers het enige waar het om draait. Ik maak me geen illusies, de leiding van IS wil niet dat andere mensen hun  geloof aannemen, zij willen alleen de macht over hen overnemen. Om daar dan weer geld aan te verdienen.

In Amerika zit nu een president die volgens mij denkt dat het één groot spel is. En dat hij op hoog niveau mee mag spelen, hoi. Ik moet zeggen, hij zit er al langer dan ik had verwacht. Ik had echt gedacht dat hij het al veel eerder niet leuk meer zou vinden. “Ze doen helemaal niet wat ik wil, ik krijg steeds commentaar, bah bah.” Nu heeft hij natuurlijk wel als een ware pater familias zijn nazaten en aanhang aan een goedbetaalde baan geholpen, dus wellicht raden zij hem tijdens de familiediners aan om toch nog even te blijven zitten. Macht en geld, daar zijn ze weer.

Ach, en als je dan naar die andere grootmacht kijkt, dan zie je daar iemand die zichzelf zo geweldig vindt dat hij het liefst poseert in poses als een echte man. Op een paard, ontbloot bovenlijf, God’s gift to women. En de rest van de wereld natuurlijk. Ook hij heeft waarschijnlijk een heel leger van mensen om zich heen verzameld die hem naar de ogen kijken. Niet omdat ze hem zo geweldig vinden maar omdat het hen persoonlijk goed uitkomt. Van tegenstanders houdt hij niet.

In het kielzog van de grote leiders volgt dan een stoet ‘mindere’ goden. De landen waar zij de scepter zwaaien zijn niet zo groot, hun ego echter des te meer.

Het lijkt wel of een groot deel van de wereld wordt geleid door heren die graag een karikatuur van zichzelf maken. Als het niet zo gevaarlijk was, zou ik er heel hartelijk om moeten lachen.

Zo, alles opgeruimd, koffie gezet. Een avond waarop ik me heb voorgenomen niets te doen en eens lekker voor de televisie te gaan zitten. Even verstand op nul en kijken. Dus ik vraag mijn maatje “wat er op is”. Van het aanbod dat die overvloed aan zenders ons biedt word ik direct narrig. Je kunt kiezen tussen verschrikkelijke bak- en kookprogramma’s, diverse vreselijke hulpprogramma’s, met steeds dezelfde deskundigen.

De talentenjachten zijn niet van de lucht. Blijkbaar kijken we graag naar mensen die zichzelf voor schut zetten maar vinden we het ook leuk om BN’ers nerveus te zien ronddraaien. Iedereen moet kunnen zingen tegenwoordig. Of kunnen dansen, dat is ook erg modern.

En wat te denken van mensen die denken dat ze zonder enige voorbereiding en met een minimaal budget een bouwval kunnen opknappen of een restaurant kunnen beginnen in een varkensstal. En dan nog liefst in een land waarvan zij de taal niet machtig zijn en zonder zich ook maar een moment te hebben verdiept in de regels van dat land. En in, nog veel belangrijker, de cultuur van dat land. Wij zijn Nederlanders, dat gaat ons wel lukken, toch. Gewoon een zak geld mee en arrogant kijken.

De verbazing op hun gezichten is wonderbaarlijk als blijkt dat het allemaal niet lukt. Het leek een eitje, toch. En daar moet ik dan naar kijken. Het brengt me alleen plaatsvervangende schaamte, verder niets.

En om nou voor de zestiende keer naar de documentaire “Mission Impossible” te kijken, dat gaat me ook een beetje ver. Er is wel filmaanbod, maar dat aanbod is al jaren hetzelfde, helaas. En waarom moet ik kijken naar mensen die in hun Adam- of Eva-kostuum daten? Wat voegt het toe? Ach, zo kan ik wel even doorgaan. Amerikaanse crime-series met een politiekorps waar je alleen maar wordt aangenomen als je heel mooi bent en als vrouw op enorme stiletto’s je werk kunt doen. In een witte broek liefst, die zelfs op een vuilnisbelt smetteloos schoon blijft.

Soms lijkt het wel of sommige programma’s echt alleen maar zijn gemaakt om de intelligentie van de kijker te beledigen.

Oké, er zijn er thema-zenders, maar als ik een avondje vermaak zoek, zijn dat ook niet precies de plaatsen die ik zoek. Dus val ik met een zucht terug op een oude verslaving, Britse detectives. Niet altijd even spannend maar wel altijd leuk om naar te kijken. De moorden worden in stijl gepleegd, zonder al te veel getoond geweld. Anderen vinden de series misschien oubollig, voor mij is het toch een avondje ontspannend kijken. Waarom zoek ik eigenlijk verder?

Ah, kijk, even in de gaten houden. Het vrouwtje en het baasje waren met tassen en spullen in de weer. Daar moest hij wel even bijblijven, tenslotte ging hij ook zeker weten mee naar de camping. Niet dat ze hem ooit vergeten hadden, dat niet, maar hij bleef toch altijd maar liever zelf een beetje alert. Ok, heel goed, zijn spullen werden ook klaar gezet. Alles ging in de auto en hij sprong op de achterbank. Nu even een tijdje hobbelen. Meestal sliep hij gewoon lekker en werd hij wakker zodra ze de grindpad van de camping op draaiden. Het geluid was anders dan dat zoeven op de snelweg, daardoor wist hij dat ze er bijna waren.

Terwijl het baasje alle spullen weer uit de auto haalde, wat een gedoe toch weer steeds, ging hij eens op zijn gemak kijken wie er allemaal waren. Veel mensen kende hij wel, daar ging hij altijd even dag zeggen. Vaak kreeg hij dan ook wel een snoepje, dat was altijd meegenomen. De bekende mensen waren aardig. Daar had hij geen problemen mee. Wat wel eens lastig was, waren de mensen die maar tijdelijk waren. Daar waren soms van die zeurpieten bij. Die stuurden hem gewoon weg als hij kennis wilde maken. Tssss. Dat snap je toch niet.

Maar goed, hij moest wel even het baasje en het vrouwtje in de gaten houden. Want ze wilden eigenlijk niet dat hij in zijn eentje op pad ging. Hij snapte niet waarom, tenslotte kende hij de camping op zijn duimpje. Hij zou echt niet in zeven sloten tegelijk lopen. Als ze bezig waren met opruimen, kon hij wel even op pad, dan zagen ze dat toch niet.

Hij moest wel opschieten, het vrouwtje kwam hem vaak al snel roepen. Soms was hij nog niet eens tot aan de caravan van zijn vriendinnen gekomen. Hij liep meestal wel gewoon met het vrouwtje mee terug. Het was ook wel een beetje zielig om haar voor niks te laten roepen. Hij nam nog wel eens een omweg maar hij ging wel altijd met haar mee. Bij het baasje nam hij geen omweg, die riep niet zo vaak maar als hij riep was het toch wel zaak gelijk terug te gaan. Hmm.

Ach, hij zou zijn vriendinnen zeker vanmiddag nog wel op het terras zien. Misschien gingen ze ook nog wel zwemmen vanmiddag, dan kon hij ook mee gaan. Daar was het baasje dan weer niet zo moeilijk in, dan mocht hij gewoon mee. Alleen vorige keer, toen had hij het wel een beetje verkeerd gedaan. Het baasje was takken van een boom aan het zagen en het vrouwtje was hem aan het helpen. Zijn vriendinnen waren langsgekomen maar hij mocht deze keer niet mee. Echt zeldzaam flauw. Toen ze druk bezig waren, was hij gewoon toch maar het bos in gelopen. Lekker poedelen en spelen met Luna. Yana was aan het zwemmen, daar hield hij persoonlijk niet zo van. Oei, maar toen het vrouwtje kwam, hoorde hij aan haar stem dat het menens was. Hij moest gelijk het water uit en mee komen. Mensen, je snapte er soms niks van, ze konden zo moeilijk doen. Hij was maar gelijk mee gegaan want als het vrouwtje die stem opzette was ze echt boos. En dan trok ze hem soms aan zijn oor of zijn nekvel mee. Dat was wel gênant tegenover Yana en Luna. Dat moest hij niet hebben, het ondermijnde toch behoorlijk zijn prestige. Tenslotte was hij een man, hij moest hen wel beschermen.

Voorlopig ging hij eerst maar eens even in de zon liggen. Alles was inmiddels ingericht, er was gezorgd voor zijn drinken, vanavond zou hij lekker eten krijgen. Daar zorgden het baasje en vrouwtje wel voor. Nu eerst relaxen. Een hondenleven is goed.