In ons gezin zijn tennisballen een verbruiksvoorwerp. Dat klinkt vreemd. Normaal gesproken is een tennisser betrekkelijk zuinig op zijn ballen. Natuurlijk, ze gaan niet oneindig mee, maar ze worden gekoesterd en goed behandeld. Zo niet bij ons.

En de grap is, wij tennissen niet eens, mijn maatje en ik.

Wij hebben een kleine zwarte hond die verzot is op tennisballen. Hij doet er, figuurlijk, een moord voor. Natuurlijk figuurlijk, de kleine man doet geen vlieg kwaad. Ondanks zijn slechte naam. Je doet hem geen groter plezier dan met een nieuwe tennisbal. Hij springt enthousiast om je benen en kan niet wachten tot hij, braaf zittend op zijn hondenmand, zijn kado in ontvangst heeft mogen nemen. Met zijn machtige kaken behandelt hij de bal als een soort kauwgum. Ik moet direct weer denken aan die mierzoete hubba bubba kauwgom van vroeger. Een enorme roze blok chemisch goedje waar je acuut pijn in je kaken van kreeg. Stef heeft daar geen last van. Hij ligt tevreden kauwend op zijn kussen. Zijn kaken zijn tegen serieuzer werk bestand.

Ineens, ja hoor, pttssss. We horen het, de bal is alweer lek. Stef staat op en legt het kleffe geval op je schoot. “Spelen baasje?”

De hoeveelheid ballen die wij aanschaften werd toch wel serieus. We probeerden het merk van de Action. Dat was geen succes. Goedkoop is duurkoop en ons hele huis lag continue vol stukken rubber. Het zag er niet echt fris uit. Maar om nou iedere week naar de sportzaak te rijden voor een paar kokers Wilson’s is ook weer zo wat.

Een rondgang op het internet bracht ons bij de website www.oudetennisballen.com. Geweldig. Je bestelt een voorraad ballen, van 12 tot 96 stuks per keer, voor een heel acceptabel bedrag. De ballen worden verstuurd in wat er maar als doos voorhanden is. Soms staat er met grote letters “fragile” op. De postbode overhandigt het pakket met gepaste voorzichtigheid.

Een deel van de opbrengst gaat naar het indoor gehandicapten tennis. Dat is een mooie bijkomstigheid. Tenslotte hebben wij toch regelmatig een nieuwe voorraad nodig. Wij blij, zij blij. En Stef blij, zijn slopershobby levert alleen maar lachende gezichten op.

Zondagmorgen op het voetbalveld. Het is een gekrakeel van jewelste. De ‘f-jes’ zijn aan het trainen. Ik weet niet of het elftal waar ik naar kijk werkelijk zo heet maar de meeste mensen weten dan toch wel wat ik bedoel. Jongetjes van een jaar of zes die in een kluitje achter de bal aan rennen. Breed spelen, verdeling van aanvallers en verdedigers, hoezo? Waar de bal is, zijn de spelertjes.

Ik kijk geamuseerd toe. De aanvoerder hijst zijn voetbalbroek nog maar eens op en rent met hernieuwd elan over het veld. Hij wijst en neem zijn taak hoogst serieus. Een speler die toch even een time-out nodig heeft om zijn neus te snuiten, wordt direct bij de les geroepen. Hij kijkt wat verongelijkt maar steekt zijn zakdoek dan toch maar snel weg. Tenslotte is voetbal een teamsport en is zijn inbreng belangrijk.

Ik kan geen enkele strategie ontdekken maar dat is juist zo leuk. Het spel gaat van de ene kant van het veld naar de andere en als er een goal gemaakt wordt, klinkt er luid gejuich. De trainer gebaart trots naar zijn mannen, goed gedaan. Zelfverzekerd wordt het spel hervat. Het kluitje begint zich weer te bewegen.

Gelukkig gedragen de ouders langs de lijn zich normaal. Er wordt niet geschreeuwd en gescholden, alleen maar aangemoedigd. Het kan dus nog wel. Hoeveel verhalen hoor je niet van vaders en moeders die volledig door het lint gaan als hun zoon een keer de bal verliest. Of als de scheidsrechter een beslissing neemt die in hun ogen niet in het voordeel van hun kind uitvalt. Ik snap dat niet. Die jongens hebben toch alleen maar plezier. Wat boeit het nu wie er wint.

Ik hoorde pas van een negenjarig kind met een burn-out. Hoe is het mogelijk, vraag ik me af. Willen die kinderen dan zelf al zo vroeg in de tredmolen of willen de ouders dermate modern zijn dat het kind overal aan mee moet doen en vooral overal de beste in moet zijn. Zo triest.

Een burn-out is absoluut niet iets dat onderschat mag worden. Maar het is al erg genoeg dat er zoveel volwassenen zijn die hier aan lijden. Een kind zou dit niet mee mogen maken.

Ik heb de oplossing niet. Ik kan alleen maar met veel plezier kijken naar die voetballertjes die de benen onder hun lijf vandaan lopen. Alle kanten uit. En daarna voldaan met zijn allen aan de limonade gaan.

Het is onvoorstelbaar wat een onzin je allemaal ontvangt in je inbox. Je laat op verschillende plaatsen je e-mailadres achter dus het is een kwestie van tijd voordat je adres bekend wordt bij mensen die jij niet kent. Maar die kennelijk wel contact met je willen. Je bent uitverkoren als tester voor allerlei producten, als winnaar van ettelijke miljoenen en je boft ook vreselijk want je mag kennismaken met allerlei vreemde snoeshanen.

De wet op de privacy wordt aangescherpt. Een heel goed initiatief. Ik denk alleen dat we niet zo naïef moeten zijn om te denken dat onze gegevens nu veilig zijn. Ook is het naïef om te denken dat Marc Zuckerberg de enige is die onze data gebruikt. De man werd aan de schandpaal genageld, op Social Media. Mensen vonden het schande, zij sloten hun Facebook-account af. Weg er mee. Om vervolgens een whatsappje te sturen naar vrienden, in een webwinkel wat te bestellen en op een site waar zij wat informatie zochten de Cookies te accepteren. Hoezo, data achterlaten.

Wat ik ook altijd zo bijzonder vind, is dat mensen niet willen dat huisartsen en ziekenhuizen hun gegevens delen, maar dat ze wel op Facebook inchecken als zij in datzelfde ziekenhuis zijn. Of hun vrienden laten weten dat het herstel goed gaat, al dan niet met foto’s erbij. Natuurlijk zijn het twee verschillende dingen maar sommige mensen plempen echt hun hele hebben en houden op het internet. Alsjeblieft zeg, Mijn maatje heeft een tijdje een groep met lotgenoten met Clusterhoofdpijn gevolgd. Hij werd er naar van, de een was nog zieliger dan de ander en de meest gruwelijke foto’s werden gepost. Gelukkig greep de beheerder daar op in maar voor mijn maatje was het klaar. Echte informatie is prima maar niet dit soort gedoe. Hij ontvolgde de groep.

Het is ook lastig om te bepalen welke informatie je wel en welke je niet wilt delen. Ik sla mijn foto’s ook op in de cloud. Nu zijn dat bij mij allemaal onschuldige plaatjes, de meeste nog zijn van de hond. Daarom kon ik ook hartelijk lachen om een mail die laatst ontving. “Betaal mij 500 euro, anders zet ik je naaktfoto’s online.” Niet het feit dat ik die mail ontving, dat is natuurlijk heel triest. Ik heb er ook niet op gereageerd en de mail direct vernietigd. Maar eigenlijk had ik de man een berichtje terug willen sturen. “Doe je best joh.”

Ik denk dat je je eigen informatie het beste beschermt door er zelf goed over na te denken en zorgvuldig mee om te gaan. Als mensen zich bewust zijn van waar ze mee bezig zijn, kunnen bepaalde dingen geen verrassing meer zijn. Misschien wel lastig, maar dat is toch de consequentie van de digitale wereld. En dan zullen we allemaal aan moeten wennen.

Een van mijn favoriete programma’s, heel lang geleden, was The Cosby Show. Een gezin waarin alle problemen aan bod kwamen maar waar alles werd opgelost zonder dat er een onvertogen woord viel. Aan het hoofd van het gezin Bill Cosby, doctor Huxtable, liefdevol terzijde gestaan door zijn echtgenote, Claire Huxtable.

We keken er allemaal naar, af en toe jaloers. Zo was het in onze eigen familie toch niet. Niet dat wij elkaar de hersens insloegen, helemaal niet. Maar zo zoet als het er bij de familie Huxtable aan toe ging, daar konden wij toch niet aan tippen.

Naarmate de serie duurde en wij wat ouder werden, kreeg ik toch een beetje een onbestemd gevoel. Zo goed, zo gezellig, dat kon toch niet. Het was ook maar een serie en op een gegeven moment werd het erg stil

Tot er in het nieuws berichten verschenen dat Bill Cosby helemaal niet zo’n leuke vader was geweest. Sterker nog, dat het een hele vervelende man was. Die geen enkel respect had voor vrouwen en hen drogeerde en misbruikte. Even nog dacht de wereld, “Bill Cosby, nee, dat kan toch niet.” Maar de berichten werden luider en luider en het aantal vrouwen dat hun verhaal deed steeg. Een heel ander beeld ontstond. Jarenlang had hij vrouwen gebruikt naar eigen goeddunken. En omdat hij zoveel macht had, binnen de nepwereld die Hollywood heet, was hij er ook heel lang mee weg gekomen. Een held donderde met luid geraas van zijn voetstuk.

Soms merk je dat een filmster ook maar een gewone man of vrouw is. Met alle hebbelijk- en onhebbelijkheden die daar bij horen. Daar kun je mee omgaan, dat geeft zelfs een gevoel van herkenning. Je held heeft ook zijn zwakheden. Maar een man die zich altijd zo goed heeft voorgedaan en die dan ineens een gore viezerik blijkt te zijn, dat is schokkend. En de arrogantie van zo iemand, die dan gewoon keihard blijft ontkennen, het is onvoorstelbaar.

Wat geeft iemand het recht een ander mens te misbruiken. Of het nu om mannen of vrouwen gaat, dat doet er helemaal niet toe. Het gaat om respect. Of iemand nu zwart, wit of pimpelpaars is, man, vrouw of transgender, wat maakt het uit. Laten we toch gewoon respect voor elkaar hebben om wie we zijn.

Helaas lijkt het niet zo te werken. De homohater die mijn goede vriend mishandelde, kwam weg met een boete van een paar honderd euro. Ik hoop van harte dat hij op een andere manier zijn straf nog krijgt. Dat mag ik niet hopen, dat weet ik wel, dat is niet netjes, maar het is denk ik wel heel menselijk. Hij heeft wel een veroordeling aan zijn broek, dat wel. Ik ben alleen bang dat dat niet zo heel veel indruk maakt. De schade die hij heeft aangericht is vele malen groter.

Soms kan ik er echt om zuchten, en dan komt de waarheid weer eens binnen; de Cosby Show bestaat echt niet.