In Nederland zijn heel veel goede doelen die onze aandacht vragen. Langlopende acties, kortlopende acties en de instanties die door middel van loterijen onze bijdrage vragen. Ik vind het prima. Mensen geven wat ze willen en het is mooi als je iemand kunt helpen.

Vroeger kwamen er dan ook regelmatig collectanten langs de deur met een collectebus. Veelal een groene. Waarom dat was weet ik niet, misschien de meest neutrale kleur. Je deed een euro in de bus en wenste de collectant veel succes. Tegenwoordig werkt het anders. Er staat een goedwillende student voor je neus met een iPad. Na dat ze je het hemd van het lijf hebben gevraagd en alles hebben ingevuld, kom je er achter dat het niet om een eenmalige donatie gaat maar om een maandelijkse machtiging. “Ja maar die kunt u volgende maand weer opzeggen, dan heeft u maar één maand gedoneerd.” Ja, dat klopt. Maar dan moet je het dus weer zelf in de gaten houden en zelf contact opnemen om er van af te komen. Maar goed, je hebt al een kwartier gestaan dus je vindt het ook lullig om nu te zeggen, ik wil niet.

In de agenda zetten dan maar. “Wat is de reden dat u de donatie stop wilt zetten?” Eigenlijk wil je dan zeggen, “omdat jullie zo irritant zijn om mij te laten denken dat ik eenmalig geef maar dat het dan om een machtiging gaat.” Maar je legt het netjes uit en de vriendelijke dame schrapt de donatie. En je neemt je heilig voor er niet meer in te trappen.

Of die sms-jes die je kunt sturen. Eenmalig een klein bedrag voor een goed doel. Dat klopt. Maar dat goede doel blijft je vervolgens weken telefonisch achtervolgen om te vragen of je toch niet maandelijks wilt gaan steunen. Want het is een heel belangrijk goed doel. Nee, dat wil ik niet! Anders had ik toch geen sms-je gestuurd, dan had ik wel op de website gekeken of ik donateur kon worden. Ook iets waarvan ik denk “nou nee, laat maar.”

Een andere ergernis is de grote hoeveelheid post die je krijgt van goede-doelen instellingen. Stapels post van de Postcodeloterij, de Hartstichting, het Rode Kruis. Enveloppen die linea recta verhuizen van de deurmat naar de oud papierdoos. Zou er iemand zijn die de moeite neemt die reclame te lezen? Natuurlijk moet je bij de Postcodeloterij uitkijken want het zou wel eens zo kunnen zijn dan je zomaar een pak stroopwafels bij het oud papier gooit. Nou ja, pech gehad. Die instanties weten ook dat mensen het irritant vinden. Maar ze kiezen er voor om het toch te blijven doen. Ik snap dat niet, steek het geld dat je uitgeeft aan dat papier en de postzegels in het goede doel. Dat scheelt toch weer.

Doneren vind ik mooi. Ik wil best op mijn manier een steentje bijdragen. Maar alsjeblieft, laat het me op mijn manier doen.

 

 

 

 

 

In onze Westerse wereld nemen wij de dingen aan alsof ze vanzelfsprekend zijn. Daarom luister ik zo graag naar de verhalen van mijn collega. Zij zet me regelmatig weer met beide benen op de grond.

Leven in een derde wereld land zet je namelijk echt wel aan het denken. Waarom hollen we in de Westerse wereld overal achteraan, willen we altijd meer en meer, beter en beter, maakt dat ons gelukkig? Zij denkt van niet. Tevreden zijn met wat je hebt is in Afrika een eerste vereiste. Een dak boven je hoofd en te eten. Als je geluk hebt ook nog een leuke baan. Maar wie niet tevreden is met wat hij heeft, zal nooit gelukkig worden.

In ‘haar’ land leer je de betrekkelijkheid van alles. Dat hebben natuurlijk ook de mensen die al heel veel hebben meegemaakt. Aards bezit zegt zo weinig. Een beetje meer geld is makkelijk maar het maakt niet gelukkiger. Goede gezondheid, dat nemen we altijd maar voor lief, maar als we roofbouw plegen op ons lijf krijgen we toch vroeg of laat de rekening.

Zij probeert te leven met de dag en is iedere keer weer blij als ze wakker wordt. Ze is er nog en de zon schijnt. Ze luistert naar de vogels, de poezen en de honden staan aan de deur te krabben want die willen naar buiten. Dus eruit en genieten van al het leven om je heen.

Sinds kort heeft ze weer een baantje. Kun je je dat voorstellen, ze is net 70 geworden en kreeg een baantje voor een of twee dagen in de week. Natuurlijk krijgt ze geen salaris maar wel een onkostenvergoeding voor de diesel die in haar auto moet.

Ze doet administratie in een ziekenhuis. Er glipt teveel geld weg wat niet traceerbaar is en dus roept men graag de hulp van een Europeaan in. Die kijken toch nauwkeuriger dan de gemiddelde inwoner. Onder de palmbomen of mangobomen zitten kan altijd nog. Voorlopig heeft ze weer iets om blij mee te zijn.

Er gebeurt altijd wel wat. Vaak er is geen internet of er is geen elektra. Dat weet je nooit. Je krijgt nooit een waarschuwing dus plannen maken heeft niet zoveel zin. Als je een van de twee nodig hebt moet je gewoon gebruik maken van de tijd die je wel hebt. En morgen is er weer een nieuwe dag.

Zij had eigenlijk nooit echt een doel in het leven en accepteerde alles wat kwam met het idee dat het wel ergens nodig voor zou zijn. Maar ze had wel een droom en die is uitgekomen. Vaak heeft zij zich afgevraagd hoe ze haar droom werkelijkheid kon maken. Uiteindelijk heeft ze het leven geaccepteerd hoe het kwam en dat bracht haar waar ze wilde zijn. Prachtige kinderen en kleinkinderen en wonen in vrijheid in de zon. Wat wil een mens nog meer.

Haar advies: geniet van het leven want het is zo kort. Probeer goed te zijn voor je medemens en discrimineer niet. We zijn allemaal mensen met goede en slechte eigenschappen. En zoals ze in Afrika zeggen: “What goes around comes around and that is true”.

 

 

Ik heb er al eerder over geschreven, over mijn quilty pleasure van het lezen van commentaren op Social Media. Ik kan er zo van genieten. Vooral posts over bijvoorbeeld klimaatverandering kunnen rekenen op een stevige discussie. De voor- en tegenstanders van het artikel slaan elkaar om de oren met al dan niet gegronde argumenten. Naarmate er meer commentaar komt, worden de opmerkingen ook fanatieker en hatelijker. Je zou bijna adviseren het rustig aan te doen. Van die verhitte discussies alleen al warmt de aarde op.

Erg leuk zijn ook de posts over dingen die de politiek raken. Links en rechts staat klaar om te melden wat er allemaal verkeerd gaat in het land. En dat dat de schuld is van die ander. Want zelf doen we uiteraard helemaal niks verkeerd. Sterker nog, we zijn eigenlijk het slachtoffer. Iedereen heeft een mening maar niemand vraagt naar de achterliggende feiten.

Pas las ik ook weer een bericht over het rookbeleid dat een bepaalde voetbalvereniging gaat doorvoeren in het stadion. Roken wordt verboden in de publieke ruimtes dus ook op de tribune. Ik klik benieuwd op “meer opmerkingen weergeven” en ja hoor, daar komen ze. Tegen roken, tegen verboden in het algemeen, voorstander van het verbieden dan ook van broodjes kroket en blikjes bier. Geweldig. Vooral de verwensingen die mensen bedenken voor anderen die zij nog nooit gezien of gehoord hebben. Of de commentaren op de bestuursleden van de club. Die moeten heel snel hun ontslag indienen en iets anders gaan doen want het beleid rammelt aan alle kanten. Wel roken verbieden maar geen fatsoenlijk voetbal kunnen bedrijven. Alsof het een met het ander te maken heeft. Ikzelf ben helemaal geen voetbalvolger maar ik ben die ene Facebook-relatie toch weer dankbaar dat hij commentaar gaf. Beschaafd commentaar, gelukkig, maar het maakt mij weer attent op een hele reeks kletspraat.

Zouden die mensen nu denken dat dat commentaar echt zoden aan de dijk zet? Ik kan me niet voorstellen dat de aangesprokenen in kwestie de opmerkingen lezen en denken “poeh, laat ik het beleid maar wijzigen en daarna mijn ontslag indienen.” Waarschijnlijk lezen ze de reacties helemaal niet. Heel verstandig.

Gelukkig ben ik niet de enige die met een brede grijns mee kijkt. Het mooiste commentaar las ik laatst. En dame tagde haar vriendin met de woorden “Heerlijk zo’n discussie, pak jij de popcorn vast..”

 

 

 

“Oh my god, ik ben mijn muntje vergeten.”

“Dan haal je dat toch even, het is een minuut lopen.”

“Oh, ja, wacht je dan even op mij?”

“Ja, natuurlijk.”

“Oh my god, hij is boos op mij.”

“Hoezo?”

“Nou, omdat ik niet binnen een minuut reageerde. Maar ik heb toch ook vakantie.”

”Ach, dan moet je gewoon de Wifi uitzetten, dan ziet hij niet dat zijn bericht is aangekomen.”

“Oh ja, dat is wel verstandig.”

“Maar ik snap het ergens wel hoor, jij zou andersom ook graag hebben dat hij reageerde.”

“Ja zeg, ik ben toch echt wel op vakantie hoor.”

“Oh my god, ik ben mijn badschuim en shampoo vergeten.”

“Je mag die van mij wel lenen, ik schuif hem onder de deur door.”

“Maar dan moeten we wel tegelijk douchen.”

“Dat klopt, anders komen we niet uit.”

“Mijn muntje doet het niet.”

“Echt niet, dan moet je op die knop voor teruggave drukken.”

“Oh ja, hij doet het.”

“Mag ik jouw shampoo?”

“Wat zeg je, ik versta je niet, ik ben een maskertje aan het opdoen.”

“Oh my god, wat is die douche heet.”

” Hoe lang zou je kunnen douchen?”

“Ik weet het niet, ik denk vijf minuten.”

“Vijf minuten!!??”

“Nou ja, misschien wel langer.”

“Ik mag het toch hopen. Ik moet ook mijn benen nog scheren.”

“Oh ja, vergeten, en ik wil ook een rokje aan.”

“Mijn warm water is op!”

“Dan wordt het scheren met koud water.”

“Oh My God!”

Er klonk gestommel en ik pakte snel mijn spullen in. Gelukkig was ik al klaar met de simpele bezigheden die ik had. Op mijn leeftijd neem je de maskertjes niet meer mee naar de camping. Die moeten tegenwoordig langer zitten dan de korte tijd die de douches me daar bieden. Maar ik zorgde dat ik op tijd weg was. Volgens mij is er voor een tienermeisje nl. niks zo gênant als een oud mens dat gierend van de lach jouw ernstige gesprekken staat te volgen.

 

De vriendenkring is inmiddels weer uitgebreid. Naast Yana en Luna is nu ook Indy op de camping komen wonen. Wel een lastig ding hoor, in het begin. Ze had nog niet precies door dat hij de baas is. Nou, dat heeft hij haar dan toch maar even duidelijk gemaakt. Jonge honden dienen zich onderdanig te gedragen. Niet dat ze daar erg van is, maar het gaat nu toch wel beter.

Gelukkig is het baasje van Indy een gezellige man. Altijd in voor spelen met de bal. En hij kijkt ook niet lelijk als er vuile poten op zijn broek komen. Hij snapt dat je er niks aan kunt doen als de bal in het water rolt en je die moet gaan halen. Dan krijg je vuile voeten, tja, niks aan te doen. Je hebt van die mensen die je dan met man en macht weren maar het baasje van Indy niet, die kijkt niet zo nauw. Die vond het ook niet erg dat hij Indy terecht wees. Hij gaf hem zelfs een compliment. Dat had hij wel eens anders meegemaakt. Als hij op de hondenclub een jonge hond terecht wijst, krijgt hij meestal op zijn donder. De baasjes van die honden kunnen dan ook zo angstig kijken. Net of hij hun honden iets aan doet. Tssss. Ze snappen niet dat het zo werkt in de hondenwereld. De instructeur wel gelukkig, die kijkt altijd maar zo een beetje meewarig en moet lachen.

Maar Indy, nee, dat gaat prima. Lekker samen stoeien. Indy is tenminste ook niet zo’n flauwerik. Die gaat niet piepen als ze een keer ondersteboven gaat. Ze heeft nog wel een uithoudingsvermogen zeg. Dat moet hij wel toegeven. Zelf liep hij te hijgen als een stoomlocomotief en bij Indy zag je niks. Toen ze weg waren, was hij gauw op zijn kussen gekropen. Het baasje lachte hem uit, hij zag het wel. Die had het over bouw en ras, hij snapte er niet veel van. Gelukkig bedacht het vrouwtje dat hij wel een snoepje verdiend had. Geen idee waarvoor, maar dat was van minder belang. Snoepjes zijn snoepjes.

Toch wel zalig zo, op de camping. Daar zijn de regels toch wat anders. Vooral als het mooi weer is. Hij heeft gemerkt dat hij niet zoveel op zijn kop krijgt als hij niet achter alle mensen aanloopt die naar het eilandje gaan. Had dat dan eerder gezegd, wist hij veel. Hij vond het wel grappig. Maar nu hij dat niet meer doet, laten ze hem lekker z’n gang gaan.

Eigenlijk heeft hij het best goed voor elkaar. Hij heeft zijn baasje en zijn vrouwtje prima opgevoed. Ach, geven en nemen hè.