Sommige dagen zijn allener dan andere. Ik heb het opgezocht, het woord bestaat echt. Het geeft ook goed weer wat ik op zo’n dag voel. Dat heeft ook niks te maken met de afspraken die ik heb of met de dingen die ik moet doen. Het is een soort leegte die in mijn ziel kruipt en die maakt dat er een kilheid in mijn botten komt. Op die dagen begrijp ik dat mensen die alleen wonen de verwarming een graadje hoger zetten. Je krijgt de neiging je dikke sokken aan te doen en bovenop de kachel te gaan zitten. Maar het helpt niet, de kou komt van binnenuit.

Op die dagen moet Stef een heel eind mee gaan wandelen. Hij wordt van zijn warme vacht afgehaald en hup, naar buiten. Mijn handen diep in mijn zakken, kraag omhoog en lopen. Stef vindt dat op zich niet erg. Zoals gebruikelijk loopt hij mijn route drie keer. Heerlijk om een hondje te zijn. Toch is Stef op zo’n dag veel meer troost dan die kleine man beseft. Onwillekeurig krijg ik toch meer energie van zijn enthousiasme. Ook de frisse lucht doet goed, het waait toch de mistflarden uit mijn hoofd.

Weer thuis doe ik dan mijn best om de draad weer op te pakken en te proberen positief in het leven te staan. Meestal gaat dat dan ook wel een stuk beter, zo’n wandeling doet goed, hoe slecht het weer ook is. Natuurlijk moet ik wel zorgen dat ik eerder bij de deur ben dan Stef. Die viezerik banjert overal doorheen en loopt met een grote boog om de handdoek in de garage heen. “Pootjes schoonmaken Stef”, nee, dat is niet zijn favoriete bezigheid. Maar om te voorkomen dat het in huis gaat kraken als je door de kamer loopt, moet er toch flink gepoetst worden.

Meestal ga ik dan even aan tafel zitten. Even helemaal niks. Straks ga ik weer aan de slag maar nu wil ik even voor me uit staren. En dan hoor ik de stem van mijn maatje stil in mijn hoofd. “Kom op Mach, jij kunt alles.” Nee hoor, lang niet alles, maar ik doe mijn best.

Wat mij altijd opvalt in alle commentaren die ik lees, op social media of ergens anders, is dat wij Nederlanders altijd moeten zeuren. Wij zijn een zuur volkje. Ook altijd overal tegen. Het is niet voor niets dat Koot en Bie de Tegenpartij oprichtten.

“Ik ben tegen!”

“Waartegen?”

“Geen idee, ik ben het gewoon.”

Of het nu maatregelen zijn die door de regering worden genomen, of beslissingen die door bedrijven worden genomen, het is nooit goed. In de regering zitten enkel oplichters en mensen die aan zichzelf denken en in het bedrijfsleven werken alleen maar graaiers. Op televisie is alleen maar rommel te zien en BN’ers denken dat ze meer zijn dan een ander. Ze verdienen trouwens ook veel te veel, maar dat terzijde. We zeuren echt overal over.

En als dat nu terecht was. Wij wonen in een prachtig land waar de meeste dingen gewoon goed geregeld zijn. Zeker, er gaan dingen fout. De toeslagenaffaire is daar een heel groot voorbeeld van. Het is absoluut een schande dat wij in dit land niet in staat zijn dat op een snelle en rechtvaardige manier op te lossen. En daarna te zorgen dat dit helemaal nooit meer voor kan komen. Maar laten wel alleen eens kijken naar wat er wel goed gaat. Tenslotte hebben we deze regering wel zelf gekozen. Een oud-collega van mij, al lang verhuisd naar een klein land in Afrika, verwoordde het wel mooi. “Als je in Nederland niks hebt, hebt je altijd nog wel iets. Als je in Afrika niks hebt, heb je echt helemaal niks.”

Er zullen best mensen zijn die het helemaal niet met mij eens zijn. Die de barricaden op gaan omdat zij het niet eens zijn met de richting die wij uitgaan. Die vinden dat de regels die in dit land gelden verkeerd zijn. Maar laten we wel wezen, het is maar een klein land, we wonen met heel veel mensen op een kluitje. Als er geen regels zijn, wordt het echt een rommeltje.

Misschien moeten we met zijn allen eens gaan zeuren over het weer. Daar kunnen we tenminste echt niks aan veranderen. En laten we wel wezen, het weer is toch vaak echt niet om over naar huis te schrijven.

Alles wat je vast pakt, daar zit een herinnering aan. De stomste dingen brengen een reactie te weeg. Wat doe je met al die spullen. Sommige dingen kunnen weg maar even zoveel dingen wil ik echt niet missen. En dat heeft niks met financiële waarde te maken.

Die oude winterjas. Zoveel gedragen. Die oude slippers. Zo versleten. Maar ook de verzameling zakmessen. Iedere vakantie kwam er weer één bij. De verzameling Spaanse messen, zorgvuldig ten toon gesteld. Nooit mee gesneden, daar waren ze te kostbaar voor. Dierbare spullen, ze worden zorgvuldig weggeborgen. Natuurlijk blijven er ook veel spullen gewoon op hun plaats staan. De verzameling Ernie-poppen. De hele slaapkamer staat er mee vol. De karikatuurprent die ik heb laten maken bij zijn koperen jubileum. De verzameling foto’s. Het gereedschap in de garage, zo zuinig onderhouden. Ach, zoveel dingen.

Zeker, er zijn ook zaken die weg kunnen. Daar zit geen emotionele waarde aan. Ik hou niet minder van mijn maatje als ik die weg doe. Of de dingen met een vraagteken. De luchtbuks van opa, wat moet daar mee gebeuren. Ik heb geen idee, voorlopig ligt hij nog veilig op zolder. Er zal vast wel een oplossing voor komen. Het heeft ook helemaal geen haast.

Herinneringen zijn een ongrijpbaar iets. Ze laten zich niet sturen. Ze dringen zich ook aan je op tijdens momenten dat je er niet op bedacht bent. Soms als een mokerslag maar soms ook als een lentebriesje. En altijd is daar weer dat weten. Het zijn herinneringen, het komt niet meer terug. Alleen de heimwee, die blijft.

Ik ben nooit van de goede voornemens geweest. Tenslotte zijn er maar heel weinig mensen die deze voornemens ook waar maken. Gezonder leven, meer bewegen, stoppen met roken, minder alcohol, poeh. Je ziet ze ook weer in alle socials voorbijkomen. En ik krijg ook altijd een beetje het gevoel dat er heel veel geld aan wordt verdiend. De ene coach na de andere vertelt me hoe ik mijn leven moet indelen en hoe gelukkig ik daarvan word. En dat ik dat het beste kan doen onder hun professionele begeleiding. Dat kost helemaal niet zo veel. Natuurlijk kan het niet bij één sessie blijven, goed werk kost tijd.

Nu kan ik me voorstellen dat begeleiding heel goed werkt als je wilt gaan sporten en afvallen. Want ik moet er niet aan denken om vrijwillig naar de sportschool te gaan. Daar zou ik echt een duwtje in de rug voor nodig hebben. Bovendien krijg je dan heel goede tips over hoe je wel en niet je dieet moet inrichten. Maar iemand die mij helpt “mezelf te vinden en te accepteren”, nee, dat is voor mij een stap te ver. Misschien ook omdat ik eigenlijk best goed in mijn eigen vel zit. Toch wel, ondanks alles.

De onzekerheid over Corona en hoe het nu allemaal verder moet, speelt de wannabee coaches ook erg in de kaart. Je kunt zelfs al sessies volgen waarbij je tegen de zee kunt schreeuwen. Alsof die er iets aan kan doen. Nou zal het wel opluchten, maar dan rij ik zelf liever naar het strand. Lekker concurreren met de meeuwen. En dan kan ik ook nog aan de Glühwein als ik uitgeschreeuwd ben. Want dat zal bij een verantwoord levende life-coach wel weer niet mogen. Onderdeel van de goede voornemens.

Natuurlijk denk je wel na over het jaar dat komen gaat. Dat doe ik nu ook. Vooral omdat ik me nog helemaal niet kan voorstellen hoe het allemaal gaat lopen. Ik ga ervan uit dat het wel gaat lukken. Wel met hulp, dit kan ik niet alleen. En met de gedachte aan mijn maatje, hoe zou hij het gedaan hebben, wat zou hij ervan vinden, zou hij trots op me zijn. Ook dat geeft steun.

Een nieuw jaar. In alle opzichten. Het wordt vast geen makkelijk jaar. Maar ik ga er aan beginnen. Samen met de mensen die om mij heen staan.

Ik wens iedereen alle goeds voor 2022.