Auto’s

/ Machteld Berkelmans / 1 reactie

Mijn maatje hield van mooie auto’s. De eerlijkheid gebiedt me dan ook te zeggen dat we daar regelmatig behoorlijk wat geld aan uitgaven. Een cabrio, een 4×4 terreinwagen, een pick-up, het is allemaal voorbijgekomen. Ik kon er ook echt van genieten. Zelf had ik het liefst een klein karretje waar ik makkelijk boodschappen mee kon gaan doen.

Na het afscheid van mijn maatje moest ik dan ook kiezen, hield ik mijn kleine autootje of hield ik de, al wat oudere, RAV waar mijn maatje mee reed. Uit praktisch oogpunt heb ik toen maar besloten om de RAV te houden. Van alle gemakken voorzien, leren bekleding wat handig is met de honden, veel ruimte achterin. En een fijne auto om mee te rijden. Hij is een beetje dorstig, dat wel. Toch is dat hem vergeven want verder is hij helemaal top. Hij heeft wat krasjes en deukjes rondom maar ach, dat heb ik ook tenslotte.

Het is ook op een of andere manier ook wel een prettig gevoel, mijn maatje heeft nog met deze auto gereden. Het is natuurlijk onzin maar het lijkt daardoor net of hij veiliger is. Dat de auto me brengt waar ik zijn moet, omdat mijn maatje dat wil. Ik weet wel dat ik dat allemaal zelf verzin, heus wel, maar fantasie is mijn trouwe reisgezel. Daar ga ik echt geen afscheid van nemen.

Dus toer ik vrolijk rond met mijn luidruchtige, immer dorstige, oude metgezel. Ik ben inmiddels ook goed aan het formaat gewend en parkeer de auto waar ik hem hebben wil. Zoals laatst, bij de supermarkt in het dorp. Even een pakje ophalen. Er was wat reuring op de parkeerplaats dus ik keek nieuwsgierig rond. Ken je het type man, beetje kalend, iets te dik, maar wel een schreeuwend shirt aan. Een te korte lange broek, geen sokken in zijn sneakers. Kortom, zelfverzekerd. De sleutels van zijn Tesla in zijn hand. Wel grappig dat hij die op het moment dat ik keek afgaf aan de man met de auto-ambulance. En daarna redelijk schichtig om zich heen scande. Je zag hem denken, ‘hopelijk zijn er niet toevallig bekenden in de buurt.’ Want daar sta je dan, met je fancy vervoermiddel. Dat dan toch niet blijkt te starten. Ik liep hem een paar minuten later vriendelijk groetend voorbij en stapte in mijn oude auto. Met een druk op de startknop sloeg de motor aan. In één keer. Automaat in Drive en wegrijden. Ik onderdrukte de neiging om nog even tegen de man te zwaaien. Dat zou wel heel erg sneu zijn geweest.

Familiefeest

/ Machteld Berkelmans / 1 reactie

Bij mijn moeder in de familie heerst de goede gewoonte om mijlpalen te vieren. Dus toen onlangs haar jongste broer de tachtig aantikte, viel er een uitnodiging in de bus. Omdat mijn moeder niet meer zo heel mobiel is, was de uitnodiging ook aan mij gericht. Ik functioneerde als chauffeur en ondersteunende arm bij het lopen. Dat klinkt alsof ik het een opgave vond maar dat is helemaal niet waar. Ik verheugde me er op. En ik werd beslist niet teleurgesteld.

Sowieso is het leuk om weer eens mensen te ontmoeten die je normaal gesproken niet zo vaak tegen komt. Sommigen geen spat veranderd, anderen stiekem toch ook wel wat ouder geworden. Waarschijnlijk denken ze van mij hetzelfde. Van dat ouder worden dan hè.

Er was voor ieder wat wils. Natuurlijk begonnen we met koffie en speciaal voor de jarige ontworpen gebakjes. Heerlijk om die oudjes te zien peuzelen. En oudjes, dat klinkt misschien niet respectvol, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Alleen was ik een van de jongere in het gezelschap. En dat wil toch ook wel wat zeggen. Later zaten de meesten heel tevreden aan een drankje. De uitgebreide lunch zorgde ervoor dat er niemand omviel. En dat mijn moeders nieuwe outfit naar de stomerij moest.

Het was ook heerlijk om met mijn nicht, die ik ook al in geen eeuwen meer had gezien, bij te praten. Ook over onze moeders, zussen van elkaar, en hen goedmoedig te plagen met het feit dat ze toch echt wat ouder worden. ‘Vertelt jouw moeder ook alles een paar keer?’

‘Oh ja, zeker. En ze is niet te stoppen, het verhaal moet worden afgemaakt.’

De jarige was echt jarig en stond in het middelpunt. Hij genoot zichtbaar. Af en toe zag ik hem heel tevreden rond kijken. Dit was dan toch allemaal maar ter ere van hem. En hij was niet de enige die genoot, ik deed dat ook, met volle teugen.

Later die middag heb ik mijn moeder weer thuis afgezet. Ik geloof dat ze best moe was. En ik denk niet dat ze die middag verder nog veel gedaan heeft. Gelijk heeft ze, ze is tenslotte niet meer de jongste. Dat is niemand van haar gezin. Maar ze zijn nog best met een behoorlijk aantal, en dat kan toch niet iedereen zeggen.

Kaatje van Gogh

/ Machteld Berkelmans / 2 reacties

Een tijdje geleden heb ik met Stef een workshop schilderen gevolgd bij de Hondenschool waar ik met Stef en Kaatje kwam. Stef heeft jarenlang behendigheidslessen gevolgd en Kaatje moest natuurlijk naar puppycursus en de cursus Gehoorzame Huishond. Als ik dat vertel tegen mensen, beginnen ze direct te lachen. Maar Kaatje luistert heus wel goed hoor. Ze is alleen af en toe een stout meisje.

Dus toen ik de aankondiging zag voor een nieuwe schilderworkshop, heb ik me gelijk samen met Kaatje aangemeld. Het schilderij dat ik met Stef had gemaakt, was super en ik was benieuwd hoe dat samen met Kaatje zou gaan. Die is wat onbesuisder dus de uitdaging leek me wel wat groter.

Kaatje vond het sowieso al geweldig dat ze mee mocht. In de auto zitten vindt ze wat minder. Niet dat ze bang is, of ziek, maar het is een ernstige zaak. Ze zat heel bedachtzaam mee te kijken. Totdat ze zag waar we naar toe gingen. Toen was het enthousiasme nauwelijks te onderdrukken. Want de dame die de hondenschool leidt, is absoluut favoriet bij Kaatje. Dan ziet ze niemand verder staan. En daar gingen we nu naar toe, ze had het heus wel in de gaten.

Na de enthousiaste begroetingen en het kennis maken met de andere honden was het dan zo ver. Ik deed verf op het doek, dat ging in een plastic zak en Kaatje mocht er overheen stappen. En met haar neus snuffelen om zo de snoepjes van het doek af te halen. Het is echt zo leuk om te doen. Je bepaalt zelf de kleuren maar de hond maakt er een heel eigen compositie van.

Als ik om me heen keek, zag ik heel veel verschillende honden met heel veel verschillende manieren van schilderen. Sommigen stapten heel bedachtzaam over het doek. Anderen gingen er op zitten of liggen. Kaatje moest ik natuurlijk in bedwang houden. Die zou in haar enthousiasme alle verf vertrapt hebben. Want wat niemand voor elkaar kreeg, lukte Kaatje wel. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen zat er toch lichtblauwe verf in haar zwarte vacht. Ze was ook behoorlijk bekaf toen ze thuis kwam. Al die indrukken, het was veel.

Maar, de schilderijen zijn mooi geworden. Ze liggen nu in de garage te drogen. En nu ga ik op zoek naar mooie lijsten. Want ze verdienen zeker een mooi plaatsje aan de muur.

Lomp

/ Machteld Berkelmans / 2 reacties

Ik heb altijd van Stef gezegd, ‘hij is heel lief, maar ook heel lomp.’ Hij doet altijd zijn kop omhoog als jij je vooroverbuigt naar hem. En zijn kop is hard. Bovendien is hij onstuimig. Hij bezorgt me regelmatig blauwe plekken. Maar dat was voor dat Kaatje bij ons kwam wonen. Want ik heb mijn mening over Stef toch echt bij moeten stellen. Hij is nog altijd lief, de liefste hond van de hele wereld. Maar lomp, dat valt eigenlijk best wel mee. Dat dacht ik altijd maar ik had geen vergelijkingsmateriaal. Want als je het over lomp en onbehouwen hebt, dan moet je toch echt bij Kaatje zijn. Ze is eigenlijk een beetje een gespleten persoonlijkheid. Aan de ene kant is het een heel lief en knuffelig meisje. Maar aan de andere kant is het die stuiterbal die met de snelheid van het licht door het hondenluik naar buiten knalt. Wat de reden is dat ik alweer een nieuw deurtje heb moeten bestellen. Het vorige deurtje is overleden. Eerst brak ze de tochtrand af. Die was al niet meer zo sterk omdat ze die net nadat het deurtje was geplaatst al onderhanden had genomen. De duct-tape heeft het toch nog een paar maanden gehouden. Maar nu was het weer klaar. Dus ik nam me voor om een nieuw te bestellen. De klep zat er nog dus het tochtte alleen maar een beetje langs de randen.

Het voornemen werd al snel urgent. ’s Avonds brak ook de klep in stukken en zat er weer een groot gat in mijn achterdeur. Nog een geluk dat het geen winter is.

Stef en Kaatje zelf vinden het wel makkelijk, ze kunnen nu helemaal eenvoudig naar buiten. En ik vertrouw er maar op dat er geen vreemde dieren naar binnen komen. ’s Nachts sluit ik het ga toch maar voor de zekerheid af. Stel je voor dat je ’s morgens beneden komt en er ligt een vreemde kat op de bank te tukken. Het zou al snel een heel spektakel worden, met Stef die de indringer zo snel mogelijk weer naar buiten wil hebben.

Er zijn aluminium deurtjes, maar die passen dan weer net niet in het gat dat er nu eenmaal al in de achterdeur zit. Voorlopig ben ik dus veroordeeld tot de kunststof exemplaren. Die ieder jaar wel weer vervangen zullen moeten worden. Het is niet anders.

Oma’s eetclub

/ Machteld Berkelmans / 2 reacties

Ik kom uit een gezin van vrouwen. Vier dochters, twee kleindochters, geen mannelijke nazaten. En omdat mijn vader, helaas, al vijfentwintig jaar niet meer bij ons is, is het een echt vrouwenbastion. Omdat te vieren, en omdat ze het gewoon ook heel gezellig vindt, wil mijn moeder graag een paar keer per jaar gaan lunchen. Met de dames, zoals zij dat noemt. Het valt nog niet altijd mee om een datum te vinden dat iedereen kan maar met wat goede wil is het nog altijd wel gelukt.

Vorige week was het weer zover. We hadden gereserveerd en iedereen zou om 12.00 uur present zijn. Ik ging mama ophalen, dat is praktisch, haar rollator past prima in mijn auto.

‘Die kun je inklappen hè.’

‘Ja mam, maar dat hoeft niet, dat past zo ook.’  

Toch lief dat ze me daar iedere keer weer op wijst.

Bij het restaurantje aangekomen was het zoals altijd weer passen, meten en puzzelen maar even later zaten we dan toch allemaal. De rollator werd door de vriendelijke eigenaar geparkeerd en we konden gaan beslissen wat we wilden eten. De uitgebreide kaart bood keuze genoeg. Op zo’n moment zie je mijn moeder gewoon genieten. Op de vraag wat ze wilde drinken, kwam ook een gedecideerd antwoord.

‘Ik wil ook graag een glas witte wijn.’

Nou nou, mam. Nee, heerlijk toch. Lekker genieten.

En dat doet mijn moeder dan ook. Ze kijkt, luistert, vertelt. En zeker, het halve restaurant moet verbouwd worden als ze even, aan de arm van mijn jongste zus, naar het toilet moet. Maar hé, als je 87 jaar oud bent, dan mag dat.

Na een paar uur eten, drinken, kletsen en lachen lopen we dan weer terug naar de auto’s. Mijn moeder in het midden. Een van mijn zussen merkte op, ‘daar loop je dan mam, met al je vrouwen.’ En inderdaad, ze was trots. Trots op ons maar ook toch op zichzelf.

Ik weet zeker dat ze de rest van de middag en avond niet veel heeft gedaan. Zo’n middag is best een aanslag en daar moet ze toch even van bijkomen. Maar het is het dubbel en dwars waard. Ik weet zeker dat er een volgende keer komt. Gelukkig.

Verjaardagen

/ Machteld Berkelmans / 1 reactie

Toch blijven verjaardagen een raar ding. Als je jong bent, kun je niet wachten. Wacht maar tot ik achttien ben, wacht maar tot ik eenentwintig ben. Uitgaan, een drankje doen, zelf dingen beslissen, het kan niet snel genoeg. Later verandert dat weer, dan zucht je eens diep als je dertig wordt, of als je veertig wordt. Daarna wordt het zelfs nog erger. En eigenlijk is het maar een getal. Want je voelt je echt niet ineens anders.

Ik ben ook niet zo van het vieren. Een feestje is gezellig maar omdat nu uitgerekend op je verjaardag te doen. Vroeger had ik ook altijd al een hekel aan familieverjaardagen. Dat we mee naar opa en oma moesten. Ik weet niet eens meer of we daar dan taart kregen. Het zal wel. Maar al snel werden wij kinderen naar buiten gebonjourd en moesten we ons daar maar vermaken. Nog een geluk dat we veel nichtjes en neefjes hadden.

Sommige verjaardagen waren wel gezellig, als je mensen tegenkwam die je eigenlijk maar één of twee keer per jaar zag. Maar meestal waren het toch verplichte nummers waar je vaak maar moeilijk onderuit kon. Vooral als het ging om wat oudere familieleden. Ik zal nooit de verjaardagen van tante Tina in het bejaardenhuis vergeten. Allemaal oudjes, de een had nog meer ziektes en kwalen dan de ander en die moesten allemaal besproken worden. In de auto terug naar huis hadden we dan wel weer veel plezier. Al die krakende bessen bij elkaar.

Nee, ik heb me voorgenomen, ik vier alleen nog maar kroonjaren. En ook niet meer thuis. Dat iedereen zwaait en zegt dat het gezellig was en dat je zelf met een diepe zucht denkt, ‘laat ik dan toch maar aan het opruimen slaan want morgen moet ik de restjes eisalade zo uit die schaaltjes bikken.’ Geen denken aan, gewoon ergens lekker met familie en vrienden gaan eten. Volgend jaar is het weer zo ver.

Gisteren zou mijn maatje eenenzestig jaar oud zijn geworden. Dat zou hij vast ook niet gevierd hebben. Natuurlijk denk ik op zo’n dag weer meer terug. En dan hoor ik hem weer zeggen, ‘uiteindelijk word je maar één dag ouder hoor Mach.’

Groene vingers

/ Machteld Berkelmans / 1 reactie

Van oudsher ben ik niet gezegend met groene vingers. Anders dan bij mijn moeder gaan de plantjes die ik verzorg regelmatig ter ziele. Of te veel water, of te weinig water, ik ben er niet handig in. Dat was vroeger op school al niet. Op de lagere school hadden ik en mijn klasgenoten vaak om en om de taak om voor de planten te zorgen. Het was te zien, de een was nog armetieriger dan de ander. In de vakantie gingen de planten mee naar huis. Zes weken geen water, dat overleeft zo’n arm ding natuurlijk sowieso niet. Door de goede zorgen van mijn moeder ging zo’n plant dan na de vakantie volledig opgeknapt weer mee terug. Een grotere metamorfose was bijna niet voor te stellen. ‘Je hebt zeker een nieuwe gekocht,’ mijn klasgenoten waren vaak heel jaloers.

Later, in mijn eigen huis, was het al niet veel beter gesteld. Bij het doen van boodschappen kreeg ik regelmatig van mijn moeder een plant. Ze kocht er dan ook een voor zichzelf. Eigenlijk was het niet eerlijk, want als ik dan bij mijn moeder kwam, liet ze me vol trots zien hoe goed die plant het deed. Stink-ding. Want bij mij thuis lagen natuurlijk de eerste blaadjes alweer naast de pot.

Tegenwoordig gaat het wel wat beter maar soms kan ik nog wel eens zuchten. Gelukkig heb ik de laatste tijd een reuze-excuus. En dat heet Kaatje. Kaatje is een echte vegetariër. Een bakje met bolletjes dat op tafel stond was vakkundig uitgegraven. De velletjes en scheuten lagen er nog maar de bolletjes waren opgegeten. En het ergste was, het bakje stond op de eettafel. Dus Kaatje kan echt heel goed springen.

Bij alle planten die nu het loodje leggen, kijk ik eerst onderzoekend naar mijn kleine hondje. Die kijkt me dan heel trouwhartig aan. Want het is echt niet altijd haar schuld. En bovendien is het vaak sterker dan zij is. Daar kun je niks aan doen, dat gebeurt gewoon. Ach, Stef heeft in zijn jonge tijd ook heel wat hortensia’s gekortwiekt, maar dat was ik eigenlijk alweer vergeten. En als het blijft bij wat plantjes, wat ik dan nog kan gebruiken als excuus als ik het zelf weer eens verprutst heb, dan mag ik toch echt niet klagen.

Andere mensen

/ Machteld Berkelmans / 3 reacties

Vaak is het zo, zeker naarmate je ouder wordt, dat je vrienden en kennissen hebt die een beetje hetzelfde in het leven staan als jij. Mijn maatje en ik hadden bewust geen kinderen en we merkten dat veel van onze vrienden ook geen kinderen hadden. Niet allemaal natuurlijk, dat zou wel heel beperkt zijn, maar toch. Als we naar de Ardennen gingen, trokken we ook op met mensen die het gezellig vonden om op een terrasje te zitten en een keer uit eten te gaan. Het is geen bewuste keuze, het loopt gewoon zo.

Terwijl het wel heel erg leuk is om te luisteren naar mensen die helemaal anders in het leven staan. Ik hou daarvan. En soms kom je dan ineens zo iemand tegen. Omdat de nieuwe huurder van je bedrijfspandje in een parallel universum lijkt te leven. Een jonge vent, werkt enorm hard, maar wel vanaf 12.00 uur ’s middags. Dat mag, hij is eigen baas dus hij bepaalt zijn eigen uren. En als je dan van zijn buurman een berichtje krijgt dat er vaak ’s nachts nog licht aan is, dan ga je toch eens even vragen. Dus ik appte hem, ‘heb je tijd voor koffie, dan kom ik even langs.’ Vol trots liet hij mij zijn nieuwe apparatuur zien, zijn nieuwe briefpapier, zijn nieuwe logo. Ik moest overal mee naar gaan kijken. Van veel dingen snapte ik absoluut niet waar ze voor dienden maar dat kon zijn geestdrift niet temperen. Hij bleef maar vertellen.

Ook zijn privéleven ziet er heel anders uit dan dat van mij. Logisch, hij is jong en ik niet meer zo heel erg. Maar toch. Ik ben gestructureerd en hij is het tegenovergestelde. Maar zijn enthousiasme is grenzeloos. Natuurlijk, ik zie een lange slungel met een vlassig baardje en ik denk, ach, ach, jongen, scheer dat toch af. Maar hij vindt het leuk als ik kom en ik merk geen enkele terughoudendheid over het feit dat we zoveel in leeftijd schelen. Misschien ziet hij mij wel als een moederfiguur, dat zou natuurlijk kunnen, maar hij behandelt me in ieder geval niet als een oud mens.

En ik leer ook weer van hem. Dat het niet nodig is om altijd van 9 tot 5 te werken. Als je maar plezier hebt in je werk. En dat je best koffie kunt drinken uit een glazen potje, er hoeft helemaal niet per se een oortje aan te zitten. Ook hij is een paradijsvogel, heerlijk, daar hou ik van.

Lentekriebels

/ Machteld Berkelmans / 3 reacties

Een paar weken geleden schreef ik over lente en wat dat voor gevoel oproept. Toch heeft beter weer en meer licht ook een andere uitwerking op mij. In de winter doe ik eigenlijk niet veel. Maar als het dan lente dreigt te worden, dan wil ik toch gaan opruimen. Gelukkig doen we niet meer aan de voorjaarsschoonmaak, dat gaat me dan weer te ver, maar er moet wel wat gebeuren. De tuin moet opgeruimd worden, in huis moet er een en ander gebeuren. Dit jaar is zelfs de binnenboel geschilderd. Heerlijk, alles ziet er weer fris uit. Nu kan ik met een gerust hart in de tuin gaan rommelen.

En dan binnenkort, wie weet, zo op zaterdag aan het eind van de middag, lekker op mijn eigen terrasje zitten met een glaasje wijn. Stef en Kaatje lui in de zon, heerlijk. Ik kan niet wachten.

Kaatje onder het mes

/ Machteld Berkelmans / 4 reacties

Ach die Kaatje, is ze eindelijk een groot meisje geworden, moet ze onder het mes om daar weer een eind aan te maken. Want tja, ik wil echt geen puppy’s dus waarom zouden we het risico lopen. En een loopse Kaatje was ook niet echt een feest dus maakte ik een afspraak bij de dierenarts. Afgelopen dinsdag was het zover, Kaatje werd gesteriliseerd.

Mijn ervaringen met de dierenartsenpraktijk waar ik al veel jaren kom, zijn erg goed. Ik werd ook weer uitgebreid voorgelicht over wat ik wel en wat ik niet moest doen. Het begon er natuurlijk al mee dat Kaatje nuchter moest komen. Arm meisje, ze heeft ’s morgens een scheurende honger. Net als Stef. Ik had wel bedacht dat ik dan Stef ook pas eten zou geven als ik Kaatje had weggebracht. Anders was het wel heel erg zielig. Stef en Kaatje vonden zichzelf sowieso heel zielig. Want wie had er nou bedacht dat ze geen eten kregen. Dat was toch gewoon mishandeling. Stef stond me verwijtend aan te kijken en Kaatje bleef maar bij het kastje staan waar de bak met brokjes staat.

Bij de dierenarts ging ze braaf op de weegschaal. En daarna vrolijk springend met de assistente mee. Kaatje vindt alles een avontuur dus ze keek niet eens om. Wat heerlijk als je je zo onbevangen overal in stort. Daar stonden we dan, met ons goede gedrag. ‘We bellen tussen twaalf en één, behalve als er iets is, dan bellen we eerder.’ Toch spannend.

Thuis kreeg Stef eindelijk zijn brokken. Hij viel eropaan alsof hij al weken niks te eten had gehad, de aansteller. Daarna kwam het besef dat Kaatje niet mee terug was gekomen. Hé, dat was een beetje raar. Maar goed, het is ook wel lekker om alleen de aandacht te krijgen van het vrouwtje. En dus stiefelde hij vrolijk mee naar boven toen ik daar ging werken. Heerlijk op het kussen, zonder dat je plekje wordt ingepikt als je even bent wezen plassen.

Gelukkig (en ik wilde bijna zeggen natuurlijk) ging het allemaal goed met Kaatje en om twee uur konden we haar weer halen. Heel hip gekleed in een mooi rompertje. En toch nog een beetje wazig van de narcose. Die avond lag ze voornamelijk te slapen. Wat een rustig beestje.

Dat was de dag erna alweer over. Kaatje was er weer. ‘Rustig, rustig.’ Je kunt het beter tegen de stoelpoot zeggen, die luistert beter. Maar het ziet er allemaal mooi uit en Kaatje vindt het prima om het rompertje te dragen. Ze moppert niet en probeert er ook niet aan te trekken. Ach, en ze hoeft het maar anderhalve week aan, dat is niet zo heel lang toch. Ik heb goede hoop dat het ding het redt, tot aan de controle.

Toch ben ik wel trots op mijn kleine meisje. Ze ondergaat het toch allemaal maar en ze moppert nooit. Wat dat betreft is het een echt Staffordje.