Het blijkt dat het nog niet meevalt om als influencer staande te blijven. Gevaren liggen overal op de loer. En vaak nog uit onverwachte hoek. Laatst werd een Mexicaanse influencer per ongeluk doodgeschoten. Per ongeluk? Ja inderdaad, per ongeluk. Ze wilde met haar vrienden een ontvoering in scène zetten. De zogenaamde ontvoerder zette een vuurwapen tegen haar hoofd om het echt te laten lijken. Helaas is het allemaal niet als in de film en ging het pistool af. Mensen vergeten vaak dat er ook nog een patroon in de kamer kan zitten. Het twintigjarige meisje werd in haar hoofd geschoten en overleed ter plekke aan haar verwondingen. Zo zie je maar, Social Media is niet wat het lijkt.

Misschien moeten we een keer gevarengeld in het leven roepen.

Tenslotte gaat het leven van een influencer niet over rozen. Kijk maar naar Famke Louise. Het arme kind stak een keer haar nek uit en werd volledig afgemaakt. Haar medeondertekenaars hielden zich allemaal wijselijk stil. Als je geschoren wordt, moet je stil blijven zitten. En als er dan iemand bereid is om naar voren te treden, dan moet je dat beslist niet ontmoedigen. “Nee joh, ga jij lekker naar Jinek, jij kunt dat!” Om vervolgens in je hoekje opgelucht adem te halen. Een mening op Social Media hebben is één ding, hem verdedigen is heel iets anders.

Nou ligt het waarschijnlijk aan mijn leeftijd, maar ik snap niet veel van het hele verschijnsel. Natuurlijk, ik heb ook een Instagram-account, maar ik verdien er helemaal geen geld mee. Mijn fout, als ik het goed deed kon ik er misschien ook wel van leven. Tenslotte is mijn leven net zo interessant als dat van Kim Kardashian, toch? Althans, vanuit mijn oogpunt gezien dan. Ik heb wel respect voor hun commerciële inzicht hoor. Tenslotte zijn zij er miljonair mee geworden. En ik niet.

Maar het is allemaal zo nep. Al die jonge meiden die een filter over hun gezicht hangen om alles strak te trekken. En ze zijn nog zo strak. Als ik in de spiegel kijk, bekruipt me soms een gevoel van melancholie. Poeh, laten we er maar van uit gaan dat het karakter weergeeft, die lijnen. Maar om nou op Sylvie Meijs te gaan lijken, nee dank je wel. Trouwens, daar heb ik ook helemaal geen tijd voor. Ik heb een echt leven te leiden. Het lijkt me ook zo’n rare wereld. Alles wat je doet is zichtbaar voor je volgers. Het lijkt mij maar ongemakkelijk. Er zijn genoeg situaties die ik helemaal niet zou willen delen. Al was het alleen maar omdat een simpel filter dan niet volstaat.

Ik denk wel dat we er mee moeten leren dealen. Social Media is er en gaat nooit meer weg. Toen internet pas opkwam, in 1995, riepen heel veel mensen dat het een hype was. Dat het nooit iets zou worden. Nu, 25 jaar later, kunnen we niet meer zonder. Ik vrees dat Social Media ook zijn prominente plaats in de samenleving houdt. “Het open riool”, zoals ik het iemand wel eens heb horen noemen, is hier en blijft. Ik hoop alleen dat mensen kritisch blijven, niet alleen met Social Media maar met alles. Want een waar woord zegt “als het te mooi is om waar te zijn, is het waarschijnlijk niet waar”.

Er was niet echt een vangnet voor mensen die als expat in het buitenland hadden gewerkt. Ze merkte het in alles aan haar vriendin. Ze hadden verwacht dat er meer voor hen geregeld zou zijn. Maar in Nederland zat niemand op hen te wachten. Iedereen was doorgegaan met zijn eigen leven, alle mooie banen waren ingevuld en voor andere jobs werden goedkopere krachten aangetrokken. Het voelde heel oneerlijk.

Het contract van haar man was beëindigd, de afkoopsom die hij had meegekregen was toereikend voor een jaar. Als ze tenminste zuinig leefden. De weekendjes Parijs en New York zaten er niet meer in. Althans, niet op de manier zoals ze gewend waren. Geen oesters, geen champagne. Het voelde heel oneerlijk, ze moesten overal zelf achter aan. Er was geen huis, geen vergoeding, eigenlijk waren ze paria’s, overgelaten aan hun eigen lot. Alsof de maatschappij thuis zei “jullie hebben lang genoeg geprofiteerd van de voordelen die jullie hadden”. Ze vergaten alleen dat het geen makkelijk leven was. Haar man constant aan het werk, zij voortdurend thuis, zonder werk, zonder eigenlijk een nuttige invulling van haar leven. Zeker na het vertrek van haar beste vriendin. De man van haar vriendin was al eerder vertrokken bij het bedrijf. Ze had het vreemd gevonden maar achteraf was het de beste beslissing die die twee ooit hadden kunnen nemen. Had haar man het ook maar gedaan.

Maar nee, die was er veel te lang van overtuigd geweest dat hij zijn leidinggevenden er wel van kon overtuigen dat het nieuwe afdelingshoofd geen knip voor zijn neus waard was. Onderschat nooit je tegenstanders, het was een motto dat hem te laat ter ore was gekomen. Hij had het wel gedaan. Met als gevolg dat ze nu, voor hun gevoel, met lege handen terug moesten naar Nederland. Zonder vrienden, zonder collega’s, eigenlijk gewoon zonder iets. Zelfs het huis waar ze in konden wonen, was niet van hen. Oh, wat had ze een heimwee naar het heerlijke huis in Portugal. Met het grote terras, het prachtige zwembad en de geur van oleanders iedere avond. Nu zat ze hier in Rotterdam, ook een prima stad, maar koud, regenachtig, in een rijtjeshuis. En dan nog mocht ze niet klagen, haar man had een prima regeling maar het was niet makkelijk om weer aan de slag te geraken. Eind veertig, veel ervaring maar niet in Nederland, behoorlijk wat salariseisen. Hij kwam vaker gedesillusioneerd terug dan niet.

Voor haar was het ook niet makkelijk. Voor ze met haar man was vertrokken, was ze directiesecretaresse geweest. Maar dat was lang geleden. Nog voor het faxapparaat in de mode was gekomen. Tegenwoordig zat er niemand meer te wachten op een secretaresse die kon telexen. Managers beheerden hun eigen agenda. E-mail had de brieven vervangen en het leek wel of niemand meer maalde om het juiste gebruik van de Nederlandse taal. Ze voelde zich soms gewoon een fossiel. Bij ieder sollicitatiegesprek werd ze van top tot teen bekeken. Oké, ze droeg een mantelpakje en een parelketting, maar wat was daar verkeerd aan. Een zichzelf respecterende vrouw droeg altijd kousen. Dus.

Man man man, wat een weer. Onvoorstelbaar, dat zo’n mooie zomer ineens zomaar voorbij is en het herfst is met alle windvlagen van dien. Af en toe moet het slaapkamerraam zelfs dicht omdat je anders uit je bed waait. De boten in het haventje voor onze deur dobberen fanatiek heen en weer. Overal klapperen touwen en andere attributen. Je zou er onrustig van worden. Gelukkig is er nog niks gezonken. Als het niet zo heel hard regent zie je nog wel eens een visser. Maar verder heeft niemand wat te zoeken in de haven.

De behendigheidsles van Stef is zelfs al een keer afgezegd. En ik snap het wel, het veld is zo zompig dat je tot je enkels in het water staat. Daar helpt geen drainage aan. Maar het is wel irritant, Stef is veroordeeld tot een leven binnenshuis. Niet dat hij zelf graag naar buiten gaat, hij steekt zijn neus om de deur en besluit dat hij best zijn pootje kan oplichten tegen de tuintafel. Die staat tenminste droog onder de overkapping. Ach, een keer schrobben met chloor en het is weer fris. Wel sneu voor die kleine man, hij gaat zo graag mee op pad.

De hele wereld ziet er troosteloos uit. Alles is nat, overal staan plassen. Bah. Wat een geluk dat we nog een heerlijke vakantieweek hebben gehad in september. Toen de temperatuur nog dik en dik boven de twintig graden was. Gelukkig hield mijn maatje zijn poot stijf. Ik wilde een week in oktober, omdat het dan vaak zo’n mooi weer kan zijn. We zouden van een koude kermis thuisgekomen zijn.

En als het nou alleen zou stormen, dan vond ik het nog wel prima. Dat is lekker, jas aan en tegen de wind in hangen. Maar het ene moment is er een felle zon en het andere moment probeert de natuur de droogte van afgelopen jaren in één minuut op te lossen. Onmogelijk om je op te kleden.

Wat ik me dan afvraag, zou dit nou iets te maken hebben met de klimaatverandering? Het zou toch zomaar kunnen. Er komen steeds meer mensen op deze aarde en dat heeft zijn invloed. Of we dat nou willen of niet. En ik weet wel, Nederland is maar een klein stipje in deze kosmos, wij hoeven niet het beste jongetje van de klas te zijn want zoveel verschil kunnen wij niet maken. Maar het is toch wel fijn als we ons eigen nest zo schoon mogelijk houden. Als het dan al verpest wordt, laat het dan in ieder geval niet aan ons liggen. Dan kunnen wij, als rechtgeaarde Nederlanders, tenminste met een terecht gevoel van rechtvaardigheid naar een ander wijzen.

Het zat er aan te komen hè, we hadden het allemaal wel aan kunnen zien komen als we eerlijk waren. De tweede Corona-golf met de bijbehorende maatregelen. En ik ben niet heiliger dan de paus hoor, ik heb ook echt wel mijn oeps-momenten gehad, maar als ik zag hoe mensen weer hutjemutje op het strand lagen, of lekker met zijn allen bijeen dromden op de Tilburgse kermis. Er mag weer publiek bij voetbalwedstrijden en wat doen de supporters van Willem II? Die maken er een zootje van. Tja, dan wordt één en één toch weer twee.

Ik ga ook niet zeuren over Famke Louise, het arme kind had in ieder geval het lef om ondervraagd te willen worden. Willem Engel zie ik nog niet snel langskomen, die is wel wijzer. Ik wil wel mijn respect uitspreken voor Diederik Gommers. Wat een superoptreden van die man. Zo beheerst, zo rustig. Met alle begrip voor mensen die vragen stellen en ook graag antwoorden willen.

En nu loopt het aantal besmettingen weer op. En de ziekenhuisopnames. En het aantal patiënten op de IC. En het aantal mensen dat weer loopt te piepen en te zeuren omdat ze thuis moeten blijven. Omdat de kroegen om tien uur ’s avonds dicht gaan. Ach gussie. Natuurlijk, het is heel vervelend. Zeker voor de ondernemers die het betreft. Ik zou het ook niet leuk vinden als ik een kroeg had en ik mocht na negen uur geen gasten meer binnenlaten. Dan wordt het juist gezellig. Maar wat is het alternatief? Dat we weer in een volledige lockdown gaan omdat de ziekenhuizen overlopen en de zorgverleners moeten gaan kiezen wie ze wel of niet helpen? Jouw oma of mijn oma, kies maar.

Ik hoop, en ik denk, dat we van de eerste golf wel wat geleerd hebben. Ik hoor berichten over het toedienen van bepaalde medicijnen die het virus niet wegnemen maar de uitwerking ervan wel minder maken. Dat is toch al een vooruitgang, misschien worden er nu minder mensen heel erg ziek. Maar het doel moet toch zijn om het virus niet verder te verspreiden. Dus afstand houden. Het is lastig, maar het is best te doen. Als we elkaar er maar opmerkzaam op maken. Op een respectvolle manier, dat wel graag.

Nu wordt gevraagd een mondkapje te dragen in openbare binnenruimten. Het zal een beetje wennen zijn, maar ik ga me er in ieder geval aan houden. En ik hoop met mij meer mensen.

Want uiteindelijk zijn het alleen de mensen maar die het verschil kunnen maken. Wat zou het fijn zijn als wij onze Nederlandse kreun- en steun-mentaliteit eens even in lockdown konden zetten. En weer samen zouden optrekken om deze crisis te bezweren.