Na meer dan een jaar voor het grootste gedeelte thuis werken, komen er nu toch ook wat meer ‘kantoordagen’ in zicht. Vanwege afspraken die toch niet lekker werken, online. Of gewoon, omdat ik mijn BHV-plicht moet vervullen. Dat laatste klinkt zwaarder dan het is, gelukkig heb ik anders dan pleisters plakken nog niet veel hoeven doen. Laten we hopen dat dat zo blijft. Maar wel naar kantoor dus, als dat nodig is.

Het voelt nog steeds raar. Het is er leeg, vaak donker, koud. Er zijn een aantal koffie-automaten in werking en net niet die op onze afdeling. Een bakkie koffie is een hele wandeling. Het is niet erg, je komt onderweg nog eens iemand tegen en in het bedrijfsrestaurant kan ik dan een praatje maken met onze cateringmanager. Ook altijd gezellig. Volgens mij baalt zij nog het meest van het gebrek aan gezelligheid. Het restaurant is gesloten voor de lunch. We moeten dus onze eigen boterhammetjes meenemen.

Dat was voor mij een hele ervaring. Ik kan me niet meer heugen dat ik voor mezelf brood heb gesmeerd. Gelukkig heeft mijn maatje zijn oude broodtrommeltje bewaard. Tupperware, jawel, onverwoestbaar. Hij kwam er triomfantelijk mee, “kijk, als je nou heel voorzichtig doet, mag je mijn trommeltje gebruiken.” Het leek bijna jeugdsentiment. Zoveel jaren, dag in dag uit, op pad met zijn Tupperware-attachékoffer, zoals hij dat noemde. Twee broodjes met kaas en twee broodjes met pindakaas. Een hele enkele keer afgewisseld met leverpastei. Mijn maatje is geen broodeter.

Het voelt kaal hoor, zo’n trommeltje. Geen salade, geen soep, niet een lekkere ciabatta of een panini. Natuurlijk, het is ook luiheid van mezelf, ik kan er ook meer werk van maken. Maar daar heb ik dan weer geen zin in. Dus twee witte puntjes, een met oude kaas en een met snijvlees. Klaar.

Hopelijk brengen de versoepelingen ook meer lucht op dit gebied. En kunnen we straks weer met z’n allen eten in het bedrijfsrestaurant. Mopperen als de soep koud is, of de yoghurtjes uitverkocht. Heerlijk.

Helaas ben ik niet zo heel opmerkzaam. Oog voor details, nee, niet precies mijn fort. Anders dan mijn maatje. Die kan televisie kijken en dan verongelijkt zeggen “dat kan niet, net was die sigaret net aangestoken en nu is hij al driekwart op”. Hij ziet dingen die niet kloppen en heeft gelijk in de gaten wanneer ik iets veranderd heb. Ik niet. Ooit, lang geleden, had hij zijn snor afgeschoren. Dat was toen nog, mannen hadden snorren, zonder baard. Ik geloof dat ik het pas twee dagen later in de gaten had. Echt schandelijk.

Of die keer dat hij een nieuwe tuintafel had gekocht. We hadden het er al eerder over gehad. Om de metalen tafel te vervangen door een houten. Als verrassing had mijn maatje een tafel gehaald en hem in elkaar gezet. Stoelen eromheen, plant weer op zijn plaats. En ik zag niks. Als hij het niet had gezegd, had ik er waarschijnlijk pas een week later erg in gehad. Mijn maatje kan dat niet begrijpen, “zoiets zie je toch”. Ik niet. Helaas.

Ik doe wel mijn best hoor, ik neem me iedere keer weer voor om beter op te letten. Maar als ik naar een televisieserie kijk, wil ik gewoon vermaakt worden.

Gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft. Laatst las ik een artikel over een jongeman die zijn vriendin ten huwelijk wilde vragen. Hij kocht een prachtige ring en liet het doosje quasi nonchalant slingeren. Tevergeefs, de dame in kwestie was er niet mee bezig en had niks in de gaten. Na weken van zich verkneukelen en foto’s maken als bewijsmateriaal, heeft hij haar toch maar op de ouderwetse wijze ten huwelijk gevraagd. Gewoon, op één knie. Uiteraard was ze blij verrast en heeft ze ja gezegd.

Het had mij ook kunnen overkomen. Niet dat mijn maatje mij op die manier ten huwelijk heeft gevraagd. Integendeel zelfs, nadat we samen vonden dat het wel leuk zou zijn om te trouwen, heb ik alles geregeld. Zonder dat hij het wist. Tot mijn schande moet ik bekennen dat mijn moeder eerder wist dat we gingen trouwen dan mijn maatje zelf. Omdat de trouwambtenaar een goede vriend van mijn ouders was en ik geen risico wilde lopen. ’s Avonds heb ik mijn maatje gezegd dat hij een snipperdag moest nemen. “Waarom?”, wilde hij weten. “Omdat we die dag gaan trouwen.”

Natuurlijk heeft hij zich later wel bemoeid met de details. Gelukkig. En is het een hele leuke dag geworden.

Naarmate je ouder wordt, begint de zwaartekracht steeds meer invloed op je uit te oefenen. Het is niet alleen dat je ’s morgens voor de spiegel vaker zucht, het kost gewoon ook meer tijd om alles toonbaar te maken. En eerlijk is eerlijk, braaf zijn, niet drinken, op tijd naar bed, het helpt allemaal maar een beetje om de tand des tijds te weerstaan. Ik vind het jammer maar ik moet toch ondanks alles wel om mezelf lachen. Gelukkig is mijn relativeringsvermogen niet onderhevig aan verval. Integendeel zelfs, het lijkt wel of het steeds groter wordt. Maar misschien moet dat ook wel.

In de supermarkt is een enorme keuze als het gaat om tijdschriften die ons dames een spiegel met een roze bril voor houden. Zelfs tijdschriften die zich richten op mijn doelgroep maken reclame voor dure crèmes die naar mijn gevoel helemaal niet helpen. De enige die er beter van wordt, is de farmaceutische industrie. Nou, en die pakken al genoeg marge hoor, lijkt me. Nee, crèmes en smeerseltjes, dat is het allemaal echt niet.

Maar om dan direct maar naar plastisch chirurgie te grijpen. Hmm, dat lijkt me toch echt een brug te ver. Natuurlijk, als je echt vreemde kenmerken hebt, zoals enorme flaporen of een neus waar Julius Caesar jaloers op zou zijn, dan vind ik het iets anders. Maar je hoort zoveel horrorverhalen. Zo las ik laatst nog over een Chinese actrice die haar neus liet verkleinen, echt maar een heel klein beetje, en uiteindelijk achterbleef met een neus die aan het afsterven was. Het duurt een jaar voor ze opnieuw geopereerd kan worden. Wat zou zij denken? “Die mondmaskers zijn toch nog ergens goed voor.”

Af en toe zie je ook foto’s van Hollywoodsterren voorbijkomen waarvan je denkt, “ach nee, lieverd wat heb je toch gedaan”? Vroeger kon ik nog wel een keer extra kijken bij films met Mickey Rourke. Tegenwoordig kijk ik ook twee keer, maar dan meer om me te verbazen. Hoe kun je jezelf toch zo laten vernachelen. Die man lijkt helemaal niet meer op zichzelf, het is een karikatuur geworden, hij kan zo in de Muppets. Is het onzekerheid, is het ijdelheid? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het doodzonde is. Mooie vrouwen die krampachtig vast proberen te houden aan een jeugdig uiterlijk en daardoor een schaduw van zichzelf worden. Eeuwig zonde.

Dus lijkt het erop dat we ons er maar bij neer moeten leggen. En ons vasthouden aan de spreuk die ik ooit eens voor mijn verjaardag kreeg van een van mijn zussen; “ik word niet ouder, ik neem toe in waarde.

Tegenwoordig moet alles ‘natuurlijk’ gaan en zijn. Natuurlijk is het nieuwe toverwoord. Het lijkt vaak ook op een revival van wat vroeger gangbaar was. En begrijp me niet verkeerd, ik ben ook absoluut tegen pesticiden, verkeerde toevoegingen en chemische smaken. Maar, zoals met veel zaken, ben ik bang dat veel mensen weer doorslaan. Daarom was ik ook blij verrast toen ik het artikel van Thomas Oudman las. Hij schrijft over Alain Levinovitz en zijn boek Natural.

Daarin wordt het voorbeeld van de bij ons zo bekende banaan aangehaald. Een banaan is fruit, natuurlijk, gezond. Haribo-banaantjes, hoewel toch wel heel lekker, zijn dat niet. Toch zijn ze allebei helemaal uit levende organismen voortgekomen en zijn ze beide het resultaat van menselijke bewerking. Bananen zoals die in Nederland in de supermarkt liggen zijn veel groter dan wilde bananen, ze zijn zo gekweekt dat ze geen ‘pitjes’ hebben. Zonder die zaden zou de plant in de natuur niet kunnen overleven.

Ik hou van eerlijk eten. Groente uit het seizoen, het liefst recht van de boer. Dat is voor mij mogelijk omdat ik in een dorp woon, waar veel boeren een bord “te koop” bij hun erf hebben staan. In een klein dorpswinkeltje wordt alleen verkocht wat echt uit de streek komt. Ik eet ook nog steeds vlees. Wel minder dan vroeger, maar om het nu helemaal uit te bannen, dat gaat me echt te ver. Wel doe ik mijn best om zo verantwoord mogelijk te kopen.

Ik maak gebruik van de voordelen die de moderne tijd mij bieden. Ik neem ibuprofen als ik hoofdpijn heb. Mijn maatje probeert zijn clusterhoofdpijn onder controle te houden met de hulpmiddelen die hem worden geboden. Hij experimenteert niet met voeding, een neuroloog, gespecialiseerd op dit gebied, heeft hem bezworen dat dat geen zin heeft. Modern onderzoek heeft dat uitgewezen. En waarom zou je dat in twijfel trekken.

Natuurlijk, je moet kritisch blijven. Wat ‘iedereen’ doet, hoeft niet automatisch goed te zijn. Een hype is niet altijd vooruitgang.

Maar het is fijn om te lezen dat er mensen zijn die op een kritische manier vinden dat vooruitgang niet altijd verkeerd is. En dat je ook mag kiezen voor moderne technieken.  Oudman schrijft “Niet voor niets eindigt Levinovitz zijn boek met een ode aan de twijfel. Denk niet meteen dat iets goed is zodra je het woord ‘natuurlijk’ ziet. Maar verwerp ook niet alles waar het woord natuurlijk in voorkomt, want dan trap je in precies dezelfde val.”