De wereld wordt steeds kleiner. Mijn opa en oma hadden nog nooit gehoord van nasi, macaroni, bami. Laat staan van alle andere fancy gerechten die wij tegenwoordig op tafel zetten. Nee, daar stond stamppot op het menu, aardappelen, groente en een lapje vlees. Karbonade, speklappen, dat soort werk. Met kerst aten ze biefstuk. De grootouders van mijn maatje hadden een boerderij, opa was een fervent stroper. Dus zij aten haas en konijn. Maar dat was niet chique, dat was gewoon goedkoop eten.

Ook de huizen waren Oudhollands ingericht. Stoere meubels die een huwelijk lang mee konden. Een schilderij met Hollandse vergezichten en een grote sansevieria als versiering in de vensterbank. Saai misschien, maar wel duidelijk en overzichtelijk.

Tegenwoordig is dit niet meer genoeg. We hebben exotische planten in huis, onze meubelen gaan, gelukkig, geen honderd jaar meer mee. Behalve de spullen die we willen bewaren, maar die hebben een speciaal plaatsje. Van over de hele wereld halen we voorwerpen en gebruiksmaterialen. Het is een verrijking als je het mij vraagt, van andere culturen kun je alleen maar leren.

Toch schuilt er wel een gevaar in het klakkeloos in huis halen van spullen die je niet kent.  Ik las een verhaal dat Amazon een “traditionele Chinese fruitmand” aanbod in haar webwinkel, “een artikel uit de jaren ’60, leuk om als tafeldecoratie te gebruiken”. Veel mensen vonden het een aardig item. En aangezien Amazon ook niet de hoofdprijs vraagt voor haar artikelen, ging het redelijk goed over de toonbank. Op een gegeven moment werd het echter ook opgepikt door Chinese websurfers. Tenslotte wordt daar ook besteld op internet. Het begon te zoemen, er werd iets vreemds aangeboden. Er werden waarschuwingen geplaatst.

“Let op, dit is een draagbaar potje, meestal gebruikt voor kinderen.”

“Dit artikel wordt ook gebruikt als kwispedoor.”

“Het geeft niet als je het koopt, maar weet wat de achtergrond is.”

“Niet gebruiken in combinatie met etenswaren.”

Heerlijk, wat een blunder. Ook het prijsverschil kwam ter sprake. Het bleek dat Amazon toch wel een veelvoud vroeg van wat de prijs in China zelf is. Waarschijnlijk vanwege het verschil tussen eenvoudig gebruiksvoorwerp en exotische decoratie. Inmiddels is het artikel ook niet meer te bestellen. Wat ik me dan afvraag, is dit een vergissing of heeft iemand met veel humor verzuimd te vertellen waar het voorwerp in eerste instantie voor bedoeld was.

Een mens kan niet alles weten. Dat is maar goed ook. Ik heb ooit een collega gehad die een hele artistieke vaas in huis had staan. Mijn maatje en ik vroegen ons alleen serieus af of we haar moesten vertellen dat die normaal in het ziekenhuis gebruikt werden voor mannen die niet uit bed mochten om te plassen. Eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat we dit niet gedaan hebben. Ze zal er waarschijnlijk later zelf wel achter zijn gekomen. Op televisie zie je ook de meest erge misverstanden voorbijkomen. Ach, en het aanschaffen van een pispotje of urinaal is nog niet zo heel erg. Kijk alleen uit bij het zetten van een tatoeage. Chinese tekens zijn heel populair. Ik zou ze alleen wel door een betrouwbaar iemand laten checken. Want diezelfde grapjas kan zomaar “babi pangang met ketjapsaus” op je bovenarm zetten.

Ik ben matig geïnteresseerd in politiek. Genoeg om voor mezelf uit te maken op welke partij ik wil stemmen maar niet zo dat ik kan reproduceren wie er allemaal in de kamer zit en met welk gedachtengoed. Natuurlijk, de bekendste politici ken ik, de minister-president, de mensen die vaak in het nieuws komen of aanschuiven bij de talkshows. En tijdens een verkiezingsperiode zie je natuurlijk de lijsttrekkers voorbijkomen. Of afgebeeld op posters die her en der in het dorp zijn opgehangen. Nu moet ik zeggen, in ons dorp krijgen de voormannen van de christelijke partijen wel een wat prominentere plaats. Alhoewel, ook Geert Wilders kreeg een plaatsje.

Toch heb ik een van de meest spraakmakende politici niet vertegenwoordigd gezien. Er hing nergens een afbeelding van Thierry Baudet. Terwijl die man zichzelf wel enorm fotogeniek vindt. Althans, die indruk krijg ik toch. Nou deel ik zijn politieke denkbeelden niet dus echt missen deed ik hem niet.

Stemmen doe ik wel, tenslotte hebben meer dan honderd jaar geleden vrouwen gestreden voor ons stemrecht. En dan vind ik het niet meer dan normaal dat ik daar gebruik van maak.

Eens in de zoveel tijd staat er een politicus op die niet alleen opvalt door zijn ideeën maar ook door zijn uitspraken en gedrag. De politieke carrière van de socioloog Pim Fortuyn was kort maar hevig, ik was het niet altijd met hem eens maar ik had hem graag gezien als minister-president. Al was het alleen maar om een frisse wind te laten waaien. Het heeft niet zo mogen zijn.

Iemand die nog altijd tot de verbeelding spreekt is Boer (Hendrik) Koekoek. Hij wist 18 jaar het pluche in de Tweede Kamer te bezetten. Zijn Boerenpartij was een protestgroep die zich tegen het Landbouwschap richtte, de verplichte bedrijfsorganisatie van de boeren. Ik was nog erg jong in zijn glorietijd maar ik kan me nog wel herinneren dat mijn vader een van zijn uitspraken regelmatig herhaalde “ik weet niet waar het over gaat, maar ik ben tegen.” Met name op het moment wij, zijn dochters, dingen van plan waren die hij wat minder geschikt vond. Koekoek was een omstreden figuur. En als ik lees waarom, was dat zeker terecht. Het beschuldigen van collega’s, verwaarloosde dieren in je eigen achtertuin, als je in een glazen huisje woont, moet je niet met stenen gooien.

En dan hebben we nu weer een nieuwe ster aan het firmament, genaamd Baudet. Jong, niet onaantrekkelijk. Maar zo vol van zichzelf dat het bijna eng wordt. Er bestaat een term voor deze aandoening, narcisme. Ik weet niet of deze diagnose gesteld is maar als ik hem zo bekijk, en hoor hoe hij denkt over vrouwen in het algemeen, dan denk ik dat ik maar oversla. Ik kan mijn stem beter gebruiken.

Mensen konden toch wel echt moeilijk doen hoor. Hij hield wel veel van het vrouwtje, zeker. Net zo veel als van het baasje. Maar ze was wel erg streng als het ging om zijn eten. Boontjes en brokjes, maar wel erg weinig. Overdag kreeg hij ook helemaal geen snoepjes. Zeker niet, als hij gewoon lekker uitsliep. ’s Morgens was het toch nog een beetje donker. Als hij dan zijn bak had leeggegeten, kroop hij nog lekker even op zijn vachtjes op de bank.

Pas had hij er een ongelukje mee gehad. Hij had zonder het te merken buiten door de poep gelopen. Het baasje had het ook niet gezien. Maar die begon toch wel wat te ruiken. Hij had het hele huis doorgelopen met zijn vieze voeten. Het vrouwtje zag gelijk dat er wat mis was toen ze beneden kwam voor koffie. Het baasje had gedweild maar het rook nog steeds een beetje raar. Hij had nl. ook zijn vachtjes vol gesmeerd. Jakkie. Nou ja, dat vond het vrouwtje in ieder geval. Hij zelf had er niet zo’n last van. Maar goed, hij moest mee naar de keuken en daar werd zijn voet schoongemaakt. Het zat zelfs tussen zijn tenen, wel een beetje voor schut. En het vrouwtje deed gelijk zijn vachtjes in de was. Dat vond hij niet zo heel prettig, dan roken ze weer zo naar zeep. Maar ja, vrouwtje is baas.

Nu roken ze wel weer naar zijn eigen luchtje, gelukkig. Dus kon hij ’s morgens nog even lekker tukken. Wel even in de gaten houden wat het vrouwtje deed natuurlijk. Die pakt nl. ’s morgens altijd een bakje yoghurt. En dat lust hij ook wel. Hij ging toch al altijd even bij het vrouwtje op schoot zitten, tijdens de koffie, maar nu kon hij ook wel even een hapje van haar yoghurt nemen. Ze zat toch naar het nieuws te kijken op televisie. Het baasje had gezien wat hij deed en had hem verraden door heel hard te lachen. Het vrouwtje had hem gelijk van haar schoot geduwd. “Kleine stinkerd”, zei ze, “hij zit zo maar mijn yoghurt op eten, viezerik.” Hij snapte niet wat er nou weer mis was, yoghurt is toch gezond.

Niet dat hij altijd te klagen heeft hoor. Laatst hadden het vrouwtje en het baasje met hun vrienden fazant gegeten. En er was best nog wat over. Toen had de vriend van het baasje stukjes vlees in zijn bak gedaan. Zo, dat was lekker! Hij heeft ook altijd snoepjes bij zich als ze komen. Hij mag alleen niet meer mee naar hun huis. Sammy woont daar en als kat heeft die het niet zo op hem. Hij krijgt gelijk een haal over zijn neus als hij wil snuffelen. Of ze loopt hard weg. Een keer heeft hij een vaas omvergelopen toen hij haar probeerde te volgen. Hmm, daar was echt niemand heel blij mee.

Nee, het viel toch echt niet mee om het altijd goed te doen. Hij deed wel zijn best. Gelukkig vonden het baasje en het vrouwtje hem toch wel lief, ook al beschadigde hij het baasje regelmatig. Lomp, maar lief.

Big data is hot op het moment. Alle data van over de hele wereld kan aan elkaar gekoppeld worden. Alles kan met elkaar vergeleken worden zodat de beste match tevoorschijn komt. En daar wordt dan een televisieprogramma van gemaakt. Je laat het Carlo Boszhard presenteren en het wordt geheid een kijkcijfer hit.

Waar heb ik het over? Over het programma Married at first Sight.

Ik kan me wel voorstellen waarom mensen ernaar kijken. Althans, dat denk ik. Volgens mij zijn er twee groepen, de mensen die kijken met plaatsvervangende schaamte en de mensen die kijken vanuit eerlijk leedvermaak. Ik zou zelf tot de laatste groep behoren. Alleen kan ik het geduld niet opbrengen om een uur naar dit gedoe te kijken.

Ik kan me alleen absoluut niet voorstellen dat je aan zo’n programma mee zou doen. Waarom doen mensen dat? Toch niet vanuit de echte veronderstelling dat je op deze manier je soulmate gaat vinden. Je stopt een hele riedel data in de computer, husselt er een beetje mee heen en weer en voilà, de perfecte match is geboren. Jongens, wat denk je zelf. Het is voor mensen al lastig genoeg om een relatie te onderhouden als je elkaar op een ‘normale’ manier hebt leren kennen. Zou het dan met iemand die je niet kent wel goed gaan? Ik hoor en lees natuurlijk hoe het de kandidaten zo’n beetje vergaat. En eerlijk is eerlijk, ik heb ook echt wel eens een aflevering gezien. Mensen die in eerste instantie verliefd over het strand lopen en de aflevering erna klagen over elkaar. Hij is saai, zij wil altijd haar zin hebben, hij houdt geen rekening met mijn gevoelens. Tja, het valt allemaal niet mee.

Natuurlijk smult het publiek van de grootste tegenstellingen. Daar zal in de montage ook echt wel rekening mee gehouden worden. Of ben ik nu een beetje te cynisch? En is het te achterdochtig om te denken dat de psychologen zeker hun best doen om twee gelijkgestemde mensen te koppelen maar dat de programmamakers toch hopen op wat meer vuurwerk van mensen die elkaar niet mogen? Want dat is toch wel beter voor de kijkcijfers.

Bij de versie van afgelopen seizoen heeft geen een huwelijk standgehouden. Jammer voor de mensen. misschien wel iets zeggend over de manier van data combineren. Niet alles kun je uit die trukendoos halen.

Want ik weet één ding zeker. De computer zou mij en mijn maatje nooit gematcht hebben. En toch zijn we volgend jaar al 35 jaar samen.