Je hoort het mensen deze dagen vaak zeggen “pas goed op jezelf, zorg goed voor jezelf”. Dat doet me toch altijd weer denken aan een uitspraak van mijn vader. Die zei “Wie zichzelf bewaart, bewaart geen rommel.” Mijn vader had meer van dat soort gezegdes. Als rechtgeaarde onderwijzer en liefhebber van de Nederlandse taal, verzamelde hij ook gedichtenbundels. Ik heb een aantal van deze boeken geërfd. Van “Ongerijmde rijmen” tot “De verzamelde werken van Bloem”. Gedichtenbundel kun je ook niet lezen op een e-reader, die moet je in je handen houden

Een van zijn meest geliefde gedichten ging over Madurodam, geschreven door C. Vaandrager,

“De kroketten in het restaurant

zijn aan de kleine kant”

Ik weet het, veel mensen zullen het heel flauw vinden, maar mijn vader lag dubbel bij dit soort teksten.

Het is ook het soort humor dat we deelden ten aanzien van het ouderwetse Tilburgse dialect. Het mooiste Tilburgse scheldwoord, een “gòllipaop”, een echte slome sufferd. Als je in de historie duikt vind je een Gallische paus uit de veertiende eeuw. Wat zullen de mensen een hekel aan die man gehad hebben. Er waren veel Franse invloeden uit Brabant, die namen we meepesaant maar even mee. En passant.

De mooiste groet komt in deze tijd eigenlijk ook uit het Brabants. Houdoe. Houd je (goed). Ondanks het feit dat ik het woord eigenlijk nooit gebruik, wil ik het wel iedereen wensen.  Het is een rare tijd, mensen worden teruggeworpen op zichzelf en hun gezin. Voor mij geen enkel probleem maar ik kan me voorstellen dat het hier en daar toch tot spanningen kan leiden. Tenslotte is het wennen voor iedereen. En het is nog niet voorbij, het zal best nog even duren voor alles weer normaal wordt. Laten we goed op elkaar letten en proberen te genieten van kleine dingen. Die grote dingen komen vanzelf wel weer.

Houdoe.

Anderhalf jaar geleden schreef ik dat ik gestart was met een opleiding e-learning developer. Dat ik voor mijn uitdaging stond. En hoe gaaf het was om weer in de schoolbanken plaats te nemen. Inmiddels is de uitdaging achter de rug en het felbegeerde papiertje binnen. Mijn maatje ging mee om naar mijn eindpresentatie te kijken en mijn collega’s zorgden voor een grote ballon de dag er na. Geslaagd.

Het geeft je een gevoel van zelfvertrouwen. Je hebt een achtergrond die je beter in staat stelt een goede sparringpartner te zijn voor collega’s. Maar het is ook gewoon leuk, nieuwe dingen ontdekken die je dan ook nog kunt toepassen.

Dus na een tijdje ging het weer kriebelen. De avonden op school, leren van medestudenten. Het maken van de opdrachten, informatie opzoeken en rondneuzen in allerlei artikelen. Alle nieuwe dingen die aan de orde kwamen. Maar vooral het jezelf ontwikkelen. Nieuwe dingen ervaren, nadenken over vraagstukken die eerder niet aan de orde kwamen. Omdat mijn werkgever volledig achter het volgen van (nuttige) studies staat, schreef ik me al snel in voor de opleiding Onderwijskunde. Lekker, weer naar school.

Het liep wat anders, zoals bij veel mensen. De avond voor mijn eerste schooldag kreeg ik een telefoontje van de docent. Ze voelde zich grieperig en vond het niet verantwoord de bijeenkomst door te laten gaan. Ze wist niet of ze het corona-virus te pakken had maar ze wilde geen enkel risico lopen. We zouden zo snel mogelijk een nieuwe datum plannen. Een week later ging het land gecontroleerd op slot. Ondanks het feit dat ik het volledig begrijp en me aan de regels houd, was de teleurstelling groot.

Maar net zoals wij onze klassikale cursussen omzetten naar online of virtual classroom, zo werd achter de schermen ook hard gewerkt om de opleiding waar ik me voor ingeschreven had door te kunnen laten gaan. We planden, overlegden en maakten een afspraak. Afgelopen vrijdag was de eerste dag, online. Het was niet hetzelfde, zelfs een beetje onwennig, en heel intensief zo’n hele dag, maar het was wel supergaaf. Natuurlijk, de klassikale bijeenkomsten komen wel weer en tot die tijd is dit een heel goed alternatief. We zijn in ieder geval weer van start!

Ik kan me voorstellen dat in deze tijd mensen toch anders naar hun huis gaan kijken. Tenslotte zijn we veel meer thuis dan anders. We werken aan de eettafel, naast de kinderen die hun schoollessen volgen op hun tablet. Mooi dat het allemaal kan maar het vergt wel wat aanpassingsvermogen. En dan is er nog het verschil in ruimte. Waar de een riant woont en een eigen kamer ter beschikking heeft om te werken, moeten anderen de woonkamer delen met zijn vieren. Gezellig, maar een kantoortuin heeft ook echt zijn nadelen.

Mijn eigen huis is ruim maar niet riant. Omdat we met zijn tweeën zijn is dit helemaal prima, ik zou niet anders willen. Onze eettafel is eigenlijk het hart van het huis, daar zitten we. Ik zeg wel eens lachend, wij hebben een hele dure hondenmand, want de enige die gebruik maakt van de bank is Stef. Natuurlijk kijk ik ook wel eens naar andere huizen, maar meer uit bewondering dan uit jaloezie.

Ik weet nog goed dat ik tijdens de motorritten die wij maakten, ik achterop, met mijn handigheid is het niet aan te raden zelf een rijbewijs te halen, door de mooiste streken van het land reden. Vooral de Lek- en Linge-route was prachtig. We reden daar bij voorkeur in de lente, als alle bomen in bloesem stonden en de huizen trots afstaken tegen een blauwe lucht. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Wat een huizen, groot, mooi, geweldig. Dan woonden wij toch maar in een kippenkooi. Of de routes in Noord-Holland, weids, ruimte zover als je kon kijken. Toch wel anders dan bij ons.

Op één van die ritten kwamen we op de terugweg door een beruchte wijk in een grote stad. Waarschijnlijk waren we verkeerd gereden want de ANWB leidt je meestal door, met respect, de mooie stukken van Nederland. Links en rechts grauwe galerijflats. Graffiti, troep in de portieken. Grijs, grijs, grijs. Het was er stil op straat, op zich was dat niet verwonderlijk maar het gaf een vreemd gevoel. Er was een nergens een takje groen te bespeuren, geen bomen of perken alleen maar beton. Echt alles was grijs. Zo kun je ook wonen. We zochten de juiste weg en reden snel weg uit die droefenis. Na een uurtje snelweg namen we de afslag en ik zag ons huis, dat vertrouwde plekje dat ons thuis is. Het woord kippenkooi kwam echt niet in me op, kan ik je vertellen.

Soms wordt het wel wat veel. Je kunt geen televisiezender aanzetten, geen nieuwssite aanklikken of je wordt geconfronteerd met het Corona-virus. Experts buitelen over elkaar hen om ons op de hoogte te brengen van alle laatste ontwikkelingen. De meest recente cijfers over besmettingen en (helaas triest genoeg) overledenen. Het is bijna niet mogelijk om niet op de hoogte te blijven.

Zelfs het shownieuws is van de voorpagina verdreven. Niemand schijnt meer interesse te hebben in het liefdesleven van Dré Hazes of de gemoedstoestand van Patty Brard. Het is dat de reden zo serieus en ernstig is, anders zou ik er nog dankbaar voor zijn. Een paar dagen (misschien zelfs wel weken, wie weet) geen geneuzel over wannabee sterren en dito BN’ers die ons willen doen geloven dat hun leven zoveel interessanter en belangrijker is dan het onze. Ik moet zeggen, het scheelt wel veel ergernis.

Je kon toch echt niet op televisie of internet kijken zonder geconfronteerd te worden met relatiebreuken, mensen die vreemdgingen of andere verschrikkelijke zaken moesten ondergaan. Ik kreeg gewoon een hekel aan die mensen. Zelfs het reguliere journaal kwam er mee. Je zou denken dat die toch met meer serieus nieuws zouden komen. Tenslotte is er nog altijd van alles aan de hand in de wereld.

Niet dat we daar nu aandacht voor hebben. Het Corona-virus is het enige dat telt op dit moment. Begrijpelijk ook wel, het raakt een groot deel van de wereldbevolking. De angst regeert bij heel veel mensen. Dat zie je ook aan de posts op Social Media, het ene fantastische bericht wordt afgelost door een bericht met nog meer fantasie. Van gorgelen met zout als remedie tot de meest ingewikkelde complottheorieën. Rusland zit erachter, oh nee, China zit erachter. Of toch Bill Gates? Ook blijkt het Corona-virus al lang geleden voorspeld te zijn. Schrijvers als Dean Koontz mogen zich verheugen in een enorme toename van de verkoop van hun boeken. Alleen vanwege het feit dat zij jaren geleden schreven over de uitbraak van een gevaarlijk virus. Het is niet te hopen dat de schrijvers van Mad Max binnenkort ook gelijk krijgen.

Maar goed, we hoeven ons in ieder geval niet meer te ergeren aan te veel nieuws dat geen nieuws is. Nu kunnen we tenminste kijken naar president Trump die ons verteld dat we rustig kunnen gaan slapen. Hij houdt de wacht.