“Wat loopt hij toch mank hè.”

“Nou, hij heeft zich verstapt, denk ik.”

Gelukkig liep Stef na een paar dagen weer als een kievit. Niks aan de hand, misschien even een verkeerde beweging gemaakt, een beetje spierpijn en weer door. Het is een bikkel, die kleine hond van ons.

Wat wel raar was, was dat toch na iedere inspanning, of het nu een avondje behendigheidscursus was of een rondje rennen in het bos, het kereltje weer moeilijk liep. Hij gaf geen kik, dat niet. We voelden aan zijn pootje en hij liet het allemaal toe. Na een paar daagjes hinken liep hij weer als vanouds. Op een gegeven moment begon de twijfel toe te slaan. Zou er iets zijn. Een Stafford staat bekend om een hele hoge pijngrens. Ze geven niet makkelijk toe dat ze iets mankeren. Dus maakten we een afspraak bij de dierenarts.

We werden gewezen op de mogelijkheid van het maken van röntgenfoto’s, Stef moest nuchter komen. Iets dat ook niet goed uit te leggen was aan een immer hongerige hond. De dag begon voor hem al slecht.

Stef vond het dan ook helemaal niet leuk dat hij mee moest naar die akelige mensen. Hij had het debacle met het muizengif waarschijnlijk nog vers in het geheugen. Wat was hij daar voor de gek gehouden. Eerst een lekker bakje voer en daarna zo misselijk. Nee, daar trapte hij niet nog een keer in. Maar hoe verwijtend hij ook keek naar het baasje, hij moest er toch aan geloven.

En inderdaad, er moesten foto’s gemaakt worden. Stef zijn pootje werd geschoren en hij kreeg een roesje. Op een andere manier was het niet mogelijk het zere pootje op de juiste manier te bekijken. Gelukkig is het bij dieren anders dan bij mensen, na een half uurtje wachten was de uitslag bekend. En die uitslag viel niet mee, zijn kruisband was gescheurd.

Nu is dit op zich goed te verhelpen, met een operatie om de knie met een prothese weer te herstellen moet het weer goed komen met Stef. We gaan op korte termijn terug om een plan te maken voor de operatie. En de revalidatie die daarna volgt.

En dat wordt een uitdaging. Want Stef mag voorlopig niet naar zijn geliefde behendigheidsles. En hij mag zeker ook niet rennen in de bossen. Leg dat zo’n kleine man maar eens uit. Want hij heeft met die afgescheurde kruisband gewoon door de struiken en de graspollen gesjeesd. Alsof er niks aan de hand was. Die dag mank lopen nam hij dan gewoon maar voor lief. Maar we gaan er voor zorgen dat Stef voldoende uitdaging en afleiding krijgt, dat is zeker. En de dierenarts heeft ons gezegd dat met deze operatie, speciaal voor actieve honden, hij straks weer alles mag doen.

Soms kan ik toch wel jaloers zijn op de manier waarop zo’n hond omgaat met kwalen en pijn. Wat zijn wij mensen dan toch watjes.

“Een weekendje uitwaaien, dat moeten we een keer. Gewoon, lekker naar het strand. Maar niet in een hotel hoor, dat vind ik niet leuk, dan kun je ‘s avonds alleen maar op je kamer zitten of in de bar.”

Lief heeft nogal wat noten op zijn zang. Hij weet precies wat hij wil. “En Stef moet ook mee mogen, anders ga ik niet.”

Een zoektocht op internet brengt me steeds weer bij dezelfde aanbieder. CenterParcs. Ik moet even slikken. Het is lang geleden dat lief en ik met zijn ouders weekendjes naar CenterParcs gingen. In die tijd gingen we nog zwemmen. Op een bepaalde leeftijd moet je de omgeving de aanblik van jezelf in badpak niet meer aan doen. Maar toen kon het nog. Mijn schoonmoeder vond het heerlijk, die kon uren dobberen in het golfslagbad. Dat was in die tijd een van de bijzondere zaken die CenterParcs bood. Samen met het videonet dat ieder huisje had. Je kon als je wilde de films twee of drie keer per dag bekijken.

‘s Avonds liepen we dan naar het centrum waar de lucht van het zwembad de geur van het restaurant probeerde te overstemmen. In het restaurant eten, deden we niet. Mijn schoonmoeder at niet buiten de deur, “je weet nooit wat ze er allemaal in stoppen.” Ach, en voor een weekend vonden lief en ik dat ook niet erg. Jammer, dat wel. Vooral voor mijn schoonvader, die vond het heerlijk in een restaurant te eten. En we gunden het hem zo.

Ik vond het geweldig om op mijn gemak op het terrasje te zitten en rond te kijken. In een CenterParcs park zie je echt mensen van het meeste uiteenlopende pluimage voorbij komen. Toen, tenminste. Maar dat zal nu toch nog wel hetzelfde zijn?

Ik ga naar de website en geef het weekend aan waarin we graag willen boeken. Het is even zoeken naar een huisje waar ook honden in mogen. Begrijpelijkerwijs zijn die wat duurder dan de andere. Korting bij het boeken, ik begrijp niet waarvoor, maar ik klik het aan. Scheelt toch weer een paar tientjes. Waarschijnlijk krijgt iedereen korting, maar dat maakt het niet minder leuk. En even later, ja hoor, het is een feit, we gaan een weekendje naar CenterParcs.

Het werkt wel anders dan vroeger, ik moet een account aanmaken en ik krijg een e-ticket die ik moet printen. Niks meer thuis sturen op papier, alles lekker digitaal. Ik hou daar van. We hebben een luxe huisje, met sauna en ontbijtservice. Ik ben benieuwd. Zou de chloorlucht nog rondwaren in het centrum. Eigenlijk hoop ik van wel. En ik hoop toch ook dat het gevoel nog wel ouderwets is.

Stef, onze hond is op dieet. Het arme beest. Normaal gesproken krijgt hij zo rond zeven uur ’s ochtends en half zeven ’s avonds zijn brokjes. ’s Avonds aangevuld met sperziebonen. Dat vult maar voedt niet. Er zitten voor een hond vrijwel geen calorieën in. Eigenlijk wordt hij dus gewoon voor de gek gehouden, zijn bak zit vol maar voedingswaarde heeft het niet.

Meestal ben ik tussen half zes en zes uur thuis. Mijn lief en ik drinken wat en vertellen elkaar wat we die dag hebben meegemaakt. En dan, tegen half zeven gebeurt er altijd iets opmerkelijks. Stef is, nadat hij me uitbundig welkom heeft geheten, op zijn gemak op de bank gaan liggen. Dat is zijn plekje, wij hebben een heel dure hondenmand. Maar zo rond zijn etenstijd lijkt het of hij op zijn horloge kijkt en denkt, “hé, het wordt tijd”. Hij rekt zich en komt van zijn bank. Om voor mijn voeten of die van mijn lief te gaan zitten. Met zijn trouwe ogen kijkt hij je dan aan. “Ik heb honger, ik ben toch wel aan de beurt.” Ik probeer hem dan altijd te negeren. Tenslotte maakt hij niet uit wanneer hij eten krijgt, dat is het voorrecht van de baas.

Stef is het daar niet mee eens. Het is half zeven, het is tijd. Dus na wat dralen ga ik inderdaad zijn bak pakken. Enthousiast loopt hij voor mijn voeten. Het arme dier verkeert in een constante staat van honger. Ik heb ook altijd het idee dat hij lichtelijk misprijzend naar zijn bak kijkt als hij ziet dat er weer meer sperziebonen inzitten dan brokken. Maar goed, ook hij kijkt het gegeven paard niet in de bek en valt aan. Niet dat hij beschermend is naar zijn bak, je mag rustig halverwege zijn eten wegpakken. In die zin is hij goed opgevoed. Hij zal je ietwat teleurgesteld aankijken maar wel berusten in zijn lot. We doen dat nooit hoor, het beetje dat hij krijgt mag hij echt wel opeten. Ik moet eerlijk zeggen, ik ben daar strenger in dan mijn lief. Die vindt de hoeveelheid brokjes vaak wel erg schamel.

Met een tevreden zucht komt Stef ons bedanken en vertrekt terug naar de bank. Uitbuiken. Wij gaan eten, kletsen nog wat na en gaan opruimen. En het is raar, maar dat is weer een sein. Stef is ineens weer vol actie. We doen of we er niks van begrijpen. Het is een dagelijks terugkerend ritueel. Dan voelt mijn lief even aan zijn oor. En bons, Stef stormt door zijn luik en rent naar de garage. Daar staat nl. de bak met varkensoren. En dat, dat is de ultieme traktatie. Ik begrijp er niks van, ik wil de bak niet eens binnen in huis hebben, zo vies vind ik die dingen. Maar Stef is er verzot op, hij springt en danst en is de koning te rijk.

Tevreden gaat hij daarna met zijn baasje een blokje om. Ik zie ze vertrekken, de man en zijn hond. Ik geniet.

Ik snap het niet. Ik denk van mezelf dat ik best een modern mens ben. Ik heb interesse in de ontwikkelingen, gebruik alle moderne mogelijkheden die worden geboden. En toch snap ik het niet. Waarom moet ik een abonnement nemen op een vlog waar bij me een inkijkje wordt gegeven in het dagelijks leven van iemand die ik helemaal niet ken. Die me eigenlijk ook helemaal niet interesseert.

Of nog erger, waarom moet ik andere mensen datzelfde inkijkje geven in mijn leven. Laten zien hoe ik ‘s ochtends uit bed kom. Hoe ik wakker zit te worden achter een beker koffie. Geloof me, dat willen jullie helemaal niet zien. En terecht, ik hoef dat ook niet van andere mensen te zien. De gebeurtenissen die we voorgeschoteld krijgen zijn ook alledaags. Gelukkig maar, want een mens houdt het niet vol om de hele dag in ‘aan’-modus te staan. Iedereen heeft zijn momentjes nodig.

Wat me dan wel amuseert is het feit dat een bekende vlogger op YouTube bekend maakt dat zijn relatie voorbij is. Zijn, inmiddels ex-, vriendin zit naast hem en huilt tranen met tuiten. “Het ging echt niet meer.” Ach gossie. Heel Nederland leeft mee, alle roddelrubrieken brengen dit belangwekkende nieuws. Gelukkig is er een week later beter nieuws te melden. Het bekende koppel heeft de onenigheden bijgelegd en besloten de relatie een nieuwe kans te geven. Heel vloggend Nederland slaakt een zucht van verlichting. Poeh.

De niksheid van dit nieuws slaat me met stomheid. Waar houdt de natie zich mee bezig, ik vraag het me oprecht af. Is er dan echt geen belangrijker nieuws te melden? Zijn er geen rampen gebeurd? Heeft de regering geen maatregelen genomen om de gevolgen van de gaswinning in Groningen te compenseren? Nee, alle deskundigen buigen zich over het fenomeen vlogger.

En dat zijn dan nog maar de onschuldige vlogs. Er zijn ook mensen die hulpverleners lastig vallen en voor de meest enge ziektes uitmaken en daar dan prat op gaan. Maar het ergste is dat deze vlogs ook nog gretig bekeken worden. En dat de makers een podium krijgen in zichzelf serieus nemende actualiteitenprogramma’s om ons ervan te overtuigen dat zij volledig in hun recht staan. Recht van meningsuiting.

Onvoorstelbaar. Nee, ik snap het niet. En eigenlijk denk ik dan ‘gelukkig niet’.