Het was vroeg dit jaar, meestal begon het vrouwtje pas in het voorjaar te mopperen dat hij te dik werd. Hij hoorde het wel hoor, ze had het over “zijn dikke billen” en vond dat hij op dieet moest. Zelf heeft hij er niet zo’n last van. Eten is nu eenmaal lekker en voor een snoepje wil hij best even van zijn warme plekje op de bank komen. Dat is wel het voordeel van de winter, het is zo veel donker dat het heerlijk tukken is op de vachten die zijn baasjes voor hem op de bank hebben gelegd. In de zomer moet hij steeds mee. Dat is ook leuk, maar als het zo vies is buiten of als het weer eens regent, is het toch maar beter om even een klein rondje te lopen en dan snel weer in zijn hoekje te kruipen.

En dat hij dan wat ronder werd, ach, dat hoorde er nou eenmaal bij. Het vrouwtje had het steeds over “slecht voor zijn gewrichten” en “allemaal mee moeten slepen”. Wat een onzin toch. Hij ziet wel eens mensen die veel ronder zijn dan hij. Overigens horen het baasje en het vrouwtje daar niet bij. Daar kan hij helaas niks van zeggen.

Het is dus komende tijd zaak om goed op te letten. Als hij namelijk zijn eten krijgt van het baasje, krijgt hij een behoorlijk volle bak. Als het vrouwtje eerder is, krijgt hij vaak maar een handjevol brokjes. Wel boontjes, dat dan weer wel, maar echt niet veel brokjes. Jammer dat hij het baasje niet wakker kan gaan maken. Sinds hij ’s nachts een keer stiekem naar boven is gegaan om op het bed te slapen, houden ze de deur zorgvuldig dicht.

Maar het kan toch altijd nog erger. Een tijdje geleden kreeg hij alleen maar komkommer en wortelen. Dat was echt vies zeg. Dat is toch geen hondeneten. Brr. Hij heeft het twee dagen volgehouden maar toen is hij in hongerstaking gegaan. Het vrouwtje had niet zo’n medelijden maar gelukkig had hij in het baasje een medestander. Het werden weer boontjes en brokjes.

Hij hoort het het baasje wel eens zeggen, “die hond heeft echt de hele dag honger”. Nou, honger is niet precies het woord, trek is meer een goede uitdrukking. En dan vooral zin in die oren. Die krijgt hij iedere avond één. Zo ongeveer een uur nadat hij zijn brokken heeft gehad. Hij houdt het goed in de gaten, rond die tijd gaat hij altijd bij het baasje zitten. Stel je voor dat die het vergeet. Het vrouwtje moet dan altijd lachen, “Stef heeft weer op zijn horloge gekeken”. Geen idee wat dat is maar het heeft er mee te maken dat hij zo goed oplet. Ze trekken er wel een vies gezicht bij, het baasje en het vrouwtje, maar hij vindt ze heerlijk. En wat nou stinken, zo ruikt dat toch gewoon. Mensen zijn af en toe toch wel viesneuzen hoor. Maar wel van dat stinkende spul uit flesjes gebruiken. Yak.

Nou ja, niet erg dat ze het vies vinden. Des te meer blijft erover voor hem. En die paar extra kilootjes, die rent hij er komende zomer wel weer af.

Soms lees je de meest geweldige berichten in het nieuws. Even geen kommer en kwel, moord en doodslag. Zo las ik laatst hoe een oud bijgeloof kan leiden tot een bijzonder onderzoek. Een zichzelf waarschijnlijk heel serieus nemende historicus ging met een ernstig gezicht proeven van de urine van iemand die zeker al honderd jaar dood is. Niet bewust, uiteraard. De fijnproever krijgt de gelegenheid om een nipje van de vloeistof uit een portfles van 150 jaar oud te nemen. Ik zie het tafereel helemaal voor me, waarschijnlijk heeft de expert witte handschoenen aan en neemt hij de dunne naald in zijn handen alsof hij van het duurste materiaal is. Een heel klein slokje, niet meer. Door de mond laten rollen, voorzichtig proeven, het publiek houdt zijn adem in.

De bewuste aflevering van Tussen Kunst en Kitsch, weliswaar uit Engeland, trok natuurlijk veel aandacht. De historische fles werd weggebracht om de inhoud te analyseren. Hoe oud zou de port zijn en was de drank nog wel te drinken. Ook voor de gezichten van de onderzoekers zou ik goud geven. Stel je voor dat je, op de hoogte van de achtergrond, de vraag krijgt om de vloeistof te onderzoeken. Je doet alle proeven, checkt en dubbelcheckt en krijgt eindelijk de resultaten. Wat is de samenstelling, hoe werd port in die dagen gemaakt.

Ik kan me zo voorstellen dat de onderzoeker in kwestie even met stomheid was geslagen. Urine? Echt? Zijn er geen fouten gemaakt? Misschien heeft hij, of zij, de proeven nog een keer gedaan maar de uitslag bleef hetzelfde. Het was urine, ordinaire pies. Honderdvijftig jaar geleden waren de mensen nog bijgeloviger dan nu. Veel verschijnselen waren nog niet te verklaren en mensen probeerden het ongeluk af te wenden met verschillende rituelen. Een daarvan was het begraven van een zogenaamde heksenfles. Deze zijn vooral bekend in Engeland en werden ingegraven onder drempels of verborgen in muren. Meestal werden de flessen gevuld met menselijke urine, smeedijzeren nagels of spelden en stukken stof. Ook werden soms menselijke haren toegevoegd. De bedoeling van de fles was om de vloek van de heks om te draaien zodat de heks zelf werd vervloekt. Tja, je kunt er maar in geloven.

Uiteraard werd de uitslag in het kunstprogramma breed uitgemeten. De deskundige werd om commentaar gevraagd. Hij hield zich groot, hij had het niet willen missen, zei hij. Maar ik kan hem thuis al zien zitten, griezelend bij het idee dat hij niet alleen urine had geproefd, maar ook nog urine die al heel lang over de houdbaarheidsdatum was. Brr. Voortaan zou hij wel twee keer nadenken voordat hij zich liet verleiden tot een dergelijk experiment.

Ik vraag me wel iets af. Is die expert nu voor zijn leven lang gevrijwaard van alle vloeken? Of juist niet?

Ik denk dat ik een van de weinige Nederlanders ben die niet kijkt naar het programma Chateau Meiland. De slogan “wijnen, wijnen” is niet meer weg  te denken uit de standaard-vocabulaire van de gemiddelde Nederlander. Natuurlijk, Martien Meiland is hilarisch. Maar hij is vooral een heel gewiekste egotripper die de media precies naar zijn hand weet te zetten. En Chateau Marillaux handig uit weet te baten. Hij heeft gelijk hoor, het is niet de gek die het ervoor vraagt…

Bovendien wordt het steeds moeilijker om naar een interessant programma te kijken. Het is toch niet verwonderlijk dat de Netflixen van deze wereld zo in opkomst zijn. Op de reguliere zenders zie je alleen herhalingen. En om half elf een late night-show. Die laatste is al een soap op zich. Wie is de host, en nog belangrijker, wat is zijn of haar salaris. En is het niet te hoog, want dat zou toch wel een schande zijn. Ik vraag me dan altijd af wat anderen te maken hebben met het salaris van een presentator. En of ze zelf dat bedrag zouden afslaan. Volgens mij is het gewoon een kwestie van goed onderhandelen. Vraag en aanbod, maar dat terzijde.

Niet dat ik het niet leuk vind om naar een late night-show te kijken. Absoluut niet. Het is vaak een ontspannen afsluiting van de dag. Zolang er maar niet te veel Peter R. de Vries in zit. Ik vind die man zo Jezus-toegevoegd dat ik er slecht naar kan kijken. Hij zal best veel goeds bereiken maar moet hij er dan zo betweterig over doen? Het lijkt wel of hij bij iedere zaak betrokken is als expert. Of nee, dat is natuurlijk ook zo. Kun je nagaan hoe het gesteld is met het niveau van de tv-experts tegenwoordig.

Tot aan het tijdstip van de talkshow is het echt triest gesteld. Reality shows, suffe quizzen en spelletjes. En dat allemaal nog drie keer in de herhaling. Misschien zijn er te veel zenders en is het bijna onmogelijk om het aanbod zo divers te houden dat er voor ieder wat wils is. Mijn ouders keken vroeger op zaterdagavond naar de Mounties. In zwart-wit. Bij Een van de Acht kon je een kleurentelevisie winnen. En niemand die het in zijn hoofd haalde om de beslissing van de notaris in twijfel te trekken. Tegenwoordig moet je als programma de regels heel duidelijk op papier zetten. Anders krijg je zo maar een bekende advocaat achter je broek aan. En ergens begrijp ik wel, de inzet is tegenwoordig zo hoog. Daar zou je wel professionele hulp bij vragen. Echt ontspannen is het dan niet meer. En dat was toch volgens mij een van de redenen dat je televisie kijkt. Verstand op nul en vermaakt worden.

Ach, zoals Doe Maar het al zong, jaren geleden, “er zit een knop op je tv”. Ik gebruik hem steeds vaker.

Hè hè, die feestdagen zijn gelukkig weer voorbij. Een heel nieuw en blanco jaar voor ons. Nog even bijkomen van het onbewust toch weer teveel eten en drinken. Hoewel deze jaarwisseling voor ons onverwacht rustig is verlopen. Gewoon thuis, samen, met Stef al snurkend op de bank. Natuurlijk hadden we contact met mensen, kennissen en vrienden, maar van afstand. Hoewel, net voor twaalf uur vielen vrienden binnen, even een borreltje, even samen het nieuwe jaar vieren. Ach, geen probleem toch, het is sowieso fijn om iedereen het beste te wensen voor het jaar dat komen gaat.

Voor sommigen wordt het een heel bijzonder jaar omdat zij gaan emigreren. Spannend. Ik weet niet of ik het zou durven. Mijn maatje en ik hebben het er wel eens over, straks, als we niet meer hoeven te werken, alles achterlaten en naar een warm land. Het klinkt geweldig maar ik zie dat het toch ook best wat spanning oplevert. Er over praten en fantaseren is leuk, maar als het dan ‘voor het echie’ wordt, blijkt het toch een grote stap te zijn. Vooral het idee dat je in Nederland helemaal niks meer hebt, qua huis en thuis, lijkt me toch echt heel eng. Maar misschien went het, ik weet het niet, maar het blijft leuk om over te fantaseren.

Voor anderen is het nog niet duidelijk hoe het jaar gaat lopen. Iedereen hoopt op geluk en goede gezondheid. We hebben het elkaar gewenst. Goede voornemens maak ik niet. Dat heeft toch geen zin. Ik weet best dat ik eigenlijk moet sporten maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dat echt niet in mijn genen zit. Dus ik stel mezelf gerust door te zeggen dat ik een heel actief leven heb en zo beweging genoeg krijg. Plannen heb ik wel. Een nieuwe opleiding, uitdagingen op het werk, maar vooral gelukkig zijn met mijn maatje en mijn hond. Want een stabiel thuisfront is het belangrijkste wat er is. Dat weet ik uit ervaring. Gelukkig heb ik dat nu. En daar ben ik heel blij mee en heel zuinig op.

Ik wens dat ook aan iedereen. Het mag nog, het is nog vroeg in januari. Wees gelukkig, volg je hart en doe niet al te veel domme dingen. Maar doe wel gekke dingen, het leven moet immers wel leuk blijven. Gelukkig nieuwjaar.