We hoorden zijn stem al op de gang van het seniorencomplex waar hij woont. Het feest was in volle gang. Gelukkig hadden we nog extra voorraad meegebracht zodat pa zeker niet zonder drank en versnaperingen zou komen. Het was tenslotte zijn verjaardag. Geen kroonjaar of bijzondere gebeurtenis, gewoon gezellig, wat familie en kennissen.

Natuurlijk voerde pa het hoogste woord. Gezeten in zijn relaxfauteuil, door ons steevast zijn elektrische stoel genoemd, overzag hij het gezelschap. Er zat voor 1000 jaar binnen en het maakte voor nog meer jaren geluid. De verhalen over vroeger waren niet van de lucht. En ja hoor, gelukkig, daar was hij ook weer. Piet van Kees van Jaap van Jantje.

“Die ken je wel.”

“Nee pa, omdat je het verhaal al tien keer hebt verteld, wil dat niet zeggen dat we die kennen.”

“Oh.”

Wat pa er niet van weerhoudt het verhaal nog een keer in geuren en kleuren te vertellen. De persoon in kwestie kennen we niet, het verhaal woordelijk. 

Ik maak me nuttig en sleep met advocaatjes met slagroom, biertjes en borreltjes. Pa is een van de weinigen die de Melba Toast steeds trouw is gebleven. De dunne crackertjes zijn nog altijd van karton en smakeloos. Maar op de een of andere manier horen ze er toch bij. Hij is zich wel te buiten gegaan aan krabsalade en preparé. Het is niet uit gierigheid dat hij zo merkentrouw is. Hij maant zijn gasten ook continue om iets te eten. En eerlijk is eerlijk, mensen komen ook graag bij pa. Hij is op zijn eigen wijze enorm gastvrij.

De avond vliegt om. Ik luister graag naar de anekdotes. Natuurlijk worden ze in de loop der jaren steeds fantastischer, maar dat alleen al is prachtig om te volgen. Het gezelschap lacht ook daverend om de eigen herinneringen. Belevenissen uit de tijd dat ze allemaal nog jong en vitaal waren. En niet in de genoemde hoek van 90 graden over de rollator gebogen de krabbenloop beoefenden. Ze maken ook niet zo veel meer mee, in het seniorencomplex, dus wordt er al makkelijk teruggegrepen naar “vroeger”. Gelukkig zijn het niet de mensen die vinden dat vroeger alles beter was. Al zijn er wel een paar zo eerlijk om toe te geven dat ze het niet meer bij kunnen houden. Maar dan mag, als je 85 bent.

Tevreden gaan we ’s avonds weer naar huis. De afwas is gedaan, pa hoeft alleen zijn eigen glas nog maar op te ruimen. Maar hij neemt nog een borreltje voor hij gaat slapen. Hij heeft het verdiend, tenslotte heeft hij weer een heel nieuw jaar voor de boeg. Ik hoop dat we het weer samen tot een succes kunnen gaan maken.

 

 

 

 

Het gaat vaak heel lang goed. Dan heeft hij bijna geen hoofdpijnaanvallen en vermindert hij ook zijn medicatie. Zou het dan over zijn, zou dat kunnen. Een enkele aanval, maar dat is best te doorstaan. Dat weegt zeker op tegen de bijwerkingen van de medicijnen. Heel voorzichtig krijgt hij hoop. Het kan, dat heeft hij gehoord, sommige mensen hebben er jaren geen last van. Dat zou toch geweldig zijn, niet die verzengende pijn, niet die vreselijke vermoeidheid na een nacht vol hoofdpijn. Er is nog altijd geen afdoende remedie tegen Clusterhoofdpijn. De oorzaak is nog steeds niet vastgesteld dus artsen weten niet wat ze er tegen kunnen doen. Er wordt wel gezocht maar er zijn niet zo heel veel mensen die lijden aan deze aandoening. Dus het staat niet bij iedere neuroloog hoog op de lijst.

En dan, vaak als het weer omslaat, slaat ook de hoofdpijn weer toe. Gebroken nachten met vier, vijf aanvallen. ’s Morgens weer in slaap vallen boven zijn koffie, hij sleept zichzelf door de dag. Zo moe, zo moe. En hij wil het niet verpesten voor zijn omgeving, tenslotte kunnen anderen er niks aan doen. Hij probeert vrolijk overal mee naar toe te gaan maar eigenlijk zou hij het liefste in zijn bed kruipen. Maar je kunt niet je hele leven verslapen dus hij bikkelt voort.

Soms geeft hij toe, hij moet wel, en gaat naar bed. “Effe een tukje”, roept hij vrolijk. Sommigen in zijn omgeving denken “zo, zomaar overdag”. Anderen weten beter en hopen dat hij een beetje kan uitrusten. Het zijn niet alleen de gebroken nachten, een aanval van Clusterhoofdpijn put je uit tot op het bot. Zeker als het aanvallen zijn waarbij de schaduwpijn uren blijft hangen.

Toch maar weer aan de medicatie, het is niet anders. Weer leven met een verminderd energielevel. Net doen of er niks aan de hand is. En hopen op een volgende rustige periode. Misschien dat die dan langer duurt.

 

 

Wij Nederlanders zijn een nuchter volk. Althans, dat pretenderen we te zijn. Natuurlijk hebben wij ook onze bijzonderheden. Zo heb ik gehoord van een sportman die een geluks-onderbroek heeft en zijn er mensen die van zichzelf niet op de lijntjes van tegels mogen trappen. Dat is echt, ik heb een collega gezien die zich in bochten moest wringen om ’s middags te gaan lunchen.

Toch kan het altijd erger. Zo wordt mijn oud-collega in Gambia, Marijke is haar naam, al een tijd geconfronteerd met jonge mensen die denken dat zij bezeten zijn door een duivel. Een vreemde entiteit die hen aanvalt. Zij krijgen opdrachten en als zij die niet uitvoeren, vallen zij flauw, gaan schuimbekken en reageren niet meer op prikkels van buitenaf. Marijke, met haar nuchtere Hollandse opvoeding, staat machteloos.

Zij ziet dat de aanvallen echt zijn. Tenslotte krijgt een mens niet op commando het schuim rond de mond. Maar wat te doen. Er moet omzichtig gehandeld worden. Je kunt niet als Nederlandse zeggen “kom op joh, stel je niet aan.” Dat werkt misschien in het nuchtere Tietjerksteradeel, maar niet in Gambia. Daar liggen de roots toch ietwat anders.

De mensen hebben veel vertrouwen in Marijke, zij helpt hen immers waar zij kan, dus komen zij bij haar om raad. Marijke probeert met de zgn. bezetenen te praten. Het is niet dat dit ‘domme’ mensen zijn, ook jonge vrouwen met een sterke wil voelen zich bevangen door dit bijzondere fenomeen. Marijke probeert hen serieus te nemen en niet te lachen. Tenslotte hebben wij allemaal The Excorcist gezien. Ook Marijke heeft proberen te doorgronden hoe het mogelijk was dat Linda Blair haar hoofd 360 graden om kon draaien. Maar zij weet ook dat als je gaat lachen, mensen al heel snel afhaken. Bovendien heeft zij als Reikimaster veel ervaring met zaken waar de meeste mensen niks van snappen. Zij heeft alleen nooit kunnen bevroeden dat er ooit op deze wijze een beroep zou worden gedaan op haar wijsheid. 

Bijgeloof is krachtig. Je kunt nog zo vaak zeggen dat het niet bestaat, aanhangers zullen je niet geloven. Misschien zijn de geloven die wij accepteren als ‘echt’, in de ogen van anderen wel net zo dubieus als de geloven die wij classificeren als bijgeloof. Wie bepaalt wat echt is en wat niet. Waarom is een aanhanger van Luther of van de Katholieke kerk minder bijgelovig als een mens die gelooft in de krachten van de goden van de natuur. Ik weet het niet. Ik ben katholiek opgevoed maar ik heb alleen maar ontzag voor de macht van diezelfde katholieke kerk. Hoe is het mogelijk om zoveel mensen er van te overtuigen dat ze moeten leven naar jouw maatstaven. Ik lees de bijbel als een prachtig avonturenverhaal. En stel kritische vragen.

Helaas zijn er tegenwoordig ook veel mensen die vergeten kritisch te zijn. Die accepteren wat hen wordt verteld als zijnde waarheid. Mensen die niet zelf nadenken. Soms zien we hun commentaren voorbij komen op Social Media, wat op zich redelijk onschuldig is. Maar helaas wordt geloof ook vaak misbruikt voor het plegen van misdaden. Er zijn heel veel moorden gepleegd in de naam van God. Of zou dat toch die entiteit uit Gambia zijn?

 

 

 

 

 

 

 

  

Het ras waartoe onze hond behoort, staat op de zgn. HR lijst. Dit is een lijst van honden die een hoog risico vormen. Ik zeg bewust “het ras”, want honden met een zuivere stamboom, zoals Stef die heeft, vormen een uitzondering. Deze honden zijn met zorg gefokt, door toegewijde mensen die het geweldige ras een warm hart toedragen en helemaal niets met verkeerde praktijken te maken willen hebben. Die honden worden dan ook niet gezien als hoog risico. 

Helaas gaat niet iedereen zorgvuldig om met een Stafford. Stef ligt altijd heerlijk in het gras en kijkt voornamelijk loom en lui wat er voorbij komt. Zo ook het gezelschap met een mooi gestroomd Staffordje. Hé, dacht Stef, een soortgenoot, laat ik eens even gaan kijken. De dame die de hond aan de lijn had, brak uit in regelrechte paniek. “Haal die hond weg, dat gaat fout, alsjeblief haal die hond weg.” Natuurlijk riepen wij Stef tot de orde en de twee honden keken elkaar een beetje overbluft aan, wat was er nou aan de hand? De dame wist van geen wijken. “Hoe wij het in ons hoofd haalden Stef zo te laten liggen, als hij een getraumatiseerde hond tegen kwam wist je nooit wat er ging gebeuren.” Helaas heb ik maar twee echte triggers die mij in woede doen ontsteken. Kom niet aan mijn man en niet aan mijn hond. Ik heb de dame in kwestie dus meegedeeld dat als zij haar hond niet vertrouwt, zij dit niet op ons moet afreageren. Wij houden Stef altijd in de gaten maar vertrouwen hem wel. Een getraumatiseerde Stafford moet je naar mijn mening nergens mee naar toe nemen, dat blijft altijd een gevaar. Maar verpest het niet voor de Staffords die wel een voorbeeld zijn voor het ras. En dat op heel hoge toon en scherpe bewoordingen. De dame in kwestie droop af met de staart tussen de benen.

Een dag later kwamen er twee andere mensen voorbij. Weer dacht Stef, laat ik eens gaan kijken. Het blijft tenslotte een hond. Dus ik sprintte er uit voorzorg maar vast achter aan. “Oh”, zei de man die de hond aan de lijn had, “maar dit is een dame, die wijst hem vanzelf terecht als het haar niet aanstaat. En daar hebben mannetjes heus wel ontzag voor.” Ik lachte en vertelde hem dat ik een dag er voor nogal commentaar had gehad. “Ach”, zei zijn vrouw, “weet je, sommige mensen snappen het niet. Als jouw hond alles en iedereen aanviel, liet jij hem heus niet loslopen.”  

Ik liet een zucht van verlichting. Gelukkig zijn er ook mensen die het wel begrijpen.