Mensen kunnen zich soms zo druk maken om overdreven zaken. Hij snapt er niks van. Wat maakt een beetje modder en zand nou uit. Laatst ook weer, ze waren naar de behendigheid club geweest. Superleuk is dat altijd. Dit keer was zelfs Noah er weer. Die had hij al lang niet meer gezien, niet meer sinds het vorige seizoen. Maar nu konden ze weer lekker naast elkaar staan, Bobby, Noah en hij. Ze waren toch wel de club-oudsten. Iedereen die erna nog bij kwam, werd even onderworpen aan een onderzoek. Laatst nog die Beagle, die hoorde er niet echt bij. Kwam ook niet meer. Niet dat ze een hekel aan hem hadden, helemaal niet, maar je moet wel een beetje mee kunnen doen.

Maar goed, de behendigheid club dus. Het was overdag niet zo heel mooi geweest dus het veld was behoorlijk nat. Meestal ook wel lachen hoor. Het vrouwtje is niet zo heel handig dus die kan nog wel eens uitglijden. Maar eigenlijk ging dat deze keer heel goed. Ze was voorzichtig. Hij niet, hij nam de hindernissen in volle vaart. Het waaide wel hard, de wip bleef niet eens staan zoals hij moest. Ach, dan maar wat sneller springen. Het vrouwtje had moeite hem bij te houden. Soms moest hij zelfs even wachten tot ze kwam. Dan bleef hij even voor het witte vlak wachten. Ze wilde dat hij daar ook overheen liep. Daar had ze zelfs een snoepje voor over. Makkelijk scoren hoor, even blijven staan, snoepje eten, paar stapjes op het witte vlak en dan hup, eraf springen. Meestal wist hij zelf wel welke hindernissen er na kwamen.

Na een uurtje rennen was de les voorbij en liep hij met het vrouwtje weer naar huis. Nog even lekker door de plassen en de bermen. Er was een tijd geleden gemaaid en niet alles was opgeruimd. Wat daar allemaal onder zit, heerlijk. Daar kun je uren in snuffelen. Nu was daar geen tijd voor natuurlijk. Ze moesten naar huis en hij had onderhand ook wel honger. Voor ze naar de club gingen, kreeg hij nooit eten. Gelukkig stond het eten wel klaar als hij binnenkwam.

Maar voor hij dan naar binnen kon, dat duurde toch altijd zo lang. Zeker in de winter. Jas uit, schoenen uit. En dat moest allemaal in de garage omdat het anders binnen vies wordt. Tsss. En hij maar wachten. Hij stond heen en weer te springen tot het vrouwtje eindelijk zijn tuig af deed. Gelukkig vergat ze hem schoon te maken met die grote handdoek die daar altijd voor klaar hing. Dat was een foutje, dat wist hij wel, maar toch. Eerst eten!

Na het eten sprong hij gezellig bij het baasje op schoot. Oei, dat was een vergissing. “Je bent vergeten Stef schoon te maken!” Het vrouwtje schrok er een beetje van, hij zag het. “Wat suf, dat ben ik inderdaad vergeten.” En ja hoor, daar gingen ze weer, hij moest mee naar de garage om schoon geschrobd te worden. Wat een onzin toch steeds, dat schoonmaken. Wat maakte dat zand nou uit. Nog een geluk dat het baasje met hem mee ging. Je zou het niet geloven maar die was een stuk minder hardhandig dan het vrouwtje. Mensen, ze zijn heel lief hoor, maar ze maken zich druk om de vreemdste dingen. Hij zal ze nooit begrijpen.

Of er nu een aanslag wordt gepleegd, een vreselijke ramp gebeurt of door wat voor oorzaak dan ook mensen om het leven komen, het is een respectvol gebaar om dan het normale leven heel even op een lager pitje te zetten. Sommige zaken kunnen best even wachten, een concert kan uitgesteld worden, een staking kan ook volgende week. Ook de vlaggen halfstok hangen, al is het alleen bij overheidsgebouwen, is ook een mooi teken.

Toch lijkt het erop dat onze maatschappij dermate hard is geworden dat sommige mensen het nodig vinden om de noodzaak van stilstaan in twijfel te trekken. Natuurlijk, je kunt niet “voor elke mafkees de vlag halfstok hangen”. Maar een kleine blijk van medeleven voor de nabestaanden, hoe moeilijk is dat. Zijn wij dan zo vreselijk gewend geraakt aan aanslagen en het vallen van slachtoffers dat we onze schouders ophalen en gewoon doorgaan?

Ik mag toch hopen van niet.

En natuurlijk, ik hoor onze premier zijn blijk van medeleven uitspreken. Voor de zoveelste keer. Ik zie weer het bericht dat de koning laat publiceren. Dezelfde woorden die een verlies absoluut niet goed kunnen maken. Maar moet je dan maar niks doen? Is het voor de nabestaanden toch niet een klein beetje troost dat er mensen zijn die meeleven. Die in hun hart gelukkig zijn dat het niet hun geliefden betreft maar die er bij stilstaan dat dat zomaar wel had kunnen zijn. En dat zij dan de rouwenden waren.

Laten we daarom respect blijven tonen. Aan slachtoffers, nabestaanden, vrienden en bekenden. In de hoop dat zij dat ook voor ons doen als het ons overkomt.

Vroeger was politiek een ernstiger zaak dan tegenwoordig. Politiek werd bedreven door bezadigde oude mannen, in een driedelig kostuum. Zij droegen een lorgnet en een deftig horloge op hun buik. Uiteraard rookten zij ook gezamenlijk een sigaar. Zij bespraken wat goed was voor de mensen in het land (en voor zichzelf) en handelden daar naar. Den gewoone mensch hoefde zich hier niet mee te bemoeien, die hadden daar toch geen verstand van. Politiek speelde zich ook veelal af in besloten kring, ver van alle arbeiders die na een zware werkweek weinig puf hadden zich nog te verdiepen in complexe zaken. Tenslotte moesten zij op zondag al de preek van de pastoor c.q. dominee ondergaan. Dat was al complex genoeg.

Ik kijk graag naar die oude foto’s. Ik zou ook wel graag een keer daar vlieg hebben willen zijn. Zomaar even vanaf het plafond luisteren naar het zelfgenoegzame georeer van zichzelf teveel respecterende deftige mannen.

Gelukkig kwam er toch een ommekeer. Het viel niet mee maar mensen als de socialisten brachten een ander geluid. Je kunt het er mee eens zijn of niet, daar geef ik geen mening over, maar je kunt niet ontkennen dat er toch iets gebeurde.

Langzamerhand veranderde het politieke toneel in wat we nu kennen en zien. De politici bleken toch ook normale mensen van vlees en bloed te zijn. Met een gezin en alle problemen die normale mensen ook kennen. Politici laten zich ook graag voorstaan op het feit dat zij ‘gewoon’ zijn. Dat valt tegenwoordig goed bij de kiezer. Mensen willen zich kunnen identificeren met diegenen die hen vertegenwoordigen. De tijden van “hou jij ze dom dan hou ik ze arm” zijn gelukkig wel voorbij.

Natuurlijk vliegt de politiek ook wel eens uit de bocht. Want waarom houdt een man die zichzelf de redder vindt van de ‘gewone’ Nederlander en dit land voor de Nederlanders wil behouden, dan zijn eerste speech in de Kamer in het Latijn. Heeft hij heimwee naar de sigarenrook en zakhorloges?

En waarom worden er soms toch zoveel interessante woorden gebruikt. Het gebruik van moeilijke woorden is vaak een teken van onzekerheid. En dat zou toch niet moeten hoeven. Het zal toch geen poging zijn om toch een beetje boven de simpele mensheid uit te stijgen?

Misschien zouden mensen zich toch meer interesseren voor politiek als er meer gewone taal werd gesproken. Niet teveel oreren, gewoon benoemen hoe het heet. Natuurlijk mag dat vanuit de eigen overtuiging, daar is niets mis mee. Want één ding is toch wel hetzelfde gebleven. Ze zijn er nog steeds van overtuigd dat ze het het beste voor hebben met mensen van dit land.

Ik ben geboren in Tilburg, diep in het Brabantse land. Het land van de zachte g. Dat hoor je aan mij. En dat vind ik niet erg. Ergens vind ik het wel charmant, die zachte spraak. Maar het echte Tilburgs, dat vind ik een heel ander verhaal. En dan is er nog een groot verschil tussen het Tilburgs “van vroeger”, het dialect dat mijn vader zo graag met zijn broer sprak, en het Tilburgs “van nu”. Want daar loopt het kippenvel me van over de rug. Brrr.

Het oude dialect, daar kan ik van genieten. De Prent van de Week, die iedere week in het Nieuwsblad werd gepubliceerd. Met droge humor en het op scherp zetten van de verhoudingen onderling. Ik heb alle bundels van mijn moeder gekregen en ben er erg zuinig op. Dat dialect had nog een zweem van romantiek om zich heen. Een besloten gemeenschap van mensen de in de textielindustrie hun geld verdienden. Met mooie gezegden en uitdrukkingen. Veel woorden komen uit het Frans, souvenir uit de tijd van de Franse bezetting. Een verkèt is nog altijd een vrije vertaling van een fourchette.

Er zijn ook nog altijd mensen die geïnteresseerd zijn in die oude woorden. Zij organiseren een Tilburgs dictee, waarbij ieder naar hartenlust los kan gaan op ouderwetse uitdrukkingen. Al die mooie oude woorden, ik luister er graag naar. Het doet me ook altijd denken aan mijn vader die met zoveel humor die uitdrukkingen gebruikte. Hij sprak keurig ABN, als onderwijzer werd ook niet anders van hem verwacht, maar in zijn vrije tijd mocht hij graag anders uit de hoek komen.

Toch ben ik wel blij dat wij opgevoed zijn in het ABN. Hoewel het een beetje ver gaat om zelfs het woord ‘houdoe’ uit te bannen. Ik gebruik het nog steeds niet, ik vind het onecht klinken als ik het zeg. Mijn maatje heeft me er hartelijk om uitgelachen. Maar als ik nu ergens het moderne Tilburgs hoor, lopen de kriebels over mijn ruggengraat. En het gebeurt ook altijd zo onverwacht. Of nu Roy Donders failliet is gegaan en zijn comeback staat te promoten. Of dat de mensen die in aanraking zijn gekomen met Chrome6 op televisie vertellen dat zij het niet eens zijn met de geboden schadevergoeding. Met die laatste groep heb ik zeker compassie hoor, het zal je toch maar overkomen. Dat je bijna verplicht wordt iets te gaan doen om je uitkering te behouden, en dat dan later blijkt dat je daar toch wel ernstig ziek van kunt worden.

Ik begrijp dat mensen hun zegje willen doen. Maar moet dat dan in dat verschrikkelijke taaltje?

Het baasje houdt niet van regen. Omdat het dan overal zo’n blubber wordt. Zelf houdt hij ook niet van regen maar dat is meer omdat je er zelf nat van wordt. Blubber is geen probleem. Hij sjeest het liefst door plassen. Vorige week nog is hij met het baasje en diens vriend heerlijk op pad geweest. Lekker rennen door de bossen.

Waar je wel voor uit moet kijken, zijn die mooie lichtgroene vlakken. Spiegelglad zijn ze. Tenminste, dat lijken ze. Hij weet nog goed dat hij eens heeft geprobeerd over dat vlak te lopen. Dat was een behoorlijke vergissing. Hij zakte er direct doorheen. En wat nog veel erger was, hij kon er niet meer uit. Er zat van die vreselijke plakmodder onder. Hij werd er helemaal ingezogen. Even dacht hij dat hij kopje onder zou gaan maar dat viel gelukkig mee. Als hij zijn kop goed omhoog hield, kon hij net boven de modder uitkijken. En nu maar hopen dat het baasje hem snel zou zien. Hij hoorde het vrouwtje al roepen

“Stef, waar ben je?” Even later zag hij het baasje en vrouwtje boven zich. Allebei een beetje geschrokken maar ook moeite hebben om niet in lachen uit te barsten. “Kijk nou toch,” zei het vrouwtje, “moet je die oogjes zien, alleen het wit valt nog op.” Hij dacht nog, “nou, haal me hier nou eerst eens uit.” Gelukkig pakte het baasje zijn tuig en trok hem naar boven. Pieuw, hij stonk echt! Wat een viezigheid, het zat tot in zijn oren. Het vrouwtje stond hem gewoon uit te lachen, fraai was dat. En ze waren ook nog niet thuis, dat duurde nog wel even. Ze liepen gewoon de ronde uit en de modder op zijn lijf ging uitdrogen. En breken. Maar goed dat ze geen bekenden tegenkwamen, hij zag er volgens hem niet uit. Straks thuis zou hij het wel op zijn gemak schoonmaken.

Helaas hadden het baasje en het vrouwtje andere plannen. Hij werd stevig vastgehouden en schoongespoeld met de tuinslang. Nog een geluk dat er warm water is in de garage. Wringen hielp niet, het baasje liet niet los. En toen hij schoon was, was het vrouwtje nog niet tevreden. “Hij stinkt nog steeds, hij komt zo niet binnen hoor.” En toen kwam het allerergste, hij moest in bad. Vreselijk. Een paar plekken in het huis moet je te allen tijde zien te mijden en de badkamer is er daar één van. Maar ook hier hielp geen moedertje lief aan. En wat nog het ergste was, het vrouwtje maakte nog een foto van hem ook. Er zou toch ook een vertrouwenspersoon voor honden moeten zijn.

Hij had er wel van geleerd. Lekker raggen door modder en plassen is prima. Als hij maar wegblijft van sloten. Die plekken zijn slecht voor je imago.