Hoe onhandig kan een mens, en dan met name een vrouw, zich voelen.
Volgens mij kennen we het allemaal wel, netjes uitgedost, keurig in de kleren, hakken aan. Heerlijk zelfverzekerd lopen we met collega’s en gasten door de gang. Zakelijk, alles onder controle. En dan, een onbewaakt moment, even niet opletten, bons, daar lig je languit in de gang tussen de scherven van je ego. Elegant opkrabbelen is een uitdaging, zo niet onmogelijk. Als een krab met kramp scharrel je zijwaarts om jezelf op de been te krijgen.
Nee hoor, ik heb me echt niet zeer gedaan, niks aan de hand. Iedere vezel van je lijf schreeuwt dat je liegt. Het liefst wil je in een donker hoekje zitten en je wonden likken, aaauw.
Ik weet niet hoe het kwam, ik struikelde. Ook weer een leugen, je weet goed hoe het kwam, je lette niet op en tilde je voeten niet op. Waardoor je er over struikelde, over je eigen voeten.
Behulpzame collega’s snellen toe om je te helpen. Dat wil je eigenlijk niet, het bevestigt weer je onhandigheid, maar je kunt alleen maar vriendelijk zijn. Dat ben je verplicht. Inwendig grom en grauw je maar je perst er een benepen glimlachje uit. Je klopt het denkbeeldige stof van je kleren en recht je rug. Zo snel mogelijk vergeten en terug naar normaal. Nee, echt, ik heb me echt niet zeer gedaan, er is niks aan de hand.
’s Avonds thuis heb je eindelijk tijd om toe te geven aan je pijnlijke lijf. Armen en benen checken op blauwe plekken en met een zucht de befaamde ‘kneuzenzalf’, je aangeraden door een wel handige zuster, aanbrengen op de beurse plekken. Het zal wel weer even duren voor je er weer toonbaar uitziet.
Waarschijnlijk net zo lang als het duurt om je beschadigde ego weer te laten helen.

Paasontbijt
Broodjes, eitjes, vaasje narcissen op tafel. Heerlijk alle tijd.
Gewoon samen, woorden zijn overbodig.
Pasen vorig jaar was bijna hetzelfde maar toch ook zo helemaal anders.
Een burnout legde een grauwsluier over ons hele leven.
Het duurde lang maar op een gegeven moment scheen toch weer de zon.
Geluk is helemaal niet zo hoogdravend.