Ieder mens heeft recht op een aantal bijzondere eigenschappen. Zo hou ik van sorteren. Dat klinkt redelijk dwangmatig maar ik kan er prima mee leven. Sorteren geeft me rust, vooral in mijn hoofd.

Ik weet nog dat we mijn schoonouders hielpen met verhuizen van een huis met schuur en garage naar een seniorenappartement. Dat op zich was al een klus, er moest van heel veel zaken afscheid genomen worden. Met name de inhoud van de schuur was een probleem. Al die potjes met spijkertjes en schroeven. Mijn schoonvader had alles gesorteerd en geclassificeerd onder de noemer “van alles wat”. En omdat mijn maatje nu eenmaal ook niet sterk is in weggooien, ging de meeste voorraad mee naar huis. En toen ging ik sorteren, heerlijk. Verstand op nul en schroefjes schuiven. Ik werd er helemaal rustig van.

Ik tel ook. Ik kan prima zien wat drie of vier suikerklontjes zijn maar toch tel ik ze af. Een, twee, drie, vier.

Toen ik op mijn arm de initialen van mijn maatje en mijzelf liet tatoeëren, was ik daar toch niet tevreden mee. Wel met de letters zelf, die waren precies zoals we wilden. Maar het gevoel dat er iets miste, bleef aan me knagen. Het duurde even voordat ik het begreep. En een afspraak maakte bij de verantwoordelijke voor die initialen. Hij zette op mijn andere arm een kleine afbeelding van mijn sterrenbeeld. “Kijk” zei ik tevreden, “nu loop ik weer recht.” De tattoo-man keek me verwonderd aan, ik denk niet dat hij die reactie vaak kreeg.

Het wordt wel wat minder hoor. De neiging om alles recht te zetten kan ik tegenwoordig prima onderdrukken. En ik kan heel goed leven met het feit dat andere mensen geen last hebben van een gebrek aan symmetrie.

Ach, degene die er het meeste de draak mee steekt ben ik zelf. Ik zie mezelf de dingen recht zetten. Net als mijn vader vroeger als hij de tafel dekte voor het ontbijt. De botervloot kaarsrecht naast de broodschaal. Ik heb het denk ik van geen vreemde.

In de hondenwereld kent men zeker rangen en standen. Zo heb je de zelfstandige honden, de Basset van mijn zus is hier een goed voorbeeld van. Hele leuke hond, maar gruwelijk eigenwijs. Ook niet te straffen. Als hij weer eens eten heeft gepikt en hij daarvoor op zijn donder krijgt, gedraagt hij zich alsof hij ernstig wordt mishandeld. Hij jammert en moppert als een klein jongetje en kruipt als het zieligste wezen ter wereld in zijn mand. Waar hij zich vervolgens tevreden opkrult en in slaap sukkelt, tenslotte heeft hij toch maar mooi wat extra’s gegeten.

Ook heb je de slimme dames. Zij spannen de dominante mannen voor hun karretje. En gaan dan zelf van een afstandje staan kijken hoe die sufferds door hun baasjes terecht gewezen worden. Hele slimme meiden. Zij laten nadien ook genadiglijk toe dat het mannetje bij hen komt zitten. Niet te dicht, dat niet, hij moet wel zijn plaats weten.

De dominante mannen laten zich ook gewoon gebruiken. Zij komen elkaar tegen en schatten de ander in. Normaal gesproken komen ze tot een overeenkomst. Dan wordt er wederzijds geknikt en ze lopen verder. In een enkel geval moet er even wat machtsvertoon gebruikt worden. Gelukkig is het meestal maar show. Ook de dominante mannen weten dat zij een baas hebben. En die zorgt voor eten en drinken, een niet onbelangrijk iets.

En dan heb je nog de categorie irritante honden. Meestal van klein formaat maar met een enorm ego. Je kunt er langslopen met een Jack Russell of met een Bullmastiff, ze keffen zich altijd de longen uit hun lijf. Het maakt geen verschil En ze kunnen dat ook voor het gevoel uren volhouden. Het keffen beperkt zich niet alleen tot reageren op andere honden. Dat is iets te veel gevraagd. Alles en iedereen vormt een trigger. Een mus die het waagt in de buurt te komen, een kind dat alleen maar even zijn bal komt halen, overal moet tegen geblaft worden. Je vraagt je af of zo’n hond niet moe wordt van zichzelf. Tenslotte haalt het niks uit, de mus blijft gewoon zitten en het kind speelt een eindje verder vrolijk door. Het is ook niet dat ze niet bestraffend toegesproken worden, voor de eigenaar is het ook geen feest. Soms moet er zelfs een blafband aan te pas komen om te proberen het lawaai te stoppen.

Zoals het in de hondenwereld gaat, zo gaat het eigenlijk vaak ook met mensen. Types met kleinemannetjessyndroom zijn niet te stoppen. We kennen ze allemaal, ze worden meewarig bekeken maar hebben vaak een te dikke huid. Of een plaat voor hun hoofd. En blafbanden, dat is voor mensen niet toegestaan. Helaas.

In mijn vakantie toch wel mijn favoriete tijdstip van de dag, de ochtend. Lekker buiten, koffie er bij. En dan luisteren. Want het is nog stil, het enige dat je hoort zijn de vogels die al druk in de weer zijn en het water van de rivier die langs ons plekje stroomt. De andere campinggasten zijn of nog niet wakker of nog stil.

Op een warme dag als deze ligt Stef al vroeg op zijn kussen. Soms verhuist hij even naar een plekje in de zon maar na een paar minuten is hij weer terug. Onder de tafel, lekker in de schaduw. Hij snapt dat hij zich niet te druk moet maken, dat is niet goed met deze temperatuur.

Een hommel zoemt rond en roodborstjes hippen nieuwsgierig tussen de takken die Stef heeft verzameld bij onze stookton. Het is een hele berg want het is al weken onverantwoord om een vuur te maken. Stef heeft daar geen boodschap aan, hij vist de rivier leeg en brengt stokken mee die zo lang zijn dat hij er amper mee kan manoeuvreren.

Ik schenk nog een beker koffie in en hoor hoe mijn maatje uit bed stapt. Ook hij is in de ochtend niet van de lawaaierige. Samen drinken we koffie en kijken we hoe alles ontwaakt. Stef komt eens kijken en gaat tussen de benen van zijn baasje zitten. Hij kijkt mee. Langzaam begint de dag.

Alles lijkt een versnelling terug geschakeld te zijn. Dat moet wel, de zon brandt al vroeg. “Wil je nog koffie?”

Heerlijk als je ook samen stil kunt zijn.

Een camping is doorgaans niet de plaats om er op zijn modieust uit te zien. In tegendeel, kleding moet comfortabel zijn, tegen een stootje kunnen en bij voorkeur moet je niet direct kunnen zien dat je net een hond met modderpoten op schoot hebt gehad. Een stevige spijkerbroek voldoet daarom eigenlijk het best. Natuurlijk zijn er temperaturen die rechtvaardigen dat je je steekt in een wat luchtiger omhulsel. Bij voorkeur de hele zomer, maar dat is vaak een ijdele wens. Hoewel, dit jaar hebben we toch zeker nog niks te klagen gehad.

Veel mensen, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit dan toch ook vaak Nederlanders zijn, denken dat een hoge temperatuur een rechtvaardiging is voor het dragen van spullen waarvan een stylist waarschijnlijk denkt dat het regelrecht uit de zak van Max komt. Vrouwen dragen te korte rokken, te korte broeken en te strakke topjes. Mannen hullen zich in korte broeken met een streepje, gecombineerd met shirts met een schreeuwend, en dus vloekend, printje. En dan afgemaakt met opgetrokken sokken, soms zelfs gestoken in sandalen.

En het hoeft helemaal niet volgens de laatste mode. Mijn maatje is ook van het kaliber lekker makkelijk. Maar hij heeft toch wel het besef dat het “moet matchen”. Tenslotte is hij lang genoeg met zijn twee nichtjes op pad geweest. Iedere miskleun werd door de dames genadeloos afgestraft. Zelfs de door hem voor de gelegenheid aangeschafte Björn Borg short kon de goedkeuring niet direct wegdragen.  

Het ligt aan mij hoor. Ik ben niet meer van het type “iedere zichzelf respecterende vrouw draagt te allen tijde kousen”, maar een beetje aandacht voor hoe je eruit ziet, dat lijkt me toch wel het minste. Ik kan me niet voorstellen dat een linnen blouse zo warm is dat je die niet kunt velen op je blote huid.

Maar het gaat altijd zo van het ene uiterste naar het andere. Als het wat fris is, zijn de ANWB-echtparen, gehuld in eendere Human Nature-jassen en afritsbroeken niet van de lucht. En als het dan wat warmer wordt, zie je die zelfde echtparen paraderen in hun beige korte broek en dito hemd. Heel bijzonder.

Een kennis had om die reden een vreselijke hekel aan de zomer. Zij kon niet wachten tot het weer herfst werd. Zo erg ben ik niet, ik kan enorm genieten van de zomer met zijn heerlijke lange avonden. Alleen niet van het gebrek aan smaak wat daar vaak mee gepaard gaat.