Nu ben ik natuurlijk een simpel provinciaaltje, maar ik heb altijd geleerd dat wie mooi wil zijn pijn moet lijden. Dus pers ik iedere morgen mijn arme voeten in mijn pumps. Als niemand het ziet, strompel ik, als ik in gezelschap ben, loop ik fier rechtop. Alsof mijn tenen niet los in mijn schoenen liggen en mijn hielen niet in brand staan. Op hakken lopen doet pijn, punt.

Maar ik loop achter, het nieuws is inmiddels ook doorgedrongen tot het achterland. Je kunt je voeten laten botoxen, een half jaar gegarandeerd pijnvrij door drie kleine injecties. Drie kleine prikjes en je loopt Sarah Jessica Parker moeiteloos voorbij. Waarom heb ik dat niet eerder geweten. Het heeft nog een echt naam ook hoor, het heet een Loub Job.

Wat wordt het volgende? Een behandeling die er voor zorgt dat die prachtige skinny-jeans niet je bloedsomloop dermate afknelt dat je alleen al tien keer per dag gaat plassen om even van dat tintelende gevoel af te zijn. Om je daarna weer met een diepe zucht en wat heen en weer springen in die mooie maar veel te smalle pijpen te hijsen. Voor 5000 euro kun je je bovenarmen al laten liften zodat je ook weer fier in de korte mouwtjes durft, en dan nog naar iemand durft te zwaaien ook. Zou dat trouwens 5000 euro zijn voor allebei je armen? Toch eerst maar even vragen.

Oud worden in eer en deugd was iets voor onze grootouders, dat is een ding dat zeker is. Maar oud worden volgens het schoonheidsideaal dat nu in alle damesbladen staat is toch ook niet wat we moeten willen. Ik zie het gezicht van mijn man al als ik het hem voorstel. Een tussenweg dan maar?

Je kunt de televisie niet inschakelen om even naar het journaal te kijken of het komt je tegemoet. Leed, oorlog, ellende, mensen die elkaar naar het leven staan. Grote mannen met een vervaarlijke blik in hun ogen die voor de camera uit de doeken doen waarom hun zaak de enige juiste is. En waarom die andere grote mannen, met een al even vervaarlijke blik, aan de andere kant van die zelfbedachte lijn, er dus helemaal niks van snappen. Ga je de andere kant interviewen, dan krijg je ongeveer hetzelfde verhaal.

En of het nu in naam gaat van politiek of van religie, uiteindelijk draait het toch allemaal alleen maar om macht, om wie er boven op de apenrots mag staan. Zo gaat het al eeuwen, zo zal het waarschijnlijk ook nog wel eeuwen gaan.

Toch moeilijk te begrijpen dat die mannen vroeger kleine mannetjes zijn geweest. Kleine jongetjes die met een verlegen gezichtje en hun duim in hun mond zich verscholen achter de rokken van hun moeder. Zich veilig voelden bij hun moeder. Zouden ze daar nog wel eens aan denken, aan hun moeder? En aan hoe erg het leed van een moeder is, als zij haar kind verliest? Of dat kind nu 5 is of 50 jaar oud, dat maakt immers voor een moeder niks uit.
Ik ben geen moeder, die ervaring heb ik niet. Maar ik heb wel eens in de ogen gekeken van een moeder nadat ik haar had moeten vertellen dat haar zoon niet meer was. En die blik zal ik nooit vergeten.