Ik wens iedereen een heel gelukkig en gezond nieuwjaar. Ik hoop dat alle wensen die je hebt uit mogen komen. Zorg goed voor jezelf en je geliefden. Gelukkig nieuwjaar!

 

Tegenwoordig is Storytelling hot. Alle succesvolle ondernemers vertellen hun verhaal aan iedereen die dit horen wil. De TEDx presentaties worden miljoenen keren bekeken op YouTube. Ook door mij, ik hoor graag wat de verhalen zijn van deze mensen. Wat hebben zij meegemaakt, wat heeft hen gebracht waar ze zijn. Hoe kreeg Pieter Zwart het voor elkaar dat iedereen Coolblue kent. En er naar tevredenheid heeft besteld. Er worden dikke boeken over geschreven.

Verhalen vertellen brengt me ook terug naar mijn jeugd. Met kerstmis was het bij ons thuis zeker bij uitstek de tijd van verhalen vertellen. Terwijl we aan het kerstdiner zaten kreeg iedereen de kans zijn zegje te doen. Het waren geen hoogstaande verhalen met een literair karakter. Het waren ook geen succesverhalen. Het was gewoon een verslag van een leven, in een klein dorp in Brabant. Maar wel ons leven. We konden uren aan tafel zitten.

We hadden eerder samen de kerstboom opgezet. Daar was dat vogeltje weer dat met een soort knijpertje aan de takken moest worden bevestigd. Het had weer minder haar in zijn staart dan vorig jaar. En het engeltje dat je kon opdraaien en dat dan een kerstliedje ten gehore bracht. Ik zie mijn jongste zus nog staan in opperste aanbidding. Het was ieder jaar weer een feest van herkenning. Natuurlijk sneuvelde er ook ieder jaar wel wat en kocht mijn moeder weer nieuwe spullen. Net als iedereen hadden wij een kerstboom die absoluut niet voldeed aan de eisen van de moderne stylisten. Hij was ook al jaren hetzelfde, ik kan me niet herinneren dat we ooit een andere piek hadden. We hadden wel witte lichtjes, dat was een eis van mijn moeder. Ze hield niet van een bonte kermis.

Het huis rook naar dennennaalden. Ze zaten ook overal in, in onze sokken, in onze sloffen. Af en toe vond je ze zelfs in je bed. Ik weet nog dat we een keer een boom hadden die tweede kerstdag ternauwernood haalde. Hij liet spontaan alle naalden vallen, op kerstavond. Mijn vader was hevig teleurgesteld, tenslotte was het uitkiezen van de kerstboom zijn taak.

Al die herinneringen stellen mij in staat om ook verhalen te vertellen. Ik doe dat met veel plezier. Er zullen zeker mensen zijn die het niet met mee eens zijn. Dat merk ik ook wel eens aan de commentaren die ik krijg. Maar dat is niet erg. Het is mijn mening. En niet iedereen hoeft het daar mee eens te zijn.

Bedankt dat jullie het afgelopen jaar mijn verhalen hebben willen lezen. Ik hoop dat jullie dat blijven doen. Ik wens iedereen een heel gelukkig 2018.

 

In het westen worden we meer en meer gewezen op de voordelen van mindfulness. Helaas is het voor de meeste aanbieders een manier om geld te verdienen, niet om mensen te helpen. In onze drukke maatschappij denken mensen dat als ze iedere week een uurtje mindful zijn bij een chique therapeut tegen een veel te hoge vergoeding, ze het leven wel aan kunnen.

In Gambia krijgt Marijke gratis les in mindfulness. Zij is niet de geduldigste persoon en loopt als Nederlandse in het Afrikaanse land nog steeds tegen zaken aan. Dan kan ze mooi oefenen. Haar eerste les was al direct een mooie. Met een vriendin zou ze een hapje gaan eten. Gezellig. De vriendin woont een uurtje rijden van Marijke dus zij zou haar ophalen. Er was een leuk restaurantje gereserveerd en opgewekt ging Marijke op weg.

Na 300 meter op weg te zijn, blijkt de auto ineens een geheel eigen wil te ontwikkelen. De wielen wilden niet meer luisteren naar het stuur. Gelukkig wist ze de auto te stoppen naast een grote plas water, en niet midden er in, wat normaal toch wel het geval zou zijn. De garagehouder, die gelukkig ook een Nederlander is, werd gebeld. Hij zegde toe over een uurtje tijd te hebben om een monteur te sturen die naar de auto kon kijken. Dus maakte Marijke van de nood een deugd, belde een taxi en ging heerlijk met haar vriendin eten. Tenslotte duurt een uur in Gambia langer dan in Nederland.

Na genoten te hebben in het restaurant, bracht de taxi Marijke weer terug naar haarauto. Het wachten op de monteur begon. Net als haar oefening in mindfulness. Hoe gingen die lessen ook weer. Nadrukkelijk rondkijken in de omgeving en focussen op je gevoel. Na een uur was Marijke wel uitgekeken en uitgevoeld maar de monteur was nog altijd niet gearriveerd. “Nee nee, ik rij zo weg, ik kom er zo aan.” Gelukkig had ze het telefoonnummer. Na nog drie kwartier rondkijken zag ze eindelijk de monteur. Hij had de diagnose snel gesteld, het ‘ding’ dat de stuurstang moest verbinden met de as van de wielen was gebroken. Wat nu. “Rustig blijven Marijke, concentreer je op nu.” Uiteindelijk was ze niet voor niks mindful. De monteur was van de praktische tak en ging op zoek naar een lang stuk rubber. In Gambia vind je allerlei zaken langs de kant van de weg dus na een kwartier stond hij weer voor haar neus. Met iets dat leek op een binnenband van een fiets. Ach, het zou wel volstaan. De monteur bracht de noodreparatie aan en loodste Marijke met een gangetje van 20 kilometer per uur naar de garage. Daar zouden ze de auto snel repareren en dan kon ze weer naar huis.

Maar wat wij in Nederland snel noemen, duurt in Gambia toch al snel twee uur.

Toen Marijke ’s avonds eindelijk thuis was, maakte ze de balans op. Uiteindelijk had ze die dag zes uur moeten wachten. In Nederland zou ze uit haar vel gesprongen zijn van ellende. In Gambia is wachten heel gewoon.

Inmiddels kan Marijke zelf cursussen Mindfulness gaan geven. En kan zij haar cursisten vertellen dat het echt werkt. Tenslotte is het allemaal goed gekomen.

Bij sommige mensen bestaat er toch nog wel een vooroordeel tegen jongeren. Zij zijn onbesuisd, onbezonnen, hebben geen verantwoordelijkheidsgevoel. Nu is dat gelukkig ook het voorrecht van jong zijn. Als het goed is, hebben we dat allemaal ervaren.

In het ziekenhuis waar mijn schoonvader lag, werd hij verzorgd door een grote schare aan verpleegkundigen. Zij waren allemaal van een verschillende leeftijd. En van verschillende afkomst. Maar allemaal toegewijd aan hun taak.

Iedere avond kwam er weer een andere dame de kamer binnen. Met een karretje vol, voor mijn schoonvader onbegrijpelijke, apparaten. Het was weer tijd voor de controles. Hij leerde het ritueel goed kennen. Net als de verpleegkundigen. Er was altijd tijd voor een grapje.

Schoonvader begroette de verpleegkundigen altijd met een lach. Hij was niet de moeilijkste patiënt.

De jonge meisjes liepen hun benen onder zich vandaan. Niets was teveel, als pa nog niet zover was, kwamen ze gewoon over tien minuten weer terug. Als hij graag iets anders wilde, was dat vrijwel altijd mogelijk.

Toch vreemd dat de enige verpleegsters die hem wat norser benaderden, al van middelbare leeftijd waren. Misschien hadden zij in hun werkzame leven al teveel lastige patiënten gezien. Waren zij moe door de lange werktijden en hoge werkdruk, wie zal het zeggen. Mijn schoonvader behandelde ook hen met hetzelfde respect als de anderen. Wij vonden het alleen lastig om te zien dat dit niet wederzijds was. Natuurlijk zeiden we er niets van. Pa werd goed verzorgd en wellicht zou hij het anders zelf moeten bezuren. Je wist maar nooit.

De enige keer dat mijn lief zich niet kon inhouden, was toen een van de dames de medicijnen van pa op de grond liet vallen. Zij raapte de pillen op, veegde ze wat af aan haar uniform en deed ze terug in het plastic pillenbekertje. Nu voelde hij toch de noodzaak om in te grijpen. Als pa de gang op ging, kreeg hij een mondkapje voor. En deze dame wilde hem van de vloer laten eten. Ze reageerde onwillig op zijn vraag of dit niet anders kon. “Nou, dan breng ik zo wel nieuwe.” Pa reageerde opgelucht. Zijn gestel is al niet zo stevig, stel dat er nog ergens een bacterie mee naar binnen sluipt. Ik denk dat hij het zelf niet goed had durven zeggen.

Natuurlijk waren ze niet allemaal zo. Er waren ook verplegenden die niet meer piep waren maar wel heel vriendelijk. Het viel ons alleen maar op. Het komt wel goed met “de jeugd”.

 

 

 

 

 

 

Het wordt weer vroeg donker. Ook ’s morgens nodigt het niet uit om je warme bed te verlaten. Veel liever draai ik me nog een keertje om. Niet zozeer om uit te slapen maar meer om niet per se uit bed te hoeven. Boven is het koud, beneden is het niet heel veel beter. Het hoort er bij, het is de tijd van het jaar. Jassen, dassen en handschoenen. Ik hou niet van kou.

De feestdagen komen er weer aan. De reclames op televisie gooien ons al weer dood met allerlei zaken die we moeten kopen voor onze geliefden. Nou ja, voor onze geliefden, meer om de economie te stimuleren dan. Want als we echt nadenken, hebben we deze spullen helemaal niet nodig. Sterker nog, wel hebben al veel te veel. Maar het hoort er bij.

Volgende week gaan we samen met de buren lampjes ophangen. Onze huizen staan op een karakteristieke plaats en ieder jaar accentueren we de zadeldakconstructie met licht. De mensen in de buurt vragen al weken wanneer we de verlichting gaan plaatsen, het is een traditie geworden. Het is ook gezellig, eerst samen koffie en dan aan de slag.

De maand van de kerstmarkten, lichtjes, gezelligheid. En Sinterklaas niet te vergeten. Ik kan zo genieten van die stralende kindergezichtjes, vol verwachting. Wat is dat lang geleden. Dat ik nog zo onbezorgd kon genieten. Maar laat ik niet melancholiek worden, december is ook de maand van de nepglitter en glamour. Televisie en Social Media wil ons doen geloven dat vrede op aarde bestaat. Ach, en laten we dan maar proberen dit in ons eigen mini-maatschappijtje maar na te streven. Dat valt soms al niet mee, laat staan dat we de problemen van het hele land op kunnen lossen. Sommige mensen denken wel dat zij dat kunnen, ik mag graag de discussies op Facebook en Twitter volgen. Ik post geen commentaar maar denk er het mijne van. De meesten geven hun bek maar een douw. Ik kan me wel ergeren aan het agressieve taalgebruik maar dat schijnt er tegenwoordig bij te horen. Misschien kunnen we dat in deze periode ook een beetje terugschroeven?

Gelukkig duurt het niet zo lang meer tot het 21 december is. Dat vind ik de mooiste dag van het jaar. Want vanaf dan worden de dagen gelukkig weer langer.