Ik was al wel gewend om af en toe een dag thuis te werken. Mijn werkgever heeft dat heel goed ingericht, hardware en software maken dat ik eigenlijk nooit problemen ondervind. Of het moet door ons eigen wifi-netwerk zijn. Niks dat een simpele versterker niet kan oplossen. Zo’n thuiswerkdag is ideaal om een grote klus te klaren, geen afleiding, niet even kletsen bij de koffie-automaat maar gewoon doorbuffelen. Geeft aan het einde van de dag een heel tevreden gevoel.

Dat tevreden gevoel lag toch wat anders, afgelopen dagen. Natuurlijk, het thuiswerken gaat prima. Mijn maatje voorziet me van alles wat ik nodig heb. Voor hem is het ook wel even wennen, constant iemand die hem op de vingers kijkt. Gelukkig hebben wij geen stress door het de hele dag bij elkaar zijn. Maar de achterliggende gedachte geeft een heel bevreemdend gevoel. Ik hoorde het ook terug van veel mensen, het lijkt alsof het niet echt gebeurt, heel onwerkelijk. Zo lang je zelf niet geconfronteerd wordt, zelf of in je omgeving, met besmetting, voelt het alsof er niks aan de hand is. De statistieken zijn wat het zijn, statistieken. Cijfers. En tot op heden is dit, gelukkig, in mijn omgeving het geval.

De enige die het helemaal gezellig vindt is Stef, hij heeft heerlijk de roedel de hele dag compleet. Hij probeert op gezette tijden lekker op schoot te kruipen. Dat ik dan niet meer met mijn handen bij het toetsenbord kan, deert hem weinig. Tenslotte moet hij er van profiteren, het vrouwtje is niet altijd thuis. Hij krijgt niet veel mee van de crisis. Ik doe mijn best voor zijn boontjes en als dat niet lukt, krijgt hij iets anders. Wat hij volgens mij ook helemaal niet erg vindt.

De natuur gaat sowieso zijn eigen gang. De zon schijnt en ondanks dat het fris is, kun je merken dat de lente in aantocht is. Het ruikt ook zo, buiten. Tulpen, narcissen en hyacinten zijn er in overvloed. Overal lopen struiken en bomen uit. Het feit dat de mensen binnen moeten blijven heeft daar geen invloed op. Mensen zijn daar niet voor nodig. Integendeel. Die maken over het algemeen meer kapot dan dat ze bijdragen. Misschien ook eens iets om over na te denken, als deze crisis straks achter de rug is.

Op vrijdag komt het vrouwtje altijd thuis met allerlei tassen en spullen. Ze lacht dan naar het baasje en naar hem omdat het weekend is en ze lekker niet weg hoeft. Eten en drinken in huis, lekker samen. Maar nu kwam ze al mopperend binnen. Ze had het weer over dat rare woord Corona. Geen idee wat het is maar het zet volgens hem wel alles op zijn kop. Iedere dag komt het weer ter sprake. Het baasje en het vrouwtje praten er samen over, op televisie is het steeds, het is toch wel ernstig waarschijnlijk. Maar goed, hij heeft nog niet gehoord dat hij iets moet doen dus tot die tijd gaat hij maar gewoon verder als altijd.

Toch leek het nu toch wel ook iets met hem te maken te hebben. Het was blijkbaar heel druk geweest in de supermarkt en heel veel spullen waren uitverkocht. Het vrouwtje had niets extra’s gekocht, hij zag tenminste het normale aantal tassen. Hij ging even checken of ze ook aan zijn knaagbotjes had gedacht. Yep, daar waren ze. Oh, zelfs drie verschillende zakjes, lekker. Nou, toch niks aan de hand toch.

“Verschrikkelijk, wat een toestand in die supermarkten. Je ziet mensen sjouwen met balen toiletpapier alsof er vanaf nu nooit meer iets in de winkels ligt. Alles wat een beetje houdbaar is, wordt meegesleept. Het hele schap met conserveren is zowat leeg. En weet je wat daar het ergste van is, er zijn geen boontjes voor Stef meer te krijgen. Nergens.” Ho, dit werd toch wat serieuzer. Hij liep voorzichtig terug naar de keuken. Een blik in de tassen bevestigde zijn vermoeden, er waren geen potten met boontjes, zelfs niet die blikken die het vrouwtje wel eens meebracht. Oei, dat was ernstig. Wat nu? Kijk, dat mensen elkaar geen spullen gunnen, dat is tot daar aan toe, dat doen ze zelf. Maar hij krijgt al zo weinig eten naar zijn zin, om er nu voor te zorgen dat dat nog minder wordt, dat is toch wel schandalig.

Het baasje keek verbaasd. “Geen boontjes?”

“Nee, helemaal niks, van geen enkel merk, niet van Hak maar ook geen huismerk.”

“En nu? Heb je iets anders meegebracht?”

“Ja, Stef moet toch eten, ik heb blikjes makreel meegebracht voor door zijn brokken, dat lust hij graag.”

Kijk, dat was nog eens meedenken van het vrouwtje. Makreel is dan wel minder qua hoeveelheid dan boontjes, het is wel erg lekker. Zo zie je maar, zelfs van die gekke mensen-crisissen hebben toch soms hun voordelen.

Als Brabander wordt het leven toch wat lastiger op het moment. Andere landgenoten zijn bang de brug bij Gorinchem over te rijden, beducht voor het gevaarlijke virus dat hen dan direct kan bespringen. Wat doe je, blijf je thuis als je een keer kucht, haal je extra boodschappen in huis voor het geval dat we hier ook Italiaanse toestanden krijgen? Of bewaar je de kalmte, luister je naar de richtlijnen van de overheid en was je goed je handen?

Ik persoonlijk kies toch liever voor het laatste. Natuurlijk, ik probeer het niet op te zoeken. Mijn maatje en ik hadden al besloten toch maar af te zien van een bezoek aan een drukke beurs toen we het bericht kregen dat deze sowieso werd uitgesteld. Het stelde ons toch wel een beetje gerust, we waren niet overdreven bezig. Maar om nu balen toiletpapier te gaan inslaan, dat ging me toch echt te ver. Gelukkig waren er ook nog geen vreemde taferelen bij de supermarkt waar ik altijd kom.

Als ik ’s ochtends naar mijn werk rijd, valt het me op hoe rustig het is op de weg. Normaal zijn er altijd files op mijn route maar nu kachel ik op mijn gemakje door. Ik besef dat dit allemaal niet goed is voor de economie van ons landje maar het is toch soms wel lekker. Even geen ergernis door op het laatst invoegende mensen en auto’s die denken dat ze nog wel even van dat kleine gaatje gebruik kunnen maken.

Wel sta ik stil bij de mensen die niet thuis kunnen blijven. Die op pad moeten om andere mensen te gaan helpen. Want naast de problemen die zij tegenkomen, zullen zij vast ook wel geregeld te maken krijgen met de domheid van mensen in paniek. Tenslotte weet iedereen het ook weer beter. Doet de overheid niks, dan zijn het sukkels, kondigen ze maatregelen af, dan is het ook weer niet goed. De experts van Facebook weten het weer allemaal beter. Richtlijnen zijn overdreven of te slap. Volgens de een moet het hele land in quarantaine, volgens de ander is het allemaal een complot om andere zaken in de doofpot te stoppen. En daar zul je dan als hulpverlener maar tussendoor moeten laveren. Ik geef het je te doen.

Voor mij is er voorlopig nog niks aan de hand. Ik probeer verantwoordelijk te handelen. En ach, dan maar een weekendje lekker binnen blijven. Glaasje, kaasje, kaarsjes aan. Laten we er maar het beste van maken, het zal best wel weer voorbij gaan.

Vegan is tegenwoordig het toverwoord in de keuken. Je kunt geen tijdschrift openslaan of geen website bezoeken of je wordt met je neus op de feiten gedrukt. Alles moet verantwoord en vegetarisch. Vlees is iets dat niet meer kan. We hebben vervangers en we eten groenten. Vervangers, het klinkt bijna als sciencefiction. Dan denk ik terug aan het eten dat mijn moeder vroeger op tafel zette. We aten bijna iedere dag vlees, aardappelen en groente. In het weekend werd dit wel eens vervangen door nasi, iets nieuws in die tijd, of stevige soep. Maar in de week, als we naar school gingen en mijn vader moest werken, dan aten we Hollandse kost. Dat kon ook in de vorm van een ovenschotel, ik herinner me nog de prei- met aardappelpureeschotel. Wat mijn moeder er verder bij deed, heb ik eigenlijk nooit gevraagd. Maar het was wel heel lekker. Gewoon eenvoudig en eerlijk eten. Daar was toen nog niks mis mee. We aten bitterkoekjespudding, custardsaus over warme appels, suiker in overvloed. Dat was toen nog niet slecht. En eigenlijk was het ook niet slecht, want niet alles kwam uit een potje. Niet alles was chemisch behandeld met allerlei toevoegingen en e-nummers. Je kon het ook niet zo heel lang bewaren, eten bedierf eerder dan nu.

Ik weet ook zeker dat wij geen plofkip aten. Want mijn moeder wist precies waar het eten vandaan kwam. Ze haalde haar groenten en eieren bij boeren uit de buurt. Vlees kwam van de slager. Er kwam een man langs de deur met mosterd. Ik weet het nog goed, wij noemden hem oneerbiedig het mosterdmannetje en hij reed in een donkergroene NSU. Dat is allemaal verleden tijd, tegenwoordig kopen we alles in de supermarkt. NSU’s zijn niet meer zichtbaar in het straatbeeld. De boodschappen worden thuis bezorgd, dat wel, net als vroeger, maar toch is het anders. We weten niet meer waar ons eten vandaan komt. Supermarkten beconcurreren elkaar kapot. Ten koste van dierenwelzijn.

Maar uiteindelijk is het onze eigen schuld. Zolang wij niet meer willen betalen voor onze kippenpootjes, zullen er altijd misstanden blijven. En dat is iets waar ik wel rekening mee probeer te houden. Ik ben me er van bewust dat er veel dierenleed verborgen zit achter een plofkip. Kiloknallers zul je bij ons niet aantreffen. Liever minder en dan eerlijk.

Natuurlijk eten wij ook volgens de moderne richtlijnen. Niet te vet, niet te veel zout, veel groente. Maar als iedereen geniet van de erwtensoep die ik maak volgens het oude recept van mijn moeder, dan is dat voor mij toch wel een compliment. En dan zijn de food-influencers toch echt even vergeten.

Ik weet niet wat het belangrijkste nieuws is van de laatste dagen. Het Corona-virus dat nu ook Nederland heeft bereikt, of het feit dat Bridget en André na 3 maanden elkaars grote liefde te zijn geweest, nu weer uit elkaar zijn. Ik weet het echt niet. Je kunt geen krant openslaan, of in mijn geval geen nieuwssite aanklikken, of je wordt geconfronteerd met een van beide onderwerpen.

Het mooiste is natuurlijk weer het meelezen in de commentaren van de verschillende social media. Die arme man uit Loon op Zand. Naar een beurs geweest in Noord-Italië en dan besmet terugkomen. Hoe hij toch werd afgeschilderd. Hij was bijna een moordenaar dat hij toch carnaval was gaan vieren. Maar als je niet ziek bent, is er toch niks aan de hand. Je draagt het over door niezen en hoesten. Als je dat niet doet, kun je het ook niet overdragen. Althans, die kans is te verwaarlozen. Dit zeggen experts, niet ik. Dus lijkt het me ook niet eerlijk die man neer te zetten als een zware crimineel. Maar goed, de paniek schijnt toegeslagen te hebben in ons land. Bij geen enkele drogist is nog desinfecterende handgel te krijgen. Bijna alle handzeep is ook uitverkocht. Het wachten is nu op de run op mondkapjes. Misschien til ik er te licht aan hoor en ik zeg ook niet dat er geen voorzorgsmaatregelen genomen moeten worden, maar mensen, laat je niet gek maken. Ik las ergens dat er waarschijnlijk meer mensen last hebben van de paniekepidemie dan van de Corona-epidemie. Een waar woord.

En als het niet gaat over de griep, dan gaat het wel over wat nu al de meest besproken break-up is van dit jaar. Die arme Bridget, had ze net de liefde van haar leven gevonden, loopt hij weer als een haas terug naar zijn ex. Wat dan toch blijkbaar de liefde van zijn leven is. Althans, op dit moment. Je vraagt je wel af waarom wij dat allemaal moeten weten. Natuurlijk maken de voor- en tegenstanders van de verschillende partijen elkaar verbaal af in de commentaren op alle posts. Ik volg geen van deze mensen, op geen enkel medium, maar zelfs ik ontkom niet aan alle bagger. Ik grijns en lees mee. Wat kunnen mensen toch dom uit de hoek komen. Ze vallen elkaar aan, op basis van niks, en hebben een mening over mensen die ze niet kennen en een situatie die ze niet hebben meegemaakt. Wat kan mij het schelen bij wie André Hazes slaapt. Als zijn ex hem de zoveelste misstap wil vergeven is dat toch haar zaak. Val mij er niet mee lastig.

Ik hoop van harte dat het Corona-virus snel in kracht afneemt en dat er niet meer slachtoffers vallen. Net als ik dat hoop van elke reguliere griepepidemie. En wat Dré en Bridget betreft, ach, er komt wel weer een nieuwe grote liefde van hun leven. Daar ben ik zeker van. En dan lees ik graag weer mee.