Iedereen kent ze wel, mensen die zelfbenoemd zielig zijn en dit als alibi gebruiken om de rest van de wereld vijandig te benaderen. Ik kom ze ook wel eens tegen. Laatst nog, we zaten op een terrasje, gezellig te kletsen over helemaal niks, toen een man aanschoof die ik pas eenmaal had ontmoet. Ik had destijds met hem aan de bar gezeten en toen hij echt teveel had gedronken en ruggelings van de kruk af lazerde, had hij mij in zijn val meegenomen. Ik weeg namelijk denk ik de helft van wat hij weegt. Enfin, hij nam plaats aan onze tafel en wij begroetten hem vrolijk. “Ah”, zei ik, “de man die van mij een gevallen vrouw heeft gemaakt.” Helaas schoot mijn onschuldig bedoelde uitspraak bij de man volledig in het verkeerde keelgat. Hij spoot vuur en besloot dat ik het type vrouw was dat wordt aangeduid met allerlei vreemde woorden voor bepaalde lichaamsdelen. En dan bedoel ik niet mijn voet.

De hele tafel was met stomheid geslagen. Mijn man, onvoorwaardelijk op mijn hand, trok ernstig van leer. Nu ben ik niet op deze wereld om vrienden te maken dus ik maakte me weinig zorgen. Een dergelijke uitval zegt meer over de man zelf dan over mij. Hij was ernstig gepikeerd. De benamingen die hij voor mij bezigde waren bloemrijk. Hij vond het schandelijk dat ik alleen dat maar dat ene feit van hem onthouden had. Maar ja, als je niet wilt dat mensen je herinneren als een dronkenlap, moet je zorgen dat je dat niet bent.

Het excuus was dat zijn vrouw ernstig ziek is. Dat vind ik echt heel erg voor hem. Maar weet je, in mijn leven is ook weleens wat aan de hand en dat is voor mij toch ook geen reden om rond te lopen en mijn bek maar een douw te geven. Het is af en toe moeilijk maar soms moet je je toch echt als een volwassene gedragen. Iedereen heeft namelijk zaken in zijn rugzak zitten. Er zijn altijd mensen die meer ellende hebben dan jijzelf. Gelukkig maar, zou ik heel egoïstisch bijna zeggen.

De dag erna kwamen we de man weer tegen. Inmiddels nuchter, althans dat hoop ik dan toch voor hem, het was vroeg in de middag. Hij groette niet en liep ons zonder te kijken voorbij. Het bevestigde het beeld dat ik inmiddels van hem had. Een echte loser.

Een van de minder prettige zaken van het ouder worden is dat mensen gaan denken dat met het afnemen van je fysieke mogelijkheden ook je psychische capaciteiten gaan teruglopen. Een mooi voorbeeld hiervan is de scootmobiel. Een ideaal vervoermiddel voor mensen die niet meer zo goed ter been zijn maar wel heel graag genieten van de buitenlucht. Je hebt ze in alle soorten en maten maar één eigenschap hebben ze allemaal. De snelheid laat zich regelen met een knop die twee standen aangeeft, die van het haasje en die van het schilpadje. Kan het nog simpeler?

Mijn schoonvader maakt de hele stad onveilig met zijn scoot. Je komt hem overal tegen. Vrienden en kennissen melden het ons ook regelmatig, “ik zag je pa weer rijden”. Wij wachten nog altijd op het moment dat hij belt met de mededeling “mijn accu is leeg, kunnen jullie me op komen halen?” Maar verder is het een zegen, hij is niet meer afhankelijk van ons of van de deeltaxi. Althans, als het mooi weer is dan, als het regent, belt hij ‘heb je even tijd?”

De scoot van mijn schoonvader is een stoere uitvoering met verzwaarde accu’s en een extra stevig frame. Het enige dat miste, was een scherm om uit de wind te zitten. Geen probleem, de leverende zorginstelling zou daar wellicht een oplossing voor hebben. Mijn schoonvader klom in de telefoon, hij wilde graag een windscherm bestellen. Een zorginstelling echter, is nog erger dan de belastingdienst, ze kunnen het heel misschien wel wat leuker maken, maar beslist niet makkelijker. Mijn schoonvader moest het maar opnemen met de monteur die toch langs zou komen voor onderhoud aan de accu’s. De betreffende monteur kon hem echter ook niet helpen en verwees hem toch weer terug naar de zorginstantie.

Enfin, na veel heen en weer getelefoneer bleek dat hij in de webshop een windscherm kon bestellen. En daar kwam ik in beeld, want het internet houdt zijn geheimen voor mijn schoonvader serieus verborgen. Ik logde in en zocht op het betreffende model. Dat niet te vinden was. Met een zucht klom ook ik in de telefoon en belde de helpdesk. Een vriendelijke jongeman stond me te woord. Ik vertelde dat ik niet kon vinden wat ik zocht. Het antwoord kwam snel “ja wel hoor, die staat gewoon in de webshop.” Lichtelijk geïrriteerd, ik had echt de hele site doorgespit, nodigde ik hem uit met me mee te kijken. Daar was hij direct toe bereid. En even later moest hij toch toegeven “oh nee, hij staat er inderdaad niet op.” Ik zei niks, tenslotte belde ik voor een goed doel en helpdeskmedewerkers afbekken doet daar geen goed aan. De jongeman was er duidelijk verlegen mee en verzekerde me dat hij zijn uiterste best zou doen en iemand terug zou laten bellen.

Ik zal u de martelgang besparen. Uiteindelijk bleek dat voor het model scoot van mijn schoonvader geen passend windscherm beschikbaar was. Gelukkig was de monteur die regelmatig onderhoud uitvoert een inventief man. Hij wist wel een oplossing. Met een paar aanpassingen, een boutje hier en moertje daar, werd een ander model op maat gemaakt. Mijn schoonvader zit heerlijk uit de wind en kan nog vaker dan vroeger op pad.

Ik heb wel gemeld, met een zekere cynische ondertoon, dat ik de gang van zaken behoorlijk bureaucratisch vond. De vriendelijke dame aan de telefoon gaf me direct gelijk. Helaas bleef het daarbij.