Ik heb een nieuw begrip geleerd. Dat is op zich niet bijzonder, ik leer iedere dag bij. Maar dit is voor mij wel een openbaring. Ik wist nl. helemaal niet dat dit ooit zou kunnen bestaan. Waar heb ik het over, wel, over de peuterinfluencer. Wat zegt u, ja inderdaad, de peuterinfluencer.

Kinderen van een paar jaar oud, die helemaal niet bezig zijn met Social Media. Zelf ook meestal nog niet kunnen lezen of schrijven. Hun foto’s gaan de hele wereld over. Alle peuters willen zijn zoals zij. Huh? Welnee, het is gewoon een gewiekste moeder die haar peuter schaamteloos uitbuit. En daar vreselijk veel geld aan verdient. Want het zal die kinderen waarschijnlijk een zorg zijn. Als ze maar lekker kunnen spelen. Dat vergelijken met elkaar komt pas later. Dan wordt het pas belangrijk om de juiste kleren te dragen en de juiste mensen te kennen.

Ik vraag me wel af of de moeders hun commentaren eerst bepreken met die kleine eigenwijsjes. Hoe gaat dat gesprek dan aan de keukentafel. “Kijk, je hebt er weer 100 volgers bij.” En denkt zo’n kleintje dan “oh, maar dat is fijn, dan kan ik nog meer invloed uitoefenen op het modebewustzijn van de wereld.” Of komen de woorden eigenlijk niet eens binnen en wil de peuter het liefst gewoon lekker verder met spelen.

De moeders denken dan waarschijnlijk “yes, meer advertenties, meer inkomen”. En hijsen hun kind in een nieuwe outfit om op weg te gaan naar de volgende foto-shoot. “En denk er om, wel lachen hoor.” Eigenlijk is het gewoon zielig. Je kind wordt gewoon een attribuut.

Het is sowieso een vreemd fenomeen, influencers. Ik heb altijd geleerd dat je jezelf moet proberen te zijn. Uniek, tegendraads, je niet mee laten slepen door de massa. Of is dat allemaal pas later gekomen. Ik weet het niet meer.

Ach, misschien zie ik het allemaal veel te serieus. En moet ik volgers op Instagram met een korreltje zout nemen. Hoewel het toch wel een miljoenenindustrie is geworden. Maar ook dat houden we met z’n allen zelf in stand. Nee, dan zie ik toch liever de verrichtingen van Influenza. Ik denk dat Paul de Leeuw er net zo over denkt als ik.