Een collega-schrijver las mijn verhalen en vond dat er nog veel verhalen verteld moesten worden. Dat ik mijn vader wel beschreef maar hem geen recht deed. En eigenlijk had hij daarin gelijk. Ik heb nooit de beklemmende sfeer van de 70-er jaren beschreven. De tijd waarin de mensen zo modern waren. En tegelijk zo bekrompen. Vrije seks en macramé. Krakers en bruidjes van 17 jaar oud. Ik weet nog goed dat mijn vader mij naar een middelbare school stuurde die niet bekend stond vanwege het drugsgebruik van haar leerlingen. Maar dat betekende niet dat er geen drugs werd gebruikt. Integendeel.

Onlangs vertelde een collega dat hij in zijn jeugd samen met zijn vader een Simca 1000 had opgeknapt. Met de bedoeling rally’s te gaan rijden.  Ik was gelijk weer een heel eind terug in de tijd. Mijn vader bracht ons met zijn Simca 1000 naar de kleuterschool. HIj haalde er mijn oom mee op, die in een klooster woonde, om te komen logeren. Wij mochten dan mee. Op de achterbank, geen hoofdsteunen, geen gordels. Skai bekleding, lekker zweten in de zomer.

Daarna kocht mijn vader een Simca 1100. Ik weet nog dat ik dat als kind een hele grote auto vond. Als ik hem nu, sporadisch, nog eens tegenkom, denk ik, oei, wat een klein autootje. We reden ermee naar Frankrijk. Ik weet nog heel goed dat we op een gegeven moment vlakbij Lille stil vielen. Mijn vader stapte uit, deed de motorkap open en trok een technisch gezicht. Hij draaide aan wat zaken, klopte hier en daar eens op en sloot met een klik de kap. Zelfverzekerd stapte hij achter het stuur en draaide de sleutel om. Waarschijnlijk was de auto onder de indruk van deze houding want de motor sloeg aan. We konden weer verder.

Toen had ik ontzag voor mijn vader. Hij was de man die ons veilig naar Frankrijk bracht. Die ‘s avonds toch mijn spoken wegjoeg. Pas veel later ben ik er achter gekomen dat mijn vader gewoon ook een man was met angsten en onzekerheden.

Mijn vader was heel gelovig. Heel katholiek. Heel ouderwets, zelfs toen al. Hij had vier dochters en dat was ook een hele opgave. Want er kan heel wat gebeuren met vier dochters. Die kunnen tegen heel veel foute jongens aanlopen. Niet dat dat het geval was, welnee, maar mijn vader bekeek al onze vriendjes met argusogen. Ik heb wel eens gezegd “al was ik met iemand van koninklijke bloede thuis gekomen, mijn pa had er nog een vlekje aan kunnen vinden.” Achteraf vind ik het wel aandoenlijk. Toen niet, ik vond het mega irritant. En heb dat ook tegen hem verteld. De arme man.

Ik heb zelf geen kinderen. Ik weet niet hoe het voelt als ze gaan uitvliegen. Ik weet alleen dat ik nu pas snap dat mijn vader eigenlijk op dat gebied een getergd man was. Misschien kan ik, door dit verhaal te vertellen, enigszins recht doen aan zijn onzekerheden.