Soms komen er toch wel eens programma’s op televisie waarvan je denkt, ja, daar moet ik even naar kijken. Onlangs werden we attent gemaakt op het programma “Je zal het maar hebben”. Het aangekondigde onderwerp was Clusterhoofdpijn. Een bekend item, mijn maatje heeft hier al bijna 20 jaar last van. De timer van de televisie werd ingesteld, anders zouden we het toch weer vergeten waarschijnlijk.

Mijn maatje vond het wel spannend. Want een aanval ondergaan, is toch wat anders dan iemand zien die een aanval heeft. Maar, eerlijk is eerlijk, het werd integer in beeld gebracht. De patiënt in kwestie werd gelukkig niet gepresenteerd als een zielig hoopje mens maar als iemand die toch de kracht opbracht om iets van het leven te maken. Ondanks het feit dat ze iedere nacht geconfronteerd werd met haar hoofdpijn en ze gemiddeld maar vier uur sliep. Ze praatte zonder zelfmedelijden over dat ze als gevolg van haar aandoening het werk wat ze het liefste zou doen, op had moeten geven. Een clusterhoofdpijnpatiënt is niet in staat nachtdiensten te draaien. In een goede periode komen de aanvallen alleen ‘s nachts. In een hevige periode gaat het 24 uur door, werken is dan helemaal een uitdaging.

Het programma behandelt per aflevering twee ‘gevallen’. In de Clusterhoofdpijn-groep werd aandacht besteed aan het hoofdpijnonderwerp. Logisch, iedereen voelt zijn eigen pijn het meest. Maar ik was toch wel onder de indruk van de jongen die ook gevolgd werd. Selwin, een jongen van 24 jaar met het syndroom van Nager. Ik had er nog nooit van gehoord maar Selwin heeft vergroeiingen, hij heeft hele korte armen, geen duimen, een vergroeide kaak. Maar wat Selwin ook heeft, is een grenzeloos optimisme. Hij heeft een baan, veel vrienden, een eigen auto waar hij supertrots op is. Een hij heeft dromen. En daar heb ik bewondering voor. Mensen die ondanks hun tegenslagen toch dromen houden. En zich niet laten kisten.

Mijn maatje heeft zich ook nooit laten tegenhouden door zijn clusterhoofdpijn. Natuurlijk, in de periodes van 15 aanvallen of meer per dag functioneert hij niet. En als dat lang duurt, moeten er drastischer maatregelen getroffen worden. Maar hij heeft een bloedhekel aan mensen die zielig in een hoekje gaan zitten. Het kan namelijk altijd erger. Ook hij keek met bewondering en ontroering naar het verhaal van Selwin. En besloot voor de zoveelste keer maar weer eens dat hij toch wel geluk had, met hetgeen hij heeft, want het kan altijd erger.

(https://programma.bnnvara.nl/jzhmh/media/582308?fbclid=IwAR2sKhT3_CcfSQ2I6EuCOJrzX98tsnkIzI3wMCOF44C2YXFNwzb7Ck-DPVo)