Een aantal jaren geleden heeft in China een, inmiddels volwassen, man zijn nier verkocht om met het geld dat hij daar voor kreeg een iPhone en iPad te kopen. Uiteraard zonder hier zijn ouders van op de hoogte te brengen. Wat zullen die arme mensen geschrokken zijn. De jongen wilde graag aan zijn klasgenoten bewijzen dat hij een coole gast was. Gelukkig zijn de mensen die dit mogelijk maakten opgespoord en veroordeeld. Het bericht kwam onlangs weer in het nieuws omdat de man nu lijdt aan nierfalen. Hij is inmiddels aan bed gekluisterd. Wel in het bezit van een iPad om dit wat draaglijker te maken. Dat dan weer wel. Hoe dom kan iemand zijn.

Of is het niet alleen dom? Is de druk om er bij te horen zo groot dat je er zelfs dat soort drastische en onherroepelijke maatregelen voor neemt? Er zijn zelfs sites voor jongeren die je vertellen hoe je hier mee omgaat. Dat je jezelf moet blijven en geen dingen moet doen die je echt niet wilt. Wat voor mij wil zeggen dat dat dus wel gebeurt. Dat mensen zich laten leiden door wat de groep wil. En daardoor buiten hun eigen comfortzone stappen. Zelfs crimineel gedrag gaan vertonen, alleen maar om indruk te maken.

Als kind wilde ik er ook graag bij horen. Welk kind wil dat nu niet. In de laatste klassen van de lagere school vormde zich al een groepje populaire meisjes. Ze droegen hippe kleren en mochten bij de kapper om meer vragen dan alleen puntjes er af. Hun moeders begrepen dat het heel belangrijk is om goede schoenen te dragen, maar dat die schoenen in de ogen van meisjes wel heel erg stom zijn. Mijn moeder was toch meer van het individualisme, geloof ik. Ze vond het ook niet zo belangrijk dat haar dochters ‘er bij hoorden’. Ik ben echt wel eens uitgelachen. Nu weet ik dat die meisjes mij niet veel zouden kunnen brengen maar toen voelde dat toch anders.

In de eerste klassen van de middelbare school was het al niet veel anders. Meisjes zijn veel geslepener dan jongens. Jongens schelden of vechten en dan is het klaar. Meisjes stoken en zijn achterbaks. Ik mag dat zeggen, ik ben ook een meisje. Smoezen en dan stil houden als jij binnen komt. Steelse blikken, stiekem lachen. Ik heb het allemaal gezien. En waarom? Alleen maar omdat je misschien niet precies volgens de laatste mode gekleed was.
Gelukkig heb ik er niks aan overgehouden. Ik hoefde niet naar een praatgroep. Hulpsites via internet bestonden sowieso nog niet dus ik klaarde het in mijn eentje. Zoals zoveel meisjes in die tijd. Want een groepje populairen kan alleen maar bestaan bij de gratie van de ‘gewone kinderen’.

Ik weet niet of de groepsdruk in deze tijd groter is dan toen ik puber was. Ik weet niet of er toen meer gepest werd dan nu. Ik ben nooit gepest, gelukkig. En ik heb gelukkig nooit lichaamsdelen verkocht. Misschien ook wel omdat toen nog niemand van Steve Jobs en zijn iPhone had gehoord. En de Commodore 64, ach, die was toch een stuk minder sexy.