Ken je dat, dat je man je heel meewarig aankijkt en dan die ellendige blisterverpakking met een handig gebaar openmaakt. Waar jij al ongeveer tien minuten mee zit te tobben. Of dat je zus je al een tijdje zit te volgen en dan met een zucht van je mislukte groenstukje een prachtig boeket maakt. Terwijl je er zo je best op hebt gedaan. Zo maar, met een paar handelingen. Het lijkt allemaal zo simpel, in je hoofd ziet het er prachtig uit, maar oh oh als je het moet uitvoeren, met je handen.

Ik ben geboren met een natuurlijke onhandigheid. Dat begon al vroeg. Ik weet nog dat ik mijn vader organist was in de kerk. En als klein kind moesten wij dan van mijn moeder mee, op zondag. Waarschijnlijk zodat zij dan het huis een uurtje voor zichzelf had, maar goed. Mij werd gevraagd een oude dame in een rolstoel mee naar buiten te rijden, de kerk uit. Goh, ik heb nog nooit iemand zo horen schelden. Ik dacht toen nog dat oude vrouwtjes altijd heel lief waren. Nou kon ze zich nog net op tijd vastklemmen aan haar leuningen, anders was ze languit uit de stoel gevallen, dus ik denk dat ze wel erg geschrokken was. Maar ik ook. Niemand had mij namelijk verteld dat je bij een drempel die rolstoel eerst naar achter moest kantelen. Mijn zorgcarrière werd daar al in de kiem gesmoord.

Het kerststukje dat ik maakte, samen met mijn collega-jeugdnatuurwacht-kinderen, werd door de mevrouw aan wie ik het aanbood bot geweigerd. Nu viel er ook de grootste dennentak uit, net toen ze de deur open deed, maar ze had toch nog wel een beetje consideratie kunnen hebben. Tenslotte had ik wel mijn best gedaan.

Helaas is het later nooit veel beter geworden. Geef mij drie dingen in mijn handen, twee waardeloze en één dure, en ik zal altijd het dure stuk laten vallen. Ik weet nog goed dat ik met mijn handen vol, mijn tas, mijn sleutels en de nieuwe autoradio van mijn man, voor de voordeur stond om die op slot te doen. Iets kon ik niet meer vasthouden. En inderdaad, het was de dure autoradio die op de steentjes kletterde. Volledig krom, met geen paard meer in de slede te krijgen.

Ik kan er heel boos om worden, op mezelf. Niet zozeer om het feit dat mijn zus veel creatiever is dan ik en van niks echt iets heel moois kan maken. Dat gun ik haar volledig, ze geeft tenslotte ook met een ruim hart haar creaties weg. Of omdat mijn man ook nooit boos wordt, als ik weer eens iets kapot heb gemaakt. Nee, omdat ik dan zo vreselijk sta te klunsen, terwijl de hele wereld dat simpele ding wel in een handomdraai voor elkaar krijgt. En ik niet kan begrijpen waarom ik dat dan niet kan.

Ook toen mijn schoonvader wat hulpbehoevender werd, hield de familie zijn hart vast. Want wat zou er gebeuren als ik een deel van die zorg op me zou moeten nemen. Ik zegen dat dames van de thuiszorg, die met handige routine de steunkousen van mijn schoonvader in een ommezientje uit hebben. Ik zou minstens een paar kousen in de week verslijten. Oeps, weer een ladder er in. Ik weet zeker dat de zorgverzekering vragen zou gaan stellen.

Nee, ik laat de mantelzorg graag aan de professionals over. Alle lof en respect voor die dames. Mijn schoonvader heeft voor mij een andere taak gevonden. Alle schrijvens die hij krijgt, van zorgverzekering, gemeente of andere instellingen, die mag ik beantwoorden. Of achter de vodden zitten, net naar gelang er nodig is. Regelmatig belt hij met de melding “dat hij weer een brief heeft gekregen” en of ik dan maar even actie wil nemen. Vaak zijn het betrekkelijk simpele zaken, die hij volgens mij best zelf kan oplossen. Ik verdenk hem er van dat ook hij denkt “dan krijgt ze tenminste het gevoel dat ze me helpt.” Ach, en ik doe het graag voor hem. Het geeft mij inderdaad het gevoel toch nog een beetje van nut te zijn.