Wat je toch af en toe langs de weg ziet liggen. Onvoorstelbaar. Troep, bekertjes, blikjes, sommige mensen denken dat de wereld een grote afvalcontainer is. En zij hoeven hem niet te legen.

Maar soms valt je oog op iets dat fascineert. Zo kan mijn fantasie altijd op hol slaan als ik een enkele schoen zie liggen. Dat gebeurt best vaak, let er maar eens op. Meestal een herenschoen, waarschijnlijk gedragen door iemand die voor zijn beroep veel moet lopen. Die schoen heeft een verleden, hij is mishandeld door degene die hem droeg. Dat kun je zien. De eigenaar is er niet lichtzinnig mee omgegaan, er is tegen zware dingen geschopt, op ruwe dingen geklommen. Deze schoen heeft het zwaar te verduren gehad. En nu ligt hij hier, afgedankt, langs de kant van de weg.

Je vraagt je dan toch serieus af hoe dat kan. Hoe kan iemand nu één schoen verliezen. Doet hij even zijn schoenen uit, omdat hij warme of zere voeten heeft? En vervolgt hij dan verder zijn weg om er na een paar kilometer achter te komen dat hij iets mist? Ik stel me voor dat de schoenen van een beroepschauffeur zijn. Zet die dan zijn schoenen op zijn vrachtwagen en rijdt weg? Om er vervolgens bij de volgende stop achter te komen dat hij een schoen verloren is? Heeft een chauffeur dan tijdens zijn rit meerdere paren schoenen bij zich? En wat doet hij dan met die overgebleven schoen? Gooit hij die weg? Want bij sokken lukt het soms wel, maar bij schoenen is het niet mogelijk een gelijk paar te kopen en een schoen in reserve te houden.

Het fascineert me. Al die ervaringen van de mensen die hun brood verdienen door ’s ochtends ergens heen te rijden. Naar een kantoor, waar ze achter een bureau gaan zitten met collega’s. Of naar een klant, waar zij na een uur weer vandaan gaan. Ieder op zijn eigen manier.

Al die bewegingen, al dat krioelen van die mensen die iedere dag weer onderweg zijn. Ergens naar toe. In die mierenhoop die wij wereld noemen. Allemaal belangrijk, allemaal de eerste. Zo druk bezig dat hun wegen vaak alleen nog maar parallel langs elkaar lopen. Te druk om naar elkaar te kijken en vooral te druk om naar elkaar te luisteren.

Mensen met krassen, die niet lichtzinnig zijn behandeld en het zwaar te verduren hebben gehad. Mensen die de krassen hebben gemaakt, door hun onnadenkendheid of door hun egoïsme. Die niet nadenken over hoe ze anderen behandelen, die zo maar ineens tot de ontdekking kunnen komen dat ze iemand vergeten zijn. Iemand die misschien wat langzamer is en niet zo heel snel mee kan. “Ach, hoe zou het er toch mee zijn.” Om vervolgens weer met dezelfde vaart hun weg te vervolgen. Tenslotte moet ieder voor zichzelf zorgen. Het recht van de sterkste geldt nog altijd. Maar dat blijkt toch uiteindelijk wel een heel eenzaam recht.

Soms is zo’n mens dan ook ineens weg. Zomaar. Afgelopen. Iemands broer, iemands zoon. Weer een diepe kras gemaakt. De achtergeblevenen moeten weer proberen rechtop te gaan staan, schouders recht, hoofd omhoog. Terwijl ze eigenlijk veel liever met de dekens over hun hoofd die oneerlijke wereld willen vergeten. Gewoon weer als kind, in hun zelfgebouwde schuilhut, met hun kleurpotloden en hun knuffels. Niet na hoeven denken hoe ze met zo’n enorm verlies om zullen gaan. Hoe het nu verder moet zonder die gewoonte om hun broer iedere dag even een berichtje te sturen. Zomaar, om te vragen hoe het gaat. Want het gaat niet meer, nooit meer. Als je een broer of zus verliest, verlies je een stuk van jezelf. En dat heelt nooit meer.

Misschien dat het daarom zo belangrijk is een keer stil te staan bij de mensen die we al een tijd niet hebben gesproken of gezien. Zomaar even informeren hoe het gaat. Misschien even de eenzaamheid doorbreken. Zodat een mens geen schoen wordt, die verloren en afgedankt ligt in de goot langs de weg.