Voordat de Coronapandemie uitbrak, hadden mijn maatje en ik een vakantie gepland met onze vrienden. We zouden naar Engeland gaan, naar de Cotswolds. Alles was geboekt, het logeeradres voor Stef was afgesproken, we hadden er superveel zin in. En toen ineens werd alles anders. De wereld ging op slot en niemand kon weg. “Ach”, zeiden we optimistisch, “dan stellen we het gewoon een jaartje uit. Het is even niet anders.”

En inderdaad, de reis werd verzet, naar een jaartje er na. Het logeeradres van Stef kon ook voor het nieuwe jaar weer geboekt worden. Helaas was de pandemie toen nog niet over. Engeland was wel te bereiken maar de Pubs waren nog steeds gesloten. En als je naar Engeland gaat, wil je toch ook een keertje in de Pub eten en een biertje drinken.

“Nog maar een jaar uitstellen?” “Wel ja, volgend jaar zal het toch wel lukken?”

En inderdaad, dit jaar gaat het lukken. We gaan naar Engeland. Alleen, we gaan met zijn drieën. Wie had kunnen denken dat mijn maatje niet meer mee zou kunnen. Hij had zich er zo op verheugd. Had zelfs al een boek gekocht over de streek om te bekijken wat interessant was. Twee jaar voorpret.

Stef gaat bij mijn zus en haar vriend logeren. Ik vrees dat hij verschrikkelijk verwend gaat worden.

Ik vind het dubbel. Aan de ene kant heb ik er superveel zin in. Aan de andere kant vind ik het heel moeilijk om te beseffen dat mijn maatje niet meer mee kan. Dat ik voor het eerst in 35 jaar alleen op vakantie ga. Gelukkig niet alleen, met hele lieve mensen bij me, maar toch. Hoe dan ook wordt het een vakantie die ik niet makkelijk zal vergeten.

Maar ik weet zeker dat het een fijne vakantie wordt. En in mijn hart reist mijn maatje gewoon met mij mee.