Soms lijkt het of er helemaal niets is om over te schrijven. Ondanks dat ik al vanaf maart thuis aan het werk ben, vliegen de weken voorbij. De wereld gaat weer wat verder open, vrijdag ga ik weer ‘fysiek’ naar school. In april schreef ik over het “een leven lang leren”. En dat de opleiding die ik wilde gaan volgen wel heel anders zou verlopen dan ik had gedacht. En nu is de laatste dag van de eerste module alweer aangebroken. Mijn opdracht inleveren en de eerste helft zit erop. Nog even en het is zomervakantie.

Voor veel mensen ook een hele andere vakantie dan we aan het begin van het jaar dachten. Bijna iedereen die je hoort, blijft in Nederland. “Wij gaan dit jaar naar Friesland, leuk joh.” Ons eigen land wordt weer helemaal opnieuw ontdekt. Eigenlijk hoor je niet eens veel mensen klagen. Ach, de verre reizen komen wel weer, voor nu is het veiliger lekker thuis te blijven. De spannende verhalen moeten maar een jaartje wachten. Voor nu is het helemaal niet burgerlijk om te vertellen dat je naar een huisje in Zeeland bent geweest. Of naar de camping in Drenthe. En dat de kinderen hebben de tijd van hun leven gehad.

Misschien dat we in het najaar weer een weekje naar de zon kunnen. Maar wel in Europa. Landen als Amerika en Brazilië hebben op dit moment nog zoveel problemen. Laten we die voorlopig maar niet lastigvallen met ons toerisme.

Nee, het kabbelt allemaal een beetje voort. Het lijkt wel of de meeste mensen wachten. Wachten op het moment dat onze samenleving weer normaal wordt. En dan normaal in de zin van, gewoon. Misschien is dat wel met meer afstand, maar daar kan ik op zich wel aan wennen. Als we maar weer gewoon met vrienden naar ons favoriete restaurant kunnen.

Natuurlijk zijn er voldoende discussies in de samenleving waar je op los kunt gaan. Johan Derksen en de racisme-discussie houden de gemoederen aardig bezig. Maar ook de demonstraties tegen de anderhalve meter maatschappij kunnen rekenen op stevige commentaren. Voor- en tegenstanders slaan elkaar verbaal de koppen in. Youp schrijft zijn column en Arie Boomsma voelt zich geroepen om te reageren. Maar eigenlijk kabbelt ook dat behoorlijk rustig voort. De giftige commentaren die we gewend zijn, blijven toch grotendeels achterwege. Het lijkt of mensen moe zijn van de emoties van het afgelopen half jaar.

Of zou het dan echt komkommertijd worden?