Vrienden van ons vieren dat ze al 25 jaar samen zijn. Als je om je heen kijkt, is dat al een lange tijd. Zeker bij hen als je bedenkt dat in de homogemeenschap vaak toch iets anders wordt omgegaan met monogame relaties. Dat verzin ik niet, dat hoor ik. De grap is dat zij ook echt elkaars tegenpolen zijn. De een is commercieel, onrustig en altijd op zoek. De andere houdt van rust, is superzorgzaam maar wel heerlijk uitbundig. Waarschijnlijk is dat ook hun geheim. Ze houden elkaar perfect in evenwicht.

Mijn maatje en ik zijn zelfs al langer bij elkaar. We durven geen van tweeën uit te rekenen hoe lang. Want dan ga je je toch echt oud voelen. En als ik dan bedenk wat we samen allemaal al meegemaakt hebben. Dat had ik toch voor geen geld willen missen.

Wat tegenwoordig heel erg hip is, is om je relatie breed uit te meten in de Social Media. In navolging van Sylvie Meijs presenteren hordes dames hun nieuwe liefde direct via Instagram. Na een maand moet het bericht herroepen worden, de nieuwe liefde bleek toch niet de ware te zijn. Op naar de volgende. Op zich is het heel vermakelijk, ik moet er wel om lachen. Niet hardop natuurlijk, ik zou niet durven, daarvoor zijn de posts veel te serieus bedoeld.

Je hele liefdesleven delen via Social Media. Ik vind het onvoorstelbaar maar ben dan ook hopeloos ouderwets. Facebook blijkt een prima manier te zijn om de buitenwereld te laten weten of je wel of niet beschikbaar bent voor de nieuwe liefde van je leven. Ik vraag me dan altijd af of mensen nadenken over de foto die ze bij het bericht plaatsen. Sylvie Meijs doet dat wel, dat weet ik zeker. Maar je ziet soms plaatjes voorbijkomen, oei.

Nee, dat soort berichten moet je van mij niet verwachten. Ik vergelijk mijn maatje altijd heel oneerbiedig maar met een dikke knipoog met een oude winterjas. Hij ziet er misschien niet zo heel modern meer uit maar hij is zo lekker warm. De fijnste jas die ik heb, ik wil hem nooit meer kwijt.