In Nederland zijn heel veel goede doelen die onze aandacht vragen. Langlopende acties, kortlopende acties en de instanties die door middel van loterijen onze bijdrage vragen. Ik vind het prima. Mensen geven wat ze willen en het is mooi als je iemand kunt helpen.

Vroeger kwamen er dan ook regelmatig collectanten langs de deur met een collectebus. Veelal een groene. Waarom dat was weet ik niet, misschien de meest neutrale kleur. Je deed een euro in de bus en wenste de collectant veel succes. Tegenwoordig werkt het anders. Er staat een goedwillende student voor je neus met een iPad. Na dat ze je het hemd van het lijf hebben gevraagd en alles hebben ingevuld, kom je er achter dat het niet om een eenmalige donatie gaat maar om een maandelijkse machtiging. “Ja maar die kunt u volgende maand weer opzeggen, dan heeft u maar één maand gedoneerd.” Ja, dat klopt. Maar dan moet je het dus weer zelf in de gaten houden en zelf contact opnemen om er van af te komen. Maar goed, je hebt al een kwartier gestaan dus je vindt het ook lullig om nu te zeggen, ik wil niet.

In de agenda zetten dan maar. “Wat is de reden dat u de donatie stop wilt zetten?” Eigenlijk wil je dan zeggen, “omdat jullie zo irritant zijn om mij te laten denken dat ik eenmalig geef maar dat het dan om een machtiging gaat.” Maar je legt het netjes uit en de vriendelijke dame schrapt de donatie. En je neemt je heilig voor er niet meer in te trappen.

Of die sms-jes die je kunt sturen. Eenmalig een klein bedrag voor een goed doel. Dat klopt. Maar dat goede doel blijft je vervolgens weken telefonisch achtervolgen om te vragen of je toch niet maandelijks wilt gaan steunen. Want het is een heel belangrijk goed doel. Nee, dat wil ik niet! Anders had ik toch geen sms-je gestuurd, dan had ik wel op de website gekeken of ik donateur kon worden. Ook iets waarvan ik denk “nou nee, laat maar.”

Een andere ergernis is de grote hoeveelheid post die je krijgt van goede-doelen instellingen. Stapels post van de Postcodeloterij, de Hartstichting, het Rode Kruis. Enveloppen die linea recta verhuizen van de deurmat naar de oud papierdoos. Zou er iemand zijn die de moeite neemt die reclame te lezen? Natuurlijk moet je bij de Postcodeloterij uitkijken want het zou wel eens zo kunnen zijn dan je zomaar een pak stroopwafels bij het oud papier gooit. Nou ja, pech gehad. Die instanties weten ook dat mensen het irritant vinden. Maar ze kiezen er voor om het toch te blijven doen. Ik snap dat niet, steek het geld dat je uitgeeft aan dat papier en de postzegels in het goede doel. Dat scheelt toch weer.

Doneren vind ik mooi. Ik wil best op mijn manier een steentje bijdragen. Maar alsjeblieft, laat het me op mijn manier doen.