Het ras waartoe onze hond behoort, staat op de zgn. HR lijst. Dit is een lijst van honden die een hoog risico vormen. Ik zeg bewust “het ras”, want honden met een zuivere stamboom, zoals Stef die heeft, vormen een uitzondering. Deze honden zijn met zorg gefokt, door toegewijde mensen die het geweldige ras een warm hart toedragen en helemaal niets met verkeerde praktijken te maken willen hebben. Die honden worden dan ook niet gezien als hoog risico. 

Helaas gaat niet iedereen zorgvuldig om met een Stafford. Stef ligt altijd heerlijk in het gras en kijkt voornamelijk loom en lui wat er voorbij komt. Zo ook het gezelschap met een mooi gestroomd Staffordje. Hé, dacht Stef, een soortgenoot, laat ik eens even gaan kijken. De dame die de hond aan de lijn had, brak uit in regelrechte paniek. “Haal die hond weg, dat gaat fout, alsjeblief haal die hond weg.” Natuurlijk riepen wij Stef tot de orde en de twee honden keken elkaar een beetje overbluft aan, wat was er nou aan de hand? De dame wist van geen wijken. “Hoe wij het in ons hoofd haalden Stef zo te laten liggen, als hij een getraumatiseerde hond tegen kwam wist je nooit wat er ging gebeuren.” Helaas heb ik maar twee echte triggers die mij in woede doen ontsteken. Kom niet aan mijn man en niet aan mijn hond. Ik heb de dame in kwestie dus meegedeeld dat als zij haar hond niet vertrouwt, zij dit niet op ons moet afreageren. Wij houden Stef altijd in de gaten maar vertrouwen hem wel. Een getraumatiseerde Stafford moet je naar mijn mening nergens mee naar toe nemen, dat blijft altijd een gevaar. Maar verpest het niet voor de Staffords die wel een voorbeeld zijn voor het ras. En dat op heel hoge toon en scherpe bewoordingen. De dame in kwestie droop af met de staart tussen de benen.

Een dag later kwamen er twee andere mensen voorbij. Weer dacht Stef, laat ik eens gaan kijken. Het blijft tenslotte een hond. Dus ik sprintte er uit voorzorg maar vast achter aan. “Oh”, zei de man die de hond aan de lijn had, “maar dit is een dame, die wijst hem vanzelf terecht als het haar niet aanstaat. En daar hebben mannetjes heus wel ontzag voor.” Ik lachte en vertelde hem dat ik een dag er voor nogal commentaar had gehad. “Ach”, zei zijn vrouw, “weet je, sommige mensen snappen het niet. Als jouw hond alles en iedereen aanviel, liet jij hem heus niet loslopen.”  

Ik liet een zucht van verlichting. Gelukkig zijn er ook mensen die het wel begrijpen.