Binnenkort gaan we weer naar de stembus. Althans, daar zijn we voor uitgenodigd. Ik ga ook altijd stemmen. Als mensen dat niet doen, vind ik dat prima, maar dan moeten ze ook niet mee praten op verjaardagsfeestjes waar de vaderlandse politiek in een half uurtje wordt gewogen en te licht bevonden. Dus ik stap plichtsgetrouw het stemhokje in en kleur op de enorme lijst met namen een vakje rood.

Ook doe ik vooraf altijd de kieswijzer en stemwijzer. Om me dan te verbazen bij welke partijen ik uit kom. Het zijn ook verschillende partijen, de vragen zijn zo gesteld dat je niet in één richting wordt gestuurd. Verwarring alom dus. Luisteren naar de lijsttrekkers levert ook niet meer duidelijkheid op. Je kunt lang naar hen luisteren maar aan het einde hebben ze geen van allen werkelijk iets gezegd. Gelukkig trekt op het moment de economie weer wat aan, dus ze kunnen allemaal wat weggeven. Daar worden wij, de kiezers, blij van. Meer geld voor de zorg, voor onderwijs, voor defensie. Prima doelen op zich. Jammer alleen dat er vaak zo weinig van overblijft.

In een debat staan ze tegenover elkaar. Ik bekijk ze, een voor een. Wie zou ik nu mijn eigen huishoudboekje toevertrouwen. Jesse Klaver, met zijn demonstratief opgerolde mouwen, of Henk Krol, die de WAO niet van de AOW kan onderscheiden. Toch jammer voor al die ouderen die hij belooft te vertegenwoordigen. Ik weet het niet. De mooiste beloftes roepen bij mij altijd weer de vraag op “maar hoe gaan we dat dan betalen?” Gelukkig heeft Geert Wilders overal een oplossing voor, we sluiten gewoon de grenzen. Huh, en hoe lost dat dan problemen op? Makkelijk scoren hoor.

Het is ook moeilijk. In ons land van polderen moet je altijd samenwerken. En samenwerken betekent compromissen sluiten. Bovendien zijn er na de verkiezingen dan altijd nog die 17 miljoen stuurlui aan de wal.

Ach, en dan zijn we altijd nog beter af met onze regering, dan de Amerikanen met die muppet die zij president moeten noemen. Maar ik zal blij zijn als het weer achter de rug is en we allemaal weer overgaan tot de orde van de dag.