Een van de minder prettige zaken van het ouder worden is dat mensen gaan denken dat met het afnemen van je fysieke mogelijkheden ook je psychische capaciteiten gaan teruglopen. Een mooi voorbeeld hiervan is de scootmobiel. Een ideaal vervoermiddel voor mensen die niet meer zo goed ter been zijn maar wel heel graag genieten van de buitenlucht. Je hebt ze in alle soorten en maten maar één eigenschap hebben ze allemaal. De snelheid laat zich regelen met een knop die twee standen aangeeft, die van het haasje en die van het schilpadje. Kan het nog simpeler?

Mijn schoonvader maakt de hele stad onveilig met zijn scoot. Je komt hem overal tegen. Vrienden en kennissen melden het ons ook regelmatig, “ik zag je pa weer rijden”. Wij wachten nog altijd op het moment dat hij belt met de mededeling “mijn accu is leeg, kunnen jullie me op komen halen?” Maar verder is het een zegen, hij is niet meer afhankelijk van ons of van de deeltaxi. Althans, als het mooi weer is dan, als het regent, belt hij ‘heb je even tijd?”

De scoot van mijn schoonvader is een stoere uitvoering met verzwaarde accu’s en een extra stevig frame. Het enige dat miste, was een scherm om uit de wind te zitten. Geen probleem, de leverende zorginstelling zou daar wellicht een oplossing voor hebben. Mijn schoonvader klom in de telefoon, hij wilde graag een windscherm bestellen. Een zorginstelling echter, is nog erger dan de belastingdienst, ze kunnen het heel misschien wel wat leuker maken, maar beslist niet makkelijker. Mijn schoonvader moest het maar opnemen met de monteur die toch langs zou komen voor onderhoud aan de accu’s. De betreffende monteur kon hem echter ook niet helpen en verwees hem toch weer terug naar de zorginstantie.

Enfin, na veel heen en weer getelefoneer bleek dat hij in de webshop een windscherm kon bestellen. En daar kwam ik in beeld, want het internet houdt zijn geheimen voor mijn schoonvader serieus verborgen. Ik logde in en zocht op het betreffende model. Dat niet te vinden was. Met een zucht klom ook ik in de telefoon en belde de helpdesk. Een vriendelijke jongeman stond me te woord. Ik vertelde dat ik niet kon vinden wat ik zocht. Het antwoord kwam snel “ja wel hoor, die staat gewoon in de webshop.” Lichtelijk geïrriteerd, ik had echt de hele site doorgespit, nodigde ik hem uit met me mee te kijken. Daar was hij direct toe bereid. En even later moest hij toch toegeven “oh nee, hij staat er inderdaad niet op.” Ik zei niks, tenslotte belde ik voor een goed doel en helpdeskmedewerkers afbekken doet daar geen goed aan. De jongeman was er duidelijk verlegen mee en verzekerde me dat hij zijn uiterste best zou doen en iemand terug zou laten bellen.

Ik zal u de martelgang besparen. Uiteindelijk bleek dat voor het model scoot van mijn schoonvader geen passend windscherm beschikbaar was. Gelukkig was de monteur die regelmatig onderhoud uitvoert een inventief man. Hij wist wel een oplossing. Met een paar aanpassingen, een boutje hier en moertje daar, werd een ander model op maat gemaakt. Mijn schoonvader zit heerlijk uit de wind en kan nog vaker dan vroeger op pad.

Ik heb wel gemeld, met een zekere cynische ondertoon, dat ik de gang van zaken behoorlijk bureaucratisch vond. De vriendelijke dame aan de telefoon gaf me direct gelijk. Helaas bleef het daarbij.