Ze klopte aan en zonder op het antwoord te wachten ging ze de woonkamer van meneer Eggels binnen. Ze zag hem in zijn grote stoel bij het raam zitten. Uitbundige zonnestralen vielen op de bloemen van de geranium die zijn kleindochter twee weken geleden had meegebracht. Ze stonden mooi, ondanks het feit dat er daarna niemand meer op bezoek was geweest. ‘U had gebeld, meneer Eggels?’ De oude man keek haar aan, zijn olijke ogen twinkelden in het rimpelige gezicht. ‘Zustertje,’ zei hij enthousiast, ‘ik wilde je eigenlijk alleen maar even deelgenoot maken van het prachtige uitzicht dat ik hier vanuit mijn kamerraam heb. Kom nou toch eens even kijken.’ Ze zuchtte onhoorbaar, er moesten nog een aantal bewoners gewassen worden, medicijnen moesten nog uitgedeeld worden en ze had ook nog dat gesprek met de kinderen van mevrouw van Erp. En hoe ze hen er van moest overtuigen dat ze hun moeder moesten inschrijven voor een verpleeginstelling wist ze nog niet zeker. Ze lachte naar meneer Eggels. ‘U weet toch altijd wel precies wat ik nodig heb om mijn dag op te vrolijken.’ Ze liep naar het raam en keek naar buiten. Het uitzicht was hetzelfde als altijd, het plantsoentje met die vreselijk saaie planten, het grasveldje met de kale plekken, veroorzaakt door al even bejaarde hondjes die door hun krakende baasjes niet verder uitgelaten konden worden. Gelukkig scheen wel de zon.
Ze tikte de man tegen zijn wang. ‘U mag me toch niet van het werk houden, ik moet nog heel veel mensen helpen vandaag.’ De oude, lieve ogen keken haar aan. ‘Het is heel belangrijk om soms even pauze te nemen.’ Een oude hand werd op de hare gelegd. Ze zag de blauwe aderen, de oude verrimpelde huid, de vingertoppen die afgestompt waren door het zware lichamelijke werk van vroeger. Dit waren de handen waar ze het voor deed, hier wilde ze voor zorgen. Hij keek naar haar, alsof hij snapte waar ze aan dacht. ‘We menen het niet zo kwaad hoor, al zeuren we soms een beetje.’
Het leek haar toe alsof de zonnestralen het rood van de geraniums nog meer in brand zette.