Ik heb een hekel aan het wegbrengen van statiegeldflessen. Stom, ik weet het, en ik neem me iedere keer ook weer voor om elke week of eens in de twee weken dat tasje mee te nemen. Maar het komt er nooit van. Dus sta ik dan na een paar maanden weer met een zucht en twee enorme bigshoppers met flesjes bij de supermarkt. Zo ook afgelopen vrijdag. Speciaal biertjes gaan helaas niet in een krat dus allemaal losse rommel. Ik gooide de eerste flesjes in de sleuf en pats, storing. Op het display naast de invoer verscheen een grote rode driehoekige waarschuwing dat ik het personeel erbij moest roepen. Er was iets geblokkeerd. Had ik weer.

Enfin, een hulpvaardige jongeman stak zijn hoofd om de hoek en vroeg of ik misschien eerst de boodschappen kon doen, dan kon hij de storing verhelpen en hoefde ik niet te wachten. Ik keek naar mijn boodschappenkar, vol met lege flesjes. “Ok, dat doe ik.” Gelukkig had ik niet zo heel veel nodig.

Na het verhelpen van de storing ging ik vol goede moed verder met mijn werk. Helaas, na ik denk een stuk of vijf flesjes gaf het apparaat weer dezelfde storing. Dezelfde jongeman kwam weer aangesneld en met duizend excuses ging hij weer aan de slag. Ach, hij kon er niks aan doen en ik had weekend. Hoe erg kon het allemaal zijn. Nou, niet voor een oudere meneer die duidelijk haast had. Ik had mijn karretje een klein stukje achteruit gezet zodat ik niet zo heel pontificaal stond te wachten dus hij zette zijn karretje tegen het emballage-apparaat aan. En duwde een van de twee petflessen die hij bij zich had in de slurf. En kreeg die natuurlijk net zo hard weer terug. “Het apparaat heeft storing”, zei ik een beetje overbodig. Hij keek me neerbuigend aan. “Hoe komt dat?” Nou ben ik geen expert dus ik gaf aan dat ik dat niet wist. Ik denk niet dat dat het juiste antwoord was dus hij bleef proberen zijn flesje in het apparaat te stoppen. Tot het begon te piepen en de jongeman die met de storing bezig was een beetje verongelijkt zijn hoofd om de deur stak. “Ik ben nog bezig meneer.” Ook dat had geen effect.

Ik werd er een beetje kriegel van. Twee flessen, in het weekend, naar welke brand moet je toe joh? Dus ik zei “Meneer, het apparaat heeft storing, dat ziet u toch aan die enorme rode driehoek. Of niet?” De man keek me vertoornd aan. “Zo’n apparaat moet toch gewoon werken!” Tja, tegen zoveel stelligheid had ik niks in te brengen. De man beende weg.

Na een minuut werkte alles weer en kon ik aan de slag. De man kwam langs met zijn boodschappen, zag mijn flesjesberg en liep chagrijnig verder. En ik dacht, heel flauw, “lekker puh.”