Mensen kunnen de meest vreemde dingen mankeren. Kwalen waar je nog nooit van gehoord hebt maar die mensen ernstig beperken in hun bewegingsvrijheid of levensgeluk. Soms hoor ik verhalen die te bizar zijn voor woorden. Of eigenlijk, die te triest zijn voor woorden. Je hart breekt vooral bij het zien van kinderen die op speciale afdelingen van een ziekenhuis liggen. Beplakt met allerlei vreemde stickers en lekgeprikt om een heel leger van slangetjes te bevestigen. Het is niet eerlijk.
Toch hoorde ik laatst over een aandoening die mij helemaal niet bekend was. De genezingstherapie voor deze kwaal, de zgn. conversietherapie, wordt strafbaar. Het artikel waarin dit werd genoemd, schreef “Nederland kent volgens onderzoek nu vijftien organisaties of personen die activiteiten organiseren (onder meer vakantiekampen, seminars en workshops) waarbij een niet-heteroseksuele gerichtheid wordt geproblematiseerd en waarbij wordt geprobeerd om deze te ‘verhelpen’. Het zou vooral gaan om clubs en mensen die verbonden zijn aan strengchristelijke stromingen.”
Ik was met stomheid geslagen. We leven toch in 2021? Moeten in deze tijd mensen zich nu nog verdedigen omdat ze niet in het hokje van de kortzichtigen passen. Ik dacht dat we dat punt nu toch wel voorbij waren. Hetero, homo, bi, wat maakt het uit. Zolang je maar iemand hebt waarbij je je veilig voelt, waarbij je jezelf kunt zijn, waar je liefde vindt. En als je graag alleen blijft, omdat je liever snijbloemen hebt dan een vaste plant, dan is dat ook helemaal prima.
Toch lijkt het me dat we de laatste jaren veel minder verdraagzaam zijn geworden. Minder ruimdenkend ook. Dingen waar je vroeger niet bij stil stond, zijn nu bijna strafbaar. Je durft andermans kind niet eens meer een aai over de bol te geven. Stel dat je aangeklaagd wordt. Terwijl je er helemaal niks mee bedoelt. Wel denk ik vaak, de mensen die je van dat soort dingen beschuldigen, moeten toch zelf wel een hele zieke geest hebben. Programma’s op televisie vallen bij het woord ‘borst’ al onder een strenge kijkwijzer. Waardoor het natuurlijk veel spannender wordt voor kinderen om stiekem te kijken. Tenslotte zijn dingen die niet mogen veel leuker.
De vertrutting van onze maatschappij is toch wel iets dat me zorgen baart. Weet je, ik hoef niet topless op het strand, ik wil best rekening houden met het feit dat we niet meer zo vrijdenkend zijn. Maar ik vind het wel erg dat wij nog steeds roepen tolerant te zijn, maar het eigenlijk helemaal niet meer zijn.
Machteld Berkelmans 
Helaas laten we het zelf gebeuren. We accepteren opnieuw druk vanuit godsdiensten die niet tolerant zijn om onze fel bevochten vrijheden in te leveren. We accepteren dat we dan maar niet meer topless op het strand gaan liggen omdat ‘anderen’ daar niet mee om kunnen gaan. We vinden het goed dat vrouwenrechten niet verder worden uitgebouwd maar ingeperkt. We vinden het niet strafbaar dat elk jaar bepaalde ‘vluchtelingen’ hun dochters terugbrengen naar het oude thuisland om daar te worden besneden. We accepteren heropvoeding van homo’s of lesbo’s omdat de BIjbel nu eenmaal Sodomie veroordeelt. We vinden het normaal dat abortusklinieken worden belaagd door mensen met een Bijbelse opvatting over het levensgeluk van anderen. We accepteren dat we ons aan corona-protocollen houden maar in bepaalde streken van dit land kerkbezoek boven alles gaat en men zich daar toch minder bezig houdt met die voorschriften. We vinden het normaal dat relschoppers en plunderaars er mee weg komen ook alk worden ze al opgespoord. En we vinden het heel normaal dat een haatzaaier ongestraft oproepen kan doen voor geweld en een politicus die al 12 jaar wordt bedreigd zelf voor de rechter moet komen om een relatief simpele uitspraak. Dit land smoort in zelf gekozen correctheid. En dan is vertrutting en terughoudendheid richting de extremen het gevolg. En dat is best frustrerend…
LikeLike