Als je terugkijkt, is de tijd toch wel enorm snel gegaan. Soms blijkt dat uit iets dat je zomaar ineens met je neus op de feiten drukt. “Wat gaan we doen met het graf van papa, het wordt nu twintig jaar oud en de grafrechten moeten vernieuwd worden. Willen we dat?” Natuurlijk is het uiteindelijke antwoord op die vraag aan mijn moeder. Het is haar beslissing. Ze denkt erover na en besluit dat we nu zijn as gaan uitstrooien. Het graf wordt geruimd, wat een vreselijk nare omschrijving. Maar goed, het heet zo.

Dus wordt er een datum geprikt, een afspraak gemaakt met het kerkbestuur om het graf te openen. We hebben het over de plaats waar we de as gaan uitstrooien. Het moet een plekje zijn waar papa graag kwam. Dat wordt dus in De Moer. We halen herinneringen op en komen tot een goede plek. Natuurlijk moet het ook bereikbaar zijn, tenslotte moeten we er wel kunnen komen.

Ik vind het toch een bijzonder idee. Gaan we dit nu echt doen? Is het echt al twintig jaar geleden dat papa overleed. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik stond aan mijn bureau, was net binnen, ik had net koffie gehaald, toen mijn telefoon ging. Mama. Het eerste dat ik dacht was “ben ik iets vergeten, ligt mijn jas nog bij hen?” Maar nee, het was iets heel anders. Ik weet nog dat ik mijn maatje belde en dat die ook vol ongeloof reageerde. “Hoe kan dat nou, we zijn er gisterenavond nog geweest.” Dat ongeloof, dat zou nog dagen blijven hangen. Alle mensen die ik belde om het nieuws te brengen, reageerden ook op die manier. Zijn broer, die vol verbazing vroeg “mijn broer?” Alsof het alleen iemand anders zijn broer kan overkomen.

Ik kan me de afscheidsmis ook nog zo voor de geest halen. Het kleine kerkje, de zonnestralen die door de gebrandschilderde ramen op de kist vielen. De vele bloemen. Het was druk, er moesten mensen staan. Iemand speelde The Last Post. De trompetmuziek ging op dat moment door merg en been. Het was een prachtige oktoberdag.

Ik kwam niet veel bij het graf waar zijn urn was geplaatst. En straks is het er niet meer. Maar zijn foto staat op dat speciale plekje waar ik herinneringen heb staan aan geliefden die er niet meer zijn. Daar kan ik iedere dag naar kijken.