Als mantelzorger was ik al bekend met de fenomenen steunkousen en gebitten. Medicijnen worden geleverd aan de rol, de slager brengt eens per week de maaltijden en eenmaal per twee weken rij ik met mijn schoonvader naar de supermarkt om zijn voorraad koffie en biertjes aan te vullen. Dat gaat snel, zijn boodschappenlijstje maakt hij op looproute en hij is niet van het winkelen, hij koopt wat hij nodig heeft. Tot zover geen enkel probleem, het is een kleine moeite.

Lastiger wordt het als er weer een envelop is binnengevallen met lijsten die ingevuld moeten worden. En dat zijn er door het jaar heen toch stiekem best een aantal. Mijn schoonvader opent de envelop, ziet dat er wat ingevuld moet worden, en hangt aan de telefoon. “Zeg, ik heb een brief gekregen..” Ik weet wat er van me verwacht wordt, het liefst dezelfde dag nog even langskomen, de brief meenemen en zorgen voor een zorgvuldige en accurate afhandeling. Ik heb me verdiept in huursubsidies, eenmalige uitkeringen aan chronisch zieken, windschermen voor scootmobielen, noem het en ik weet bij welk loket ik moet zijn. Er zijn weinig instanties die niet hebben kennisgemaakt met mijn vasthoudendheid. Waarschijnlijk zijn er ook best wel mensen die hebben gedacht “mens, bel je nu al weer…” Ja, inderdaad, als mijn schoonvader er recht op had, moest hij het krijgen. Al was het alleen al omdat hij me anders blijft stalken.

Ieder jaar voorziet de belastingdienst alle Nederlanders van overzichten. Wat je moet betalen, welke toeslagen voor je gereserveerd staan. Keurige blauwe enveloppen vallen in de bus, soms meerdere tegelijk. Voor iedere mededeling een aparte brief, keurig gesteld. Ook die brieven worden netjes bewaard. Op jaar, in de map, bij de andere belastingzaken. Nog een geluk dat mijn schoonvader zo goed georganiseerd is, bij anderen moet je eerst het halve huis door om de benodigde bescheiden te verzamelen. Ik heb ooit jaaropgaven uit een nachtkastje moeten halen, geen idee waarom die juist daar bewaard werden, zo opwindend waren ze niet.

Eind vorig jaar kwam de belastingdienst ineens met een mededeling. Men ging afscheid nemen van de oude vertrouwde envelop. Reclamespotjes met een eenzaam wachtende hond op de deurmat moesten ons voorbereiden op een digitale belastingtoekomst. Tenslotte heeft iedereen tegenwoordig toegang tot het wereldwijde web. Hoewel, iedereen, er is toch nog een groot aantal mensen, wat meer op leeftijd, dat bij het woord muis alleen denkt aan het piepende beestje dat zo charmant met een stukje kaas gaat slepen. En niet aan dat kunststof blokje waarmee je een pijltje over een scherm laat manoeuvreren. En inderdaad, mijn schoonvader is er daar één van. “Hoe moet dat nou”, vroeg hij, “moet ik nu een computer kopen?” Gelukkig kon ik hem geruststellen, ik kan van afstand zijn gegevens opvragen. “En wat moet je dan hebben?” Hij kon zich er niet veel bij voorstellen, het feit dat ik via telebankieren zijn rekeningen kan inzien is al een wonderlijk gegeven, laat staan dat ik kan ophalen hoeveel toeslagen hij krijgt. Braaf heb ik alles gedownload en geprint. Na bestudering gingen de papieren in de administratiekoffer. Tenslotte wil mijn schoonvader wel graag compleet blijven. De werklast voor de belastingdienst is fors afgenomen, ik moet weer wat extra handelingen verrichten. Ach, begrijp me niet verkeerd, voor mijn schoonvader doe ik het met liefde. Ik vraag me alleen af of over sommige dingen wel wordt nagedacht.

Leuker kunnen wij het niet maken, en voor de mantelzorger ook niet makkelijker.