Het is al weer vijf jaar geleden dat je stierf. Vijf jaar geleden dat mijn zus mij belde. Dat ik haar vijf keer heb laten vertellen wat er aan de hand was. Omdat mijn oren weigerden te horen. Omdat mijn zintuigen er niet aan wilden.

Het staat in mijn geheugen gegrift, om die uitgemolken beeldspraak maar eens te gebruiken. De ambulancebroeders hadden je in bed gelegd, ik zie je zo weer liggen. Op je rug, je ogen dicht, je handen gevouwen op je borst. En mijn zus ontroostbaar naast je zittend. Ik denk dat ik nog nooit met iemand zoveel medelijden heb gehad.

Het was ook onwerkelijk, normaal gesproken gingen we op vrijdagavond altijd samen iets ondernemen. En nu niet, wij gingen uit eten en jij moest naar je moeder. Sommige tradities moet je ook niet doorbreken, daar komen ongelukken van.

Het werd de tijd van het verzamelen van herinneringen. Dat doen mensen, als ze een afscheid voorbereiden. Je had twee grote hobby’s, je huis verbouwen en sleutelen aan je oude auto. In geen van beiden was je een meester. Weet je nog, dat je bezig was met het bezetten van een wandje, toen we kwamen vragen of je meeging, een borreltje drinken. Je gooide truffel en spaan in de bak en gaf desgevraagd aan dat je de rest van het cement er komende week wel uit zou bikken. Je kon het afvoeren met de rest van het bezetsel, halverwege stoppen is namelijk geen optie, dan valt alles er weer af. Maar dat gaf niet, nu kon je weer een nieuw idee gaan uitproberen, dus eigenlijk was het een zegen.

En je huis was misschien niet op en top geschikt voor een artikel in de VT Wonen, de deur stond wel altijd wagenwijd open. Iedereen was welkom, wanneer je ook maar kwam.

Met je auto ging het al niet veel anders. Een echte kenner zou het waarschijnlijk heel anders hebben gedaan maar jij had er plezier in. En wij hadden er plezier mee, het autootje heeft je nooit laten staan. Anders dan de nagelnieuwe cabrio van vrienden die ook een keer mee gingen toeren en die toch niet geheel en al foolproof bleek te zijn. Maar ook hierdoor liet je je niet uit het veld slaan, goede gelegenheid om op een terrasje een trappistenbiertje te drinken. Tenslotte duurt wachten op de Wegenwacht altijd lang.

Samen gingen we op vakantie. Jij haalde ’s morgens de broodjes, door je slechte rug kon je toch niet uitslapen. We wandelden door de natuur, bekeken kerken en abdijen, liepen door kleine stadjes en sloten de avonden af met een borrel en een goed gesprek. Of met kletspraat, maar dat was ook altijd goed.

Wat hebben we veel van je geleerd. Dat het niet altijd volmaakt hoeft te zijn om er van te kunnen genieten. Dat scheef ook heel goed is en dat een kier bij een aanrecht heel geschikt is om broodkruimeltjes in te vegen. ‘Zo, dat is ook weer opgeruimd,’ zei je dan tevreden, ‘tijd om iets gezelligs te gaan doen.’

Je leerde ons dat een herfsttijloos echt iets heel anders is dan een krokus en dat dat een behoorlijk zeldzaam plantje is.

Maar je hebt ook veel van ons geleerd. Al was het maar dat bukken met een slechte rug zo lastig is dat je die herfsttijloos dan best mag plukken om er een foto van te maken. Tenslotte staat er om de hoek een heel veld van vol. Maar ook dat het helemaal niet erg is om te genieten van de meer burgerlijke dingen in het leven. Samen met je familie eten, of verjaardagen vieren, discussiëren tot in de late uurtjes, terwijl je het eigenlijk al lang met elkaar eens was.

Nog een keer waren we met je samen. Wat waren er veel mensen gekomen om afscheid van je te nemen. We keken naar de foto’s’ en luisterden naar jouw muziek. En we spraken over jouw leven. Je hebt ons geraakt en aangeraakt, al was het veel te kort.

Eigenlijk, als je er zo op terug kijkt, zijn we samen volwassen geworden. Jammer dat we niet samen oud mogen worden.