Het is niet dat ik het al die blije Libelle-moeders niet gun hoor, de verheerlijking van moederdag. Al weken van te voren worden de reclames gedomineerd door de meest verrukkelijke parfums en verzorgingsproducten. De plaatselijke bloemist besteedt extra zorg en omzet aan de boeketten, voor moeder is immers niks te duur. Uiteindelijk profiteert de middenstand nog het meest van moederdag maar dat is in deze tijd van crisis misschien niet eens zo erg.

Het is ook niet dat ik iets heb tegen al die wee-makende reclames op televisie, waarin moeders door hun kinderen in opperste aanbidding verwend worden met knutselwerkjes. Het glazuur spat spontaan van je tanden door alle zoetigheid. Modelkinderen, zonder vlekken in hun kleren, maken zonder ruzie te maken een ontbijt. Alles op een mooi opgemaakt dienblad, croissantjes, eitje, kopje thee. En moeder eet heerlijk zonder te knoeien in bed. Zij slaapt vanavond niet tussen de broodkruimels en eierschilletjes. Nee hoor, helemaal niet.

Het is niet dat ik simpel word van alle teksten in de Social Media “like if you have a mother”, de tenenkrommend slechte gedichten, al dan niet versierd met hartjes, sterretjes en bloemetjes. De wansmaak die de rest van het jaar ten strengste is verboden, wordt op deze dag met veel vertoon uit de kast getrokken.

Het is alleen dat ik er niks mee heb. Mijn moeder was geen Libelle-moeder, wij waren geen Libelle-gezin. Natuurlijk kweekten ook wij Afrikaantjes op de kleuterschool en maakten we grote tekeningen. Dat hoorde immers zo. Ik denk ook wel dat we ze gaven terwijl mama nog in bed lag. Het bevestigde voor haar het beeld dat zij de enige juiste invulling gaf aan moederschap en hoe je een gezin leidt. Of was het een gezinsleven lijdt.

Het is echt niet dat ik zuur wil doen en de dag wil verpesten hoor, maar de Cosby-show bestaat echt alleen maar op televisie.