We hoorden zijn stem al op de gang van het seniorencomplex waar hij woont. Het feest was in volle gang. Gelukkig hadden we nog extra voorraad meegebracht zodat pa zeker niet zonder drank en versnaperingen zou komen. Het was tenslotte zijn verjaardag. Geen kroonjaar of bijzondere gebeurtenis, gewoon gezellig, wat familie en kennissen.

Natuurlijk voerde pa het hoogste woord. Gezeten in zijn relaxfauteuil, door ons steevast zijn elektrische stoel genoemd, overzag hij het gezelschap. Er zat voor 1000 jaar binnen en het maakte voor nog meer jaren geluid. De verhalen over vroeger waren niet van de lucht. En ja hoor, gelukkig, daar was hij ook weer. Piet van Kees van Jaap van Jantje.

“Die ken je wel.”

“Nee pa, omdat je het verhaal al tien keer hebt verteld, wil dat niet zeggen dat we die kennen.”

“Oh.”

Wat pa er niet van weerhoudt het verhaal nog een keer in geuren en kleuren te vertellen. De persoon in kwestie kennen we niet, het verhaal woordelijk. 

Ik maak me nuttig en sleep met advocaatjes met slagroom, biertjes en borreltjes. Pa is een van de weinigen die de Melba Toast steeds trouw is gebleven. De dunne crackertjes zijn nog altijd van karton en smakeloos. Maar op de een of andere manier horen ze er toch bij. Hij is zich wel te buiten gegaan aan krabsalade en preparé. Het is niet uit gierigheid dat hij zo merkentrouw is. Hij maant zijn gasten ook continue om iets te eten. En eerlijk is eerlijk, mensen komen ook graag bij pa. Hij is op zijn eigen wijze enorm gastvrij.

De avond vliegt om. Ik luister graag naar de anekdotes. Natuurlijk worden ze in de loop der jaren steeds fantastischer, maar dat alleen al is prachtig om te volgen. Het gezelschap lacht ook daverend om de eigen herinneringen. Belevenissen uit de tijd dat ze allemaal nog jong en vitaal waren. En niet in de genoemde hoek van 90 graden over de rollator gebogen de krabbenloop beoefenden. Ze maken ook niet zo veel meer mee, in het seniorencomplex, dus wordt er al makkelijk teruggegrepen naar “vroeger”. Gelukkig zijn het niet de mensen die vinden dat vroeger alles beter was. Al zijn er wel een paar zo eerlijk om toe te geven dat ze het niet meer bij kunnen houden. Maar dan mag, als je 85 bent.

Tevreden gaan we ’s avonds weer naar huis. De afwas is gedaan, pa hoeft alleen zijn eigen glas nog maar op te ruimen. Maar hij neemt nog een borreltje voor hij gaat slapen. Hij heeft het verdiend, tenslotte heeft hij weer een heel nieuw jaar voor de boeg. Ik hoop dat we het weer samen tot een succes kunnen gaan maken.