We kennen het allemaal wel denk ik. Je zit samen met mensen en vallen er stiltes. Het valt niet mee om het gesprek gaande te houden en je denkt over allerlei mogelijke onderwerpen maar er komt niks. Er zijn zo weinig gezamenlijke gespreksonderwerpen dat je van armoe maar begint over het weer. “Jammer hè, van afgelopen weekend. Het was echt niks.” Er wordt instemmend geknikt en dat was het weer. Stilte.

Sommige mensen zijn ook gewoon heel saai. Daar moet je de woorden uit trekken. Of ze zijn zo dodelijk verlegen dat ze zich niet voor kunnen stellen dat iemand anders interesse heeft in wat zij te vertellen hebben. Ik weet nog dat wij een kleine verbouwing aan ons huis lieten uitvoeren. De mannen die het werk kwamen uitvoeren waren keurig netjes, als ze naar huis gingen lag er geen kruimeltje troep. Niet in ons huis en niet in de tuin, waar ze ook bezig waren. Maar och, wat duurden de dagen lang.

“Hoe laat drinken jullie koffie?”

“Om 10.00 uur, maar dat hebben wij zelf bij ons.”

“Lusten jullie tussen de middag soep?”

Gelukkig, dat lustten ze wel. Ik kon gerust adem halen. Om 12.00 uur zette ik de pan soep op tafel en de mannen schepten op. En aten zwijgend. Daarna kwamen de boterhammen op tafel. Zwijgend. De vragen die ik stelde werden beantwoord met ja of nee. Uiteindelijk heb ik het opgegeven.

Het kan ook heel anders. Pas geleden had ik eindelijk, na een paar jaar, een afspraak met een oud-collega. We hadden het al zo vaak geprobeerd maar iedere keer kwam er weer wat tussen. Soms serieuze zaken, soms deden we ook gewoon niet genoeg ons best. Maar, uiteindelijk, de datum werd vastgesteld en we beloofden elkaar dat er nu niks tussen zou komen.

En dat gebeurde ook niet. We troffen elkaar in zijn kantoor en na nog geen minuut was het weer als vanouds. We bespraken de oude vertrouwde onderwerpen. Geliefden, kennissen, werk. Alles kwam weer aan bod. Samen gingen we uit eten en veroorzaakten we overlast voor de naast ons gezeten restaurantgasten. Ach, die mensen kenden we toch niet, en als ze last hadden van ons gelach, waren het eigenlijk maar chagrijnen,

Het werd een gouden avond en aan het eind waren we weer helemaal bijgepraat. Wat stom dat we elkaar zo lang niet gezien hadden. We namen afscheid met een dikke zoen en de plechtige belofte nu zeker eerder af te spreken. Nu kan ik natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik denk echt dat we allebei die belofte gaan houden. En ik verheug me er al op.