Mijn middelbare schooltijd speelde zich af eind jaren 70 en begin jaren 80. De tijd van punk, new wave maar ook van disco. Er was een duidelijke scheiding tussen de verschillende groepen. Hoewel, mijn klasgenoten en ik hingen verschillende stromingen aan. We gingen graag naar de disco maar echte adepten waren we niet. We zongen mee met Doe Maar en met Pat Benatar. Maar ook de meer alternatieve muziek kon onze waardering wegdragen. De punkbeweging had zo zijn bekoringen.

Vandaar dat ik een paar weken geleden toch weer van mijn stuk werd gebracht. Mark Hollis is overleden. Wie? Veel mensen zegt het niks. Maar Mark Hollis was de zanger van Talk Talk. Een van de helden uit mijn jeugd. Wat heb ik die elpee grijs gedraaid. Ik weet niet eens of ik hem zelf gekocht had of gekregen van iemand. Het was wel mijn favoriet. Het bracht me gelijk weer jaren terug. Boeh, middelbare school. Onzekerheid, niet weten wat je moest, wat je wilde. Nog denken dat je de wereld kon verbeteren. Ik wil niet cynisch klinken hoor, want dat ben ik helemaal niet, maar van dat idee zijn we op een gegeven moment toch maar afgestapt. Ach, het overkomt volgens mij iedereen. Daar moet je ook niet te zwaar aan tillen. Maar die muziek, die is voor mij toch altijd wel gebleven.

Zelfs mijn maatje werd enthousiast over mijn muziek. Die was van huis uit weer fan van heel andere muziek. Elvis, Roy Orbison, dat soort mannen. Ook mensen waar tegenwoordig de meesten hun neus ophalen. Ik leerde Elvis waarderen en hij werd fan van Alyson Moyet. Ook daar hoor je helaas niks meer van.

Maar misschien is dat maar goed ook. Laatst kwam ik nog informatie tegen over Kim Wilde. Dat was in mijn tienertijd toch wel een droom van heel veel jongens. Inmiddels is ze een groot fan van de Keukenhof. Heel spannend. En wat te denken van Blondie. Debby Harry was natuurlijk de definitie van sexy. Totdat je foto’s opzoekt en ziet wat een ravage botox kan aanrichten.

Nee, laten we de muziek uit de jaren 80 maar gewoon blijven koesteren. Helaas beginnen de helden van toen weg te vallen. Het heftige artiestenleven begint zijn tol te eisen. We horen het nieuws en zoeken de oude nummers nog eens op via Spotify. En dan kijken we elkaar aan, lachen om onze eigen oubolligheid, en zeggen “zo maken ze ze niet meer hè.”