Het bedrijf waar ik werk heeft een hele mooie traditie. Iedere medewerker die zijn 25-jarig jubileum viert, krijgt een ballonvaart aangeboden. Een gerenommeerd bedrijf heeft in de vloot een ballon met levensgroot de naam van het bedrijf er op. Onnodig te zeggen dat deze ballon wordt ingezet voor deze prachtige tochten.

Onlangs viel mij de eer te beurt. Mijn jubileum was alweer wat maandjes geleden maar inmiddels waren er genoeg collega’s om een mandje te vullen. Het weer was prachtig, geen wolkje aan de lucht, het zou een rustige vaart worden. We stegen op en keken onze ogen uit. Het is grappig het bedrijf waar je werkt van bovenaf te zien. Het geeft een heel nieuw perspectief, zullen we maar zeggen.

Helaas waren de weergoden ons iets minder gezind. Nog geen tien minuten nadat we de lucht in waren gegaan, kreeg onze piloot de melding dat er onweer op komst was. Haar besluit was snel gemaakt, “we gaan landen, deze vlucht doen we over”. Jammer, vonden wij, maar natuurlijk geen probleem. Er werd uitgekeken naar een veilige plek om te landen.

Alleen, ineens viel de wind weg. We hingen stil. En dat was nog niet zo erg. Maar we hingen boven een knooppunt van twee snelwegen. De auto’s raasden onder ons voorbij. Wat nu? De pilote bleef rustig. “We laten de ballon stijgen en dan kunnen we op de thermiek weer verder”. Na wat gestegen te zijn bleek de wind toch meer wispelturig dan verwacht, we werden teruggeblazen in de richting waar we vandaan kwamen. Niet zoals gepland, in de woonwijk onder ons was ook niet veel plaats om te landen.

Inmiddels was de wind ook aangewakkerd. Normaal gesproken voel je in de lucht geen wind. Toch voelden we exact waar we heen zouden gaan. Een ballon is dan eigenlijk maar een speelbal van de elementen. We volgden de snelweg in de richting van waar we gekomen waren. Onze pilote werd serieuzer, zij focuste zich volledig op de vaart en er was geen tijd meer voor flauwekul. Dit gaf toch het gevoel dat hier iets serieus aan de hand was. Geen grapjes, geen foto’s, gespannen kijken naar een plaats om te landen.

De wind wakkerde aan en nam ons met een noodgang mee. De pilote deed wat zij kon om te zorgen dat we een plaats vonden voor een veilige landing. “Is dat gras? Trouwens, niet belangrijk, we gaan nu landen”. We kregen instructies, hielden ons schrap en deden onbewust onze ogen dicht. Met een bons landde de mand op de grond en viel op zijn zij. Helaas was het daar niet mee over want door de snelheid waarmee we neerkwamen, werd de mand nog een flink eind gesleurd. Samen met een collega lag ik onderin en voelde allerlei bladeren langs mijn gezicht gaan. Geen idee wat het was. Ik probeerde mijn hoofd wat opgetild te houden om de grond niet te raken. Eindelijk lagen we stil. Ik opende mijn ogen en ontdekte dat we in een bietenveld waren geland. Het bietenloof zat rond mijn oren en het zand zat in mijn mond.

Maar we waren veilig geland, dat was het allerbelangrijkste. De volgers die ons in de auto na waren gereden, slaakten een zucht van verlichting. Mijn maatje voorop, hij had gezien hoe de ballon weerloos was meegevoerd. Met zijn vrouw daar in. Hij had het niet leuk gevonden.

Achteraf is het een spannend verhaal. Met een goede afloop. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dit is volledig te wijten aan onze kundige pilote. Zonder haar ervaring en focus had het heel anders af kunnen lopen. Dank je wel Monique. Het was een ervaring om nooit te vergeten.