Jonge jonge wat een gedoe toch weer. Gewoon die tent op zetten en niet meer zeuren. Tegenwoordig waren mensen echt watjes. Hij duwde de twee sukkels opzij en trok het zeil van de vrachtwagen. “Kom op joh, pak eens aan.” Dat gezanik steeds. Ze stonden natuurlijk ook weer helemaal verkeerd, als je zo alles vastpakt, moet je ook wel moeite hebben. Hij  gromde inwendig en wees waar ze moesten gaan staan. Je moest ook altijd alles zelf doen.

’s Avonds zaten ze eindelijk rond het kampvuur aan het eten. Hij trok het legergroene blik open en veegde zijn vork af aan zijn mouw. Thuis kwam hem dat op een valse blik van zijn vrouw te staan maar dat kon hem niet schelen. Ze wist waar ze aan begon toen ze met hem trouwde, ze waren tenslotte geen achttien meer. Toen zijn eerste vrouw steeds meer begon te zeuren dat hij zich eens wat netter moest aankleden en wat meer thuis moest blijven, had hij haar netjes op de keitjes gezet. Geen gezeur, hij was zoals hij was. Gelukkig begreep zijn zoon precies wat hij bedoelde, dat was ook niet zo’n zeikerd. De militaire weekenden zoals deze waren altijd tof.

Mooi wel dat hij voor de zoon van zijn buurman een tent had kunnen ritselen. Kon dat jong tenminste ook eens mee. Die had toch al niet zo veel, pa afgekeurd vanwege zijn rug, ma te bedonderd dat ze de handen uit de mouwen stak. Nee, die maakten er niet veel  van. Hij nam de jongen graag mee op pad. Het was een prima enthousiast joch. Mooi gezicht als hij zo naast hem in de vrachtwagen zat, dat koppie net boven het dashboard uit. Zeurde ook nooit, pakte altijd mee aan. Jammer dat zo’n kind zo’n last kon hebben van zijn ouwelui.

Tevreden keek hij de kring rond. Beter dan dit kon toch niet, met z’n allen in de buitenlucht, niet van die flauwekul als eten in een restaurant. En dan verwachten dat je je omkleedt. Waarom, om te gaan eten? Net of het niet smaakte in zijn gemakkelijke kloffie. Nee, al die flauwekul, daar deed hij niet aan mee. Ze konden hem alles vragen, hij wilde overal mee helpen maar zich anders voordoen dan hij was, daar begon hij niet aan.

Binnenkort zag hij zijn broer weer. Goeie vent, woonde in Amerika. Jammer, daardoor zagen ze elkaar maar eens per jaar. Dit jaar kwam hij weer hierheen. Ondanks dat die voor zijn werk wel nette kleding had gedragen, was die toch echt net als hij. Hij verheugde zich al op hun tijd samen. Gewoon, mekaar aankijken en weten wat je bedoelt. Mannen onder elkaar. Die vrouwen konden altijd zo zeuren. Ja, dan zat er een vlek in zijn broek, of een winkelhaak bij zijn elleboog. Hij vroeg toch niet of ze het wilde repareren. Hij had er geen last van dus zij hoefde zich er niet mee te bemoeien. En dan was zijn vrouw nog niet eens moeilijk. Je had van die wijven, daar was helemaal niks mee te beginnen. Die klaagden al als hun haar in de war raakte. Onvoorstelbaar dat er kerels waren die het daar mee uit konden houden. Zijn vrouw moest hem lekker zijn gang laten gaan, dan had ze geen last van hem en hij niet van haar.

Zijn broer was verstandig. Die was nooit getrouwd geweest. “De ware nooit tegengekomen”, zei hij altijd. Waarschijnlijk nooit op zoek geweest, veel te druk met andere dingen. Wel jammer dat hij daardoor ook geen kinderen had. Tenminste, niet dat hij wist. Hij keek naar zijn zoon, die zat halverwege de kring zijn eigen pannetje leeg te lepelen. Ze deden in hun vrije tijd veel samen. Prima kerel, had ook een prima wijf, trouwens. Stoer ding, nooit zeiken, gewoon mee aanpakken. Daar had hij het mee getroffen.

Ja, als hij zo terugdacht, dan had hij het allemaal nog niet zo slecht getroffen. Hij was gezond, kon doen wat hij wilde, hoefde met niemand rekening te houden. Als hij zo eens in zijn omgeving keek, was dat wel eens anders. Gelukkig kon hij hier en daar ook nog eens een helpende hand toesteken. Niet bij prutsers die het zelf veroorzaakten, maar soms had je van die tobbers die altijd pech hadden. Ach, en als hij daar wat voor kon doen, waarom zou hij het dan laten. Tenslotte had hij het goed.

Eigenlijk zou iedereen dat eens moeten doen. Gewoon, normaal doen en elkaar helpen. En hem lekker laten zitten, met zijn vrienden, zijn familie en zijn kampvuur.