Terwijl ik in het donker op zoek ben naar een notitieblokje en een pen, stoot ik mijn scheenbeen pijnlijk aan een scherpe punt. Ik grom binnensmonds en doe dan toch maar het licht aan. Oh ja, twee televisies, dat is waar, die staan hier zo lang.

Mijn schoonvader keek graag televisie. Zijn wereld, en met name zijn bewegingswereld, was op het laatst behoorlijk beperkt. Natuurlijk trok hij er op uit met zijn scootmobiel, maar als het slecht weer was, was hij toch regelmatig op zijn huis aangewezen. En dan installeerde hij zich in zijn gemakkelijke stoel. Voeten omhoog, drankje en knabbels binnen handbereik, afstandsbediening op schoot. Hij vermaakte zich wel. Het liefst keek hij naar National Geographic, de natuur boeide hem mateloos. Wellicht ook vanwege het feit dat hij zelf de stad niet meer uit kwam.

Pa keek ook niet naar een klein televisietje. Nee hoor, wat dat betreft was hij zijn tijd ver vooruit. Waar andere bejaarden zonde maakten van het geld, kocht hij regelmatig een nieuwe tv. De laatste snufjes, hij had het allemaal. De zaak waar hij vaste klant was, was daar helaas ook van op de hoogte. Ik weet nog goed dat we een keer uitgenodigd werden zijn nieuwste aanwinst te bewonderen. Een prachtige televisie, groot, plat, van alle gemakken voorzien. Hij was er zichtbaar blij mee. Natuurlijk waren wij ook blij voor hem. Alleen het feit dat hij zich afvroeg waarom hij er toch twee zonnebrillen bij had gekregen, zette ons aan het denken. Als je iemand een 3D televisie verkoopt, dien je toch op zijn minst de werking uit te leggen. Misschien waren ze bang dat hij zich dan terug zou trekken, zoveel geld voor iets dat hij toch niet gebruikte.

Bij zijn volgende televisie was het nog zouter. Weer een prachtig apparaat. “Moet je toch eens kijken” zei pa, “wat een afstandsbediening ik erbij heb gekregen.” Het eerste dat me opviel, was de grote toets in het midden met het Windows-icoon. Het was een smart-tv. Er was alleen een klein probleempje, pa had geen internet. Het computertijdperk was volledig aan hem voorbij gegaan. Hij keek altijd met verbazing toe als ik dingen opzocht op mijn tablet en hem dan een blik gunde in de hele wereld. En nu had hij een apparaat dat hetzelfde kon.

We hebben internet voor hem aangevraagd. Ik weet niet of Ziggo ons daar dankbaar voor was. Pa hing regelmatig aan de telefoon, “hij doet het niet.” Meestal was er dan weer iets met het wachtwoord. Hoe hij het voor elkaar kreeg, geen idee.

Toch gaf ook deze televisie ons het idee dat de verkoper hem weer geld uit zijn zak had geklopt. Pa deed niks met YouTube, wist niet eens wat het was. Waar had hij een smart-tv voor nodig. Het was de laatste die hij heeft gekocht. Hij is altijd een trouwe klant gebleven. Het gevoel dat hij opgelicht werd, leefde alleen maar bij ons. We hebben er nooit iets van gezegd, pa zou er alleen maar verdrietig van zijn geworden. In tevredenheidsonderzoeken wordt vaak gevraagd of je de leverancier zou aanbevelen bij je vrienden en kennissen. Nou, nee dus.