En dan ben je ineens de eigenaar van een heleboel spullen. Toch raar, zo rond lopen in zijn huis. Het ademt nog helemaal zijn aanwezigheid uit maar hij is er zelf niet meer. Het vertrouwde beeld van pa in zijn makkelijke stoel bij het raam is weg.

Wat te doen met al die bezittingen. Natuurlijk, we willen graag een aandenken aan pa. Maar wordt dat zijn verzameling heiligenbeelden? Of gaan we toch voor de grote delftsblauwe vazen? Geen van deze objecten zullen een plaats krijgen in ons eigen interieur. Hoe veel we ook van pa hielden.

Verder was er natuurlijk de verzameling serviesgoed. Het doordeweekse servies en het zondagse servies. Ooit in een ver verleden aangeschaft samen met mijn schoonmoeder. Dat gebeurde toen nog. Het zondagse servies is nog bijna helemaal intact. Zelfs de soepterrine ontbreekt niet.

Sommige zaken kunnen zo in de container. Over andere zaken denk je toch wat langer na. Pa heeft ze allemaal met liefde aangeschaft. Er zijn ook nog zaken van mijn schoonmoeder, nu toch al 11 jaar geleden overleden. De herinneringen komen terug. Ma die zo zuinig was op haar spullen. Ze vond mij maar een sloddervos. Bij ma was nooit een stofje te vinden. Hoe anders was dat bij ons. Ik weet nog dat ze een keer binnenkwam en zei “zal ik even voor je stoffen.” Het was goed bedoeld maar ik ontplofte bijna.

Grappig ook om te zien wat mensen bewaren. Er zijn tupperware bakjes vol met gedachtenisprentjes. Toen dat nog gewoon ‘bidprentje’ heette. Oude mensen die wij niet kennen. Alles gaat bij het oud papier. Oneerbiedig maar het is niet anders.

Ik neem me weer voor om in mijn eigen huis eens kritisch rond te kijken. Wat kan er allemaal weg. Tenslotte hebben wij geen kinderen die straks de boel op komen ruimen. Je wilt vreemde mensen niet met teveel ellende opzadelen.

Verder met het huis. Sommige dingen hebben een goede bestemming. Dat voelt goed. Andere dingen zijn echt niet te slijten. We bieden het met een grijns aan iedereen aan. En begrijpen heel goed als zij weigeren. Gelukkig zijn er mensen die zich er een taak van hebben gemaakt deze interieurs op te halen. Natuurlijk verdienen zij daar aan. Dat begrijpen wij ook wel. Tenslotte moet iedereen leven. Maar het verlost ons van een boel zorgen. We geven de man de sleutel van het huis van pa en komen pas terug als alles leeg is.

De herinnering aan pa kan die man immers toch niet meenemen. Die zit in ons hart.