Als er een beroepsgroep is waar ik enorm veel respect voor heb, is het die van verzorgenden en verpleegkundigen. Onlangs konden we dat weer van heel dichtbij bekijken. Mijn schoonvader werd opgenomen in het ziekenhuis, ziek en met veel pijn. Er werden onderzoeken gedaan en met behulp van antibiotica hipperde hij toch wel weer wat op. Wat niet betekende dat hij gelijk weer naar huis mocht.

Daar lag hij dan, een oude weerloze man in een ziekenhuisbed. Met ons naast zich op een stoeltje, tijdens het bezoekuur. Tegenwoordig zijn de bezoektijden behoorlijk uitgebreid, wat betekent dat zijn verzorgenden ook hun taken moeten uitvoeren in het bijzijn van het bezoek. Gelukkig is mijn schoonvader geen lastige man, hij laat alles gelaten over zich heen komen. Maar met wat een geduld en toewijding werd hij verzorgd. Uit niks bleek dat de verpleegkundigen onder druk stonden, niks was teveel.

Natuurlijk heb je onder verpleegkundigen ook handigen en heel handigen. Pa moest weer een nieuw infuus. De armen van de arme man zagen er al uit als een speldenkussen dus er was gekozen voor een dame die zeer ervaren was. Pa zuchtte ongemerkt een beetje. Het deed hem zeer, al die naalden in zijn arm. Maar, het was voor een goed doel dus hij strekte geduldig zijn arm uit. De dame die voor hem plaats had genomen bekeek de oude armen met een deskundige blik. “Kijk” met een geroutineerd gebaar tikte ze op zijn bovenarm, “daar zit een prachtig vat.” Pa balde zijn vuist al. “Doe maar niet,” zei ze vriendelijk, “straks krijgt u kramp en ik kan het zo ook wel.” En inderdaad, dat bleek. In een paar luttele seconden stak de naald uit zijn arm en liep het bloed. Pa keek lichtelijk verbaasd, hij had er niks van gevoeld. De dame bekeek met een glimlach haar werk. “Als je duizend maal per jaar een infuus aanlegt, wordt je er op een gegeven moment wel bedreven in.” Ik sprak mijn bewondering toch uit. Ik moet er toch niet aan denken dat ik dat zou moeten doen. De arme patiënt zou na een groot aantal pogingen waarschijnlijk zijn infuus zelf aanleggen.

Er wordt bezuinigd op de gezondheidszorg. Ik begrijp het wel, tenslotte moeten we die kosten met zijn allen dragen. Niemand wil teveel betalen. Maar eigenlijk zouden we in een rijk land als Nederland daar niet over na moeten denken. We willen allemaal de best mogelijke zorg. Het zou toch fijn zijn als er meer geld kwam, niet voor de managers, maar voor de mensen die aan het bed van de patiënt staan. Die soms moeten omgaan met nukkige en lastige mensen, die dit ook niet expres doen maar gewoon ziek zijn. Die tijdens de verzorging hun rust moeten bewaren terwijl ze op de achtergrond de volgende patiënt al weer horen bellen.

Over het geld heb ik niets te zeggen. Ik kan alleen maar mijn waardering uitspreken. Ik maak een diepe buiging voor al die hardwerkende verpleegkundigen. Chapeau!