Als je enig kind bent en je vader wordt opgenomen in het ziekenhuis, voel je je verplicht hem zoveel mogelijk te bezoeken. Dit is geen plicht, je doet dat graag voor hem. Tenslotte is de man op leeftijd en is er ook niet veel familie die hem nog kan bezoeken. Hem in zijn eentje in een steriele ziekenhuiskamer laten liggen is geen optie. Dat kan eenvoudigweg niet.

En dan begint het. Want de bezoeken moeten wel ingepast worden in je werkzame leven. Het is niet zo dat je de hele dag zit te wachten tot je eindelijk naar het ziekenhuis mag. Dus worden er kant-en-klaar maaltijden ingeslagen. “Welke smaak pizza nemen we vanavond? Of zullen we eieren bakken? Zeg maar wat je wilt.”

Alle overige activiteiten worden op een laag pitje gezet. Sommige dingen, zoals strijken, met een glimlach. Andere zaken zijn wat lastiger. Zelfs de hond moet er onder lijden, zijn wekelijkse behendigheidsles wordt even aan de kant geschoven. Zonder onaardig te willen klinken, het is wel een aanslag op je leven. Alles staat in het teken van de bezoekuren. “Ga jij vandaag alleen? Of kunnen we samen?”

Het werd nog erger toen pa van het ziekenhuis in Tilburg, voor ons nog redelijk bereikbaar, werd overgeplaatst naar het UMC in Utrecht. Het aantal kilometers is niet onoverkomelijk, de hoeveelheid file in de spits wel. Voor mij was het niet meer mogelijk pa door de week te bezoeken. Dus kwam alles neer op mijn lief, die zijn eigen tijd kan indelen. De arme ziel.

Want eerlijk is eerlijk, als je iedere dag bij je vader in het ziekenhuis op bezoek gaat, heb je elkaar al snel niks meer te vertellen. Hij maakt helemaal niks mee en in wat jij meemaakt is hij niet echt geïnteresseerd. Dus gaan de gesprekken al snel over het weer en over wat hij vandaag heeft gegeten.

Gelukkig kwam er op een gegeven moment gezelschap van een tante. De enige zus die pa nog heeft. Een vitale dame van 88 jaar oud. Iedere middag stond ze klaar om mee naar Utrecht te rijden. En wat bleek, broer en zus hadden elkaar toch iedere keer weer wat te vertellen. Misschien is het toch een generatie-dingetje, wie zal het zeggen.

Natuurlijk kregen we zeker ook wel hulp. Er waren lieve mensen die het bezoekuur van ons overnamen, we hoefden het alleen maar even te laten weten. Op een van die avonden had mijn lief een verzoek. Wat ik natuurlijk met liefde en plezier heb ingewilligd. Ik heb bloemkool gekookt. We aten het met gekookte aardappelen en verse worst. Heerlijk.